ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ των αιρετικών νεοημερολογιτών οικουμενιστών και των συμπορευόντων μετ'αυτών ΕΛΕΓΧΟΣ

ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ των αιρετικών νεοημερολογιτών οικουμενιστών και των συμπορευόντων  μετ'αυτών  ΕΛΕΓΧΟΣ

῝Ος δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης.  7 Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γάρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται.  8 εἰ δὲ ἡ χείρ σου ἢ ὁ πούς σου σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὰ καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καλόν σοί ἐστιν εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν χωλὸν ἢ κυλλόν, ἢ δύο χεῖρας ἢ δύο πόδας ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον.  9 καὶ εἰ ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καλόν σοί ἐστι μονόφθαλμον εἰς τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, ἢ δύο ὀφθαλμοὺς ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. 

6 «Όποιος όμως σκανδαλίσει έναν από τους μικρούς αυτούς που πιστεύουν σ’ εμένα, τον συμφέρει να κρεμαστεί μυλόπετρα γύρω από τον τράχηλό του και να καταποντιστεί στο πέλαγος της θάλασσας.  7 Αλίμονο στον κόσμο από τα σκάνδαλα. Γιατί είναι ανάγκη να έρθουν τα σκάνδαλα, όμως αλίμονο στον άνθρωπο μέσω του οποίου έρχεται το σκάνδαλο.  8 Και αν το χέρι σου ή το πόδι σου σε σκανδαλίζει, κόψε το εντελώς και ρίξε το μακριά από εσένα. Είναι καλό για σένα να εισέλθεις στη ζωή κουλός ή χωλός, παρά να έχεις δύο χέρια ή δύο πόδια και να ριχτείς στη φωτιά την αιώνια.  9 Και αν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζει, βγάλε τον και ρίξε τον μακριά από εσένα. Είναι καλό για σένα να εισέλθεις μονόφθαλμος στη ζωή παρά να έχεις δύο οφθαλμούς και να ριχτείς στη γέεννα της φωτιάς». 
Κατα Ματθαιον

(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 18)

 Η ορθόδοξος  εκκλησία του Θεού  από των  αρχαιοτάτων  χρόνων  πολεμείται  από  τον διάβολο  και  τα  όργανα  του , με διάφορες  αιρέσεις  και  σχίσματα  !

Οι  Θεοφόροι  Άγιοι  Πατέρες  κατά  την  διάρκεια  των  αιώνων  επολέμησαν  δια  πνεύματος  Αγίου  όλες  αυτές  τις  αιρέσεις  και  τις  κατανίκησαν  , θεσπίζοντας  κανόνες  και  δόγματα  τα  οποία  κανένας  δεν  μπορεί  να  τα  αλλάξει  , ή να τα αλλοίωση !

Κατά  τον  20^ο  αιώνα όμως , ο  διάβολος  κατόρθωσε  να  παρασύρει  το  μεγαλύτερο  μέρος  των  μελλών  της  Εκκλησίας  του  Θεού  σε νέες  αιρέσεις  , και  να  τους  αποκόψει  από  το  ζων  σώμα  της  Εκκλησίας !

Οι  αιρέσεις  αυτές  είναι  :

1^ον: Η αίρεση  του  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ , που επέβαλε την  αναγνώριση  από  το  πατριαρχείο  κων/λεως  και  των  τοπικών  εκκλησιών  , όλων  των  αιρέσεων  ως  εκκλησίες  του  ΧΡΙΣΤΟΥ,  δια  της  πατριαρχικής  εγκυκλίου  του  1920 ! σε αντίθεση  με  το 9^ον  άρθρο  του  συμβόλου  της  Πίστεως  που  μας  διδάσκει  να  πιστεύομαι  , ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ  ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ !

Για  την εφαρμογή  και  επιβολή  αυτής  της  αιρέσεως  ,  επεβλήθη  δια  των  όπλων  της  τότε  κυβέρνησης  (1924)  το  νέο  παπικό  ημερολόγιο  στην  Ελληνική  εκκλησία  , παράνομα , πραξικοπηματικά  υπό  των  μασόνων , πατριάρχη  Μελέτιο  Μεταξάκη  και  τον  αρχιεπίσκοπο  Αθηνών  Χρυσόστομο  Παπαδόπουλο ,  παρά  την  αντίθετο  τότε  άποψη και  γνώμη , όλων  των  υπολοίπων  πατριαρχείων  και  αυτοκέφαλων  ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ !!!!!  Αποκόπτοντας  με  αυτό  τον τρόπο  την  εκκλησία  της  Ελλάδος  από  το  όλον  σώμα  του  ΧΡΙΣΤΟΥ !!!

Οι λίγοι  εναπομείναντες  ορθόδοξοι  επίσκοποι , κληρικοί  και  λαϊκοί  ,  πιστοί  στους  κανόνες  και  τις  παραδόσεις  της  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ονομάστηκαν  χλευαστικώς  από  τους  οικουμενιστές  ( παλαιοημερολογίτες )

Η  διωκόμενη  από  τους  αιρετικούς  οικουμενιστές  Εκκλησία  συνεχίζει την  ορθόδοξο  πορεία  βαλλόμενη , πολεμούμενη , συκοφαντημένη   συνεχώς  έως  σήμερα !  

ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ  ΕΛΕΓΧΟΣ

 «Δέν ἀνέρχονται εἰς τά ἱερατικά

ἀξιώματα οἱ ἐναρετώτεροι καί

ἀξιώτεροι, ἀλλ’ οἱ ἰσχυρότεροι...».

(Μέγας Βασίλειος)

ΕΚΔΟΘΕΝ

ΥΠΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 2011

Διανέμεται δωρεάν, πρός γνῶσιν τῶν θελόντων σωθῆναι.

 «...Πάλιν εἴπω, πάλιν λαλήσω, κἄν γάρ μή πάντες ἀκούσωσιν, οἱ ἡμίσεις ἀκούσονται, κἄν μή οἱ ἡμίσεις ἀκούσωσι, τό τρίτον μέρος, κἄν μή τό τρίτον, τό τέταρτον, κἄν δέκα, κἄν μή δέκα, κἄν πέντε, κἄν μή πέντε, κἄν εἷς, κἄν μή εἷς, ἐγώ τόν μισθόν ἀπηρτισμένον ἔχω».

(Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσόστομου, Λόγος, Ὅτε τῆς ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθεὶς Εὐτρόπιος).

«Ὅταν ἡ τοῦ ἑνός βλάβη εἰς πολλούς ἀνατρέχει, τότε οὐ δεῖ μακροθυμεῖν, οὔτε ζητεῖν τό ἑαυτοῦ συμφέρον, ἀλλά τό τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσι, διότι τῆς μονομεροῦς ἀρετῆς ἡ πολυμερής ὠφελιμοτέρα τυγχάνει».

(Ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ,Ἑκατ. Β΄, Κεφ. σιδ.΄).

«...Ἀναγνωρίζων τήν σμικρότητα καί ἀναξιότητά μου ἔπρεπε νά σιωπῷ διά παντός καί νά εἶμαι εὐχαριστημένος κλαίων τάς ἁμαρτίας μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά βλέπων ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι περικυκλουμένη ὑπό σφοδράς καταιγίδος, ἐσκέφθην, ὅτι δέν πρέπει νά σιωπήσῳ, διότι περισσότερον φοβοῦμαι τόν Θεόν, παρ’ ὅ,τι ἄλλο ἐπί τῆς γῆς».

( Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ,

Λόγος Γ΄ περί τῶν ἁγίων Εἰκόνων).

«Δέν αἰσχύνεσαι διά τάς πράξεις, ὅπου κάνεις ἐσύ, καί ζητεῖς, νά αἰσχύνομαι ἐγώ, διότι ἀναφέρω τάς πράξεις σου;»

(Σοφοκλῆς).

 Ἀντί προλόγου

«Μάταιοι οἱ υἱοί τῶν ἀνθρώπων. ΨΕΥΔΕΙΣ οἱ υἱοί τῶν ἀνθρώπων», βροντοφωνεῖ ὁ Ψαλμωδός ὁρῶν τήν χαμερπῆ κατάστασιν εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκεται διαχρονικῶς τό ἀνθρώπινον γένος! Μάταιες οἱ φωνές τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου διαλαλοῦν τό χαρμόσυνον κήρυγμα τῆς ἀπολυτρώσεως καί ἀποκαταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος καί ἀξίωμα. «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» , «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» , λέγει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος εἰς τούς ἀκροατάς Του∙ ὅμως εἰς μάτην∙ «Κύριε, τίς ἐπίστευσεν τῇ ἀκοῇ ἡμῶν καί ὁ βραχίων κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη», «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Οἱ ἄνθρωποι ἔκλεισαν τά ὦτα τους εἰς ὅλα τά θεϊκά κελεύσματα, κατεφρόνησαν καί ἀδιαφόρησαν διά ὅλες ἐκεῖνες τίς θεῖες ὑποσχέσεις, ὅπου τούς καθιστοῦσαν μετόχους καί κοινωνούς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Ἀντ’ αὐτῶν τῶν οὐρανίων δωρεῶν προὐτίμησαν τήν ἐπίγειον ματαιότητα καί τό ψεῦδος, δηλαδή τόν Θάνατον!!! Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦ Κυρίου δέν ἄφησε τελείως τό ἀνθρώπινον γένος εἰς τήν πλάνην, ἀλλά περιέκλεισεν τούς ὁλίγους πιστεύσαντας καί ἀγαπῶντας Αὐτόν μέσα εἰς τά ἀσφαλῆ ὅρια τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του, τοποθετῶν δέ ἐξ αὐτῶν ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θά ἐκυβέρνων καί ἐπροστάτευον, εἰς τύπον ποιμένος, τά Λογικά αὐτά πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλοίμονον ὅμως, «ὅτι οἱ ποιμένες ἠφρονεύσατο (ἀνοήτευσαν)» καί «διέφθειραν τόν ἀμπελῶνα» , δηλαδή τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, «διασκορπίζοντες καί ἀπολλύοντες τά πρόβατα τῆς νομῆς» καί ἔγινε ἡ ποίμνη Του «εἰς κατάβρωμα πᾶσι τοῖς θηρίοις τοῦ ἀγροῦ», «ἅ οἱ κτησάμενοι κατέσφαζον... καί οἱ ποιμένες αὐτῶν οὐκ ἔπασχον οὐδέν ἐπ’ αὐτοῖς»!

Θαυμαστή ἡ διαχρονικότητα τῶν ἀνωτέρω ἁγιογραφικῶν χωρίων εἰς πάσας τάς χρονικάς περιόδους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου τό μικρόν Ποίμνιον κατεσπαράσσετο ὄχι μόνον ἀπό τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς της, ἀλλά καί ἔνδοθεν ὑπό τοῦ ἀνωτέρου κυρίως κλήρου, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται, ὅτι τό διεποίμαινεν!

Τήν πλήρη ὅμως ἑφαρμογήν ἔχουν οἱ λόγοι αὐτοί εἰς τάς ἡμέρας μας, ὅπου ἡ ἀποστασία ἀπό τήν ὀρθήν πίστιν τοῦ Θεοῦ ἔφθασεν εἰς τό ἀπόγαιον καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐσμικρύνθη σφόδρα τόσον ποσοτικῶς ὅσον καί ποιοτικῶς. Καί τοῦτο, διότι ὁ δολομήτης Διάβολος «εἰδώς ὅτι ὀλίγον καιρόν ἔχει», ἐσήκωσεν τόν σφοδρότερον ἐναντίον Της πόλεμον, ἔχοντας ὡς κύριον ὅπλον του τό δέλεαρ τῆς ψυχολέθρου ἐκκοσμικεύσεως. Δι’ αὐτῆς τῆς μεθόδου παλαιοτέρως ἀπηλλοτρίωσεν ἐκ τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τήν Παπικήν «ἐκκλησίαν» καί πάσας ἐκείνας τάς Προτεσταντικάς λεγομένας ὁμολογίας τῆς Δύσεως, ἐπιχειρῶν δέ ἐσχάτως (κατά τούς δύο τελευταίους περίπου αἰώνας) καί τήν παντελῆ ἀφάνισιν καί τῆς ἡμετέρας Ὀρθοδόξου. Τά ἀποτελέσματα σήμερον εἶναι πλέον ἐμφανῆ εἰς τό σύνολον σχεδόν τῶν πιστῶν, τῶν ὁποίων τό φρόνημα εἶναι ἀλλοτριομένον εἰς μέγιστον βαθμόν!

Διό καί ἕνα ἀπό τά κυριώτερα σημεῖα ὅπου χαρακτηρίζουν τήν ἐποχήν μας, εἶναι καί ἡ χλιαρότης τῶν πιστῶν. Αὐτό συμβαίνει διά δύο λόγους: εἴτε διότι ἡ προσοχή των ἐστράφη κυρίως πρός τήν ὕλην, εἴτε διότι τοῦ προβάλλεται ἕνας Χριστιανισμός ΄΄προοδευτικός΄΄, ἀνεκτικός πρός οἰανδήποτε καινοτομίαν, ἀλλοίωσιν καί παρέκκλισιν ἀπό τήν ἀκρίβειαν τῆς τηρήσεώς του!

Ἀδιαφορεῖ διά τήν ἀπαρέγκλιτον τήρησιν τοῦ Εὐαγγελίου καί τάς διδασκαλίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀπιστώντας ταυτόχρονα ἀκόμη καί διά τήν μοναδικότητα Αὐτῆς, ὡς μοναδικοῦ ὁδοδείκτου πρός τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς, ἀλλά καί διά τήν ἀπολυτότητα τῆς Ἀληθείας ὅπου κατέχει. Διακατέχεται ἡ σκέψις τοῦ κόσμου πλέον ἀπό μίαν οἰκουμενικήν ἀντίληψιν, ὅπου ὁ κόσμος ὅλος, πιστοί καί ἄπιστοι, εὐσεβεῖς καί ἀσεβεῖς, ὅλοι μαζί ἠμποροῦν νά συνυπάρχουν ὡς ἕν σῶμα, παραγκωνίζοντες ὅλας τάς διαφοράς τους, ἔστω καί ἄν πολλές ἀπ’ αὐτές πλήττουν τήν ἰδίαν τήν ὑπόστασιν τῆς Πίστεώς του!

Τό πᾶν πλέον εἶναι ἡ εἰρηνική συνύπαρξις τῶν λαῶν ἐπάνω εἰς τήν γῆν, χάριν τῆς ὁποίας ἐξωβελίζεται κάθε τί τό ΄΄δογματικόν΄΄ ὡς παρωχημένον. Τά πάντα τίθενται ὑπό συζήτησιν κάτω ἀπό τό μικροσκόπιον τῆς ἐρεύνης τῆς ἐπιστήμης καί τοῦ ΄΄ὀρθοῦ λόγου΄΄ τοῦ σχολαστικισμοῦ. Ἀκόμη καί ἡ Πίστις, καίτοι ἀνήκουσα εἰς ἕνα χῶρον ὑπερβατικόν τοῦ αἰσθητοῦ, γίνεται ἀντικείμενον χρῆζον ἐπιστημονικῆς ἀποδείξεως, ὡς νά ἦτο ἁπλοῦν τι θεώρημα! Ἡ Πίστις ὅμως δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι συμβατή μέ τόν χῶρον τοῦ ἐπιστητοῦ, διότι οἱ φύσεις τῶν δύο ἀντικειμένων εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες μεταξύ των. Ἡ πρώτη ἀτενίζει πρός τό Ἄκτιστον, ἐνῷ ἡ δευτέρα πρός τό κτιστόν, τήν ὕλην. Ὁ ὀρθολογισμός ὅμως συμπλέκει αὐτά τά δύο, ἔχων ὡς ἀπώτερον σκοπόν τήν κατάργησιν τοῦ πρώτου!

Εἰς αὐτό τό πνεῦμα κινοῦνται καί ἐκεῖνοι, ὅπου τά τελευταῖα χρόνια συγκερνοῦν κάθε τι τό ἑτερογενές, ἀκόμη καί μέσα εἰς τά πλαίσια τῆς Θρησκείας, ἐπιδιώκοντες μίαν παράδοξον συγκόλλησιν ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἐκφάνσεων, καί κατ’ ἐπέκτασιν λατρειῶν, εἰς ἕν καί τό αὐτό σχῆμα, τό ὁποῖον ὅμως θά ἔχει τό ἐπικάλυμμα μόνον τῆς θρησκείας, εἰς δέ τήν πραγματικότητα θά ἀποτελῇ (εἰς τήν καλυτέραν περίπτωσιν) ἕν φιλοσοφικόν σύστημα ἤ μίαν λατρείαν ἄχρωμον (καί τοῦτο προσωρινῶς), ἡ ὁποία θά ἐξελιχθῇ εἰς τήν ΛΑΤΡΕΙΑΝ τοῦ ἐπερχομένου, λίαν συντόμως, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ!!!

Τοῦτο ἐπιτυγχάνεται εἰς μέγιστον βαθμόν καί εἰς τήν χώραν μας, ἀρχῆς γενομένης ἀμέσως μετά τήν ἐγκαθίδρυσιν τῆς βασιλείας τοῦ Ὄθωνος, ἀλλά κυρίως μέ τήν ἐπάρατον ἀλλαγήν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου δι΄ αὐτοῦ τοῦ Παπικοῦ-Γρηγοριανοῦ, καθώς καί μέ τήν μετέπειτα εἴσοδον ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἰς τό τότε (1948) νεοϊδρυθέν Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ).

Οἱ στερεές ὅμως βάσεις διά τήν ἐκκοσμίκευσιν αὐτή εἴχαν ἤδη τεθεῖ μέ τήν κακόδοξον ἐκείνην Πατριαρχικήν Ἐγκύκλιον τοῦ ἔτους 1920, ὅπου προέτρεπε πάσας τάς τοπικάς Ἐκκλησίας νά προβοῦν εἰς καινοτόμους μεταρρυθμίσεις, ὅπως εἰς κατάργησιν ἀρχικῶς ἐνίων νηστειῶν, ἀποβολήν τοῦ ράσου τῶν κληρικῶν, ἀλλαγήν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, σύναψιν καλῶν σχέσεων μετά τῶν αἱρετικῶν ‘‘ἐκκλησιῶν’’ κ. ἄ. τοιαῦτα.

Μέ τήν ἀλλαγήν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου τό 1924 οἱ προβατόσχημοι αὐτοί λύκοι (ἐκκοσμικευμένοι κληρικοί καί οἱ μέντορές τους ἑβραιομασσῶνοι Πολιτικοί) ἐπέταξαν ἀπό ἐπάνω τους τάς προβειάς, ὅπου ἐκάλυπτον τά ἕως τότε κεκρυμμένα νεωτεριστικά τους φρονήματα, καί πλέον ἀνερυθρίαστοι βαδίζουν μέχρι καί σήμερον τήν θεήλατον ὁδόν τῆς ἀπωλείας, σύροντες μαζί τους εἰς τό βάραθρον καί ἕνα μεγάλο μέρος ἐγκλωβισμένων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξ ἀγνοίας, ἤ καί ἐκ δειλίας, ἀδυνατοῦν νά ὑψώσουν τό ἀνάστημά τους καί νά σταματήσουν τήν κατακύλισιν τῶν ἡγητόρων τους.

Δι’ αὐτούς λοιπόν -κληρικούς τε καί λαϊκούς- θά ὁμιλήσωμεν εἰς τό παρόν πόνημα, ὑπομιμνήσκοντες εἰς αὐτούς στοιχειώδη παραδείγματα ἀπό τάς διδασκαλίας καί τούς βίους τῶν ἁγίων Πατέρων πρός συμμόρφωσιν, ἀνάνηψιν, ἀλλά καί μίμησίν τους!

Εἰσαγωγή

Διά τοῦ παρόντος πονήματος ἐπιχειροῦμε νά δώσωμεν ἕνα μήνυμα πρός ὅλους ἐκείνους τούς ἐγλωβισμένους εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ, Μοναχούς τε καί λαϊκούς, ὅπου ἀναζητοῦν μίαν διέξοδον, μίαν σανίδα σωτηρίας διά νά ἐξέλθουν αὐτῆς. Ἀφορᾷ ὅμως καί ὅσους μέ θεῖον ζῆλον ἤδη ἀπετειχίσθησαν αὐτῆς, ἀλλά ἡ συνεχής συναναστροφή καί οἱ «καλές σχέσεις» κυρίως μέ τούς ἀδιάφορους ὁπαδούς τῆς αἱρέσεως αὐτῆς ἐχλιάρυναν τό φρόνημά τους, καί ἀντιμετωπίζουν πλέον τήν αἴρεσιν μέ μεγάλην ἀναισθησίαν!

Δι’ αὐτό, ὅσοι δέν θέλετε νά ἀποβάλετε τήν ῥαθυμίαν καί τήν ῥαστώνην ἀπό τάς ψυχάς σας, μήν ἐπιχειρήσετε νά ἀναγνώσετε τόν παρόν πόνημα, ἀλλά ἄς ἀσχοληθεῖτε μέ κάτι ἄλλο...

Θεωρήσαμε σκόπιμον διά τήν ἁπλούστευσιν τοῦ λόγου καί τήν εὐκολοτέραν κατανόησιν νά μήν παραθέσουμε ἀκριβεῖς μεταφράσεις ἀπό τά Πατερικά κείμενα, εἰς τά ὁποῖα ἀναφερόμεθα, ἀλλά νά τά ἀποδώσωμεν μέ περισσοτέραν ἐλευθερίαν. Ὁ ἀκριβολόγος θά ἔχει τήν δυνατότητα νά πληροφορηθῇ τήν ἀκριβῆ θέσιν τοῦ πρωτοτύπου κειμένου ἐκ τῶν ὐφισταμένων παραπομπῶν. Ἐνίοτε, ἐάν τό κείμενον εἶναι ἀξιόλογον ἤ τυχόν ἐπιδέχεται ἀμβισβήτησιν, τό παραθέτωμεν αὐτούσιον. Δυστυχῶς ὅμως διά τήν οἰκονομίαν χώρου ἀδυνατοῦμεν νά πράξωμεν τοῦτο δι΄ ὅλα τά πρωτότυπα κείμενα, ὅπου παραπέμπομεν.

Ἐπίσης διά λόγους ἐλλείψεως χρημάτων ἐθεωρήθη ἀνέφικτος ἡ παρουσίασις καί τῶν σχετικῶν μέ τάς προδοσίας τῶν ἡγετῶν τῆς νεωτερικῆς «ἐκκλησίας» φωτογραφιῶν καί κακοδόξων δηλώσεων καί πράξεών των, ἐκ τῶν ὁποίων ἐλάχιστα μόνον δείγματα ἐπιδεικνύομεν. Ἄλλωστε, ὅποιος ἐπιθυμεῖ, δύναται νά ἀνεύρῃ αὐτάς λίαν εὐκόλως εἰς τά ἐκδοθέντα ὑπό νεοημερολογιτῶν ἀντιοικουμενιστῶν ἔντυπα καθώς καί ὑπό τοῦ Περιοδικοῦ «Ἅγιος Ἀγαθάγγελος ὁ Ἐσφιγμενίτης» ἐκδοθέντα ἀντιοικουμενιστικά βιβλία, εἰς τά ὁποῖα παρατίθενται πλήθη φωτογραφιῶν καί σχετικῶν δηλώσεων, κυρίως δέ εἰς τό βιβλίον «Φιλήματα Ἰούδα».

Περί Ἐλέγχου

Τό νά ἐλέγχῃ κάποιος κατά Θεόν τόν πλησίον του εἶναι εὐάρεστον εἰς Αὐτόν. Εἶναι ἀπόδειξις φιλαδελφείας καί συμπαθοῦς γνώμης, πρέπει δέ μόνον νά γίνεται μέ καρδίαν εἰλικρινῆ, μέ καθαράν συνείδησιν, μέ φόβον Θεοῦ καί πάσαν εὐσπλαγχνίαν! Σκοπός δέ τοῦ ἐλέγχου εἶναι ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἁμαρτάνοντος. Ὁ ἔλεγχος εἶναι ἀγαπητός εἰς αὐτούς, ὅπου μισοῦν τήν κακίαν, διότι ἔτσι ἐναντιοῦνται εἰς τά πάθη. Αὐτός ὅμως, ὅπου μισεῖ τόν ἔλεγχον, μέ τήν ἰδικήν του πρόθεσιν πλησιάζει εἰς τό πάθος∙ καί ἀπό αὐτό γίνεται φανερόν, πῶς διακατέχεται ἀπό τό πάθος τῆς ὑπερηφανείας. Πρέπει ἐπίσης νά γίνεται μετά παρρησίας ἀγαπητικῆς καί ὄχι δι’ αἰνιγμάτων (ὑπονοουμένων) καί κεντημάτων, διότι τότε ἡ διάθεσις τῆς ἀγάπης θά ἀπελαθῇ. Ὁ πεπαρρησιασμένος ἔλεγχος εἶναι καί ὀνομάζεται ἐπίσης βραβευτής τῆς εἰρήνης. Ὅταν μετά παρρησίας ὁ βουλόμενος ἐλέγχει, τότε αὐτό γίνεται ἔλεγχος καί ὄχι λοιδορία, καί εἶναι ἀναγκαῖος ἀκόμη καί εἰς ἐκεῖνον, ὅπου ὑπάρχει σφόδρα συνετός.

Βάσει τῶν ἀνωτέρω λοιπόν, εἰς τό παρόν πόνημα σκοπόν δέν ἔχουμε ὅπως λοιδορήσωμεν, κατακρίνωμεν καί καταδικάσωμεν τούς ἐλεγχομένους ἁμαρτάνοντας, ὅπου εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν εἶναι οἱ ἀποστατοῦντες ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν Οἰκουμενιστές καί οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτούς, κλῆρος καί λαός, ἀλλά συμφώνως μέ τόν ἅγιον Ἰωάννην τό Χρυσόστομον, νά ὠφελήσωμεν αὐτούς μέ τήν διόρθωσίν τους, τό ὁποῖον εἶναι καί τεκμήριον τῆς πραγματικῆς φιλίας.

Καί ἄν ἀκόμη ὁ ἔλεγχος γίνεται κάπως ἐπιπληκτικότερος εἰς τινα σημεῖα τοῦ παρόντος (κυρίως διά τούς ἁγιορείτας Μοναχούς), αὐτό δέν εἶναι τυχαῖον, οὔτε γίνεται ἀπό συναισθηματικήν φόρτησιν τῆς στιγμῆς, ἀλλά ἐπιβάλλεται, διότι ἀπευθύνεται κατά τό πλεῖστον εἰς ἀνθρώπους καί πρόσωπα, ὅπου κατά τό παρελθόν ἠλέγχθησαν ἐπανειλημένως καί ἔμμειναν ἐντελῶς ἀδιόρθωτοι καί ἀναίσθητοι. Εἰς αὐτούς λοιπόν ἁρμόζει ἰσχυροτέρα δόσις φαρμάκου καί βαθυτέρα τομή διά τήν διάρρηξιν τοῦ ἀποστήματος. Καθώς μᾶς προτρέπει εἰς αὐτό καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγων: «ὅρον ἡμῖν δέδωκε καί κανόνα, ὥστε τῶν κατά Θεόν ἀμελουμένων μή κεχρῆσθαι θεραπείᾳ, ἀλλά πληκτικώτερον μεταχειρίζειν τόν λόγον». Καί ἀλλοῦ: «Ἔλεγχε αὐτούς ἀποτόμως... Καί τοῦτο πραότητος ἐστιν. Ὁ γάρ σφοδρός ἔλεγχος, ὅταν μετ’ ἐπιεικείας γένηται, οὗτος ἐστιν ὁ μάλιστα δακεῖν δυνάμενος (δηλαδή νά τόν αἰσθανθοῦν ἀπό τό δάγκωμα!)» . Ἐπίσης: «Ἔλεγχε ἀποτόμως... ἐπειδή ἦθος αὐτοῖς ἰταμόν καί δολερόν καί ἀκόλαστον. Τάδε μύρια κακά αὐτοί ἔχουσι. Ὅταν καί ψεύδονται προχείρως καί δολεροί ὧσι... σφοδροῦ καί πληκτικοῦ τοῦ λόγου δεῖ».

Δέν ἀπελπιζόμεθα ὅμως, ἕνεκα τῆς ἐμμονῆς τους αὐτῆς νά παραμένουν εἰς τήν ἁμαρτίαν, διότι γνωρίζομεν, ὅτι κατά τήν κορύφωσιν τῆς ἁμαρτίας τυφλώνονται οἱ ψυχές τῶν ἁμαρτανόντων, καί τά ὦτα αὐτῶν κουφαίνονται∙ διό καί δέν γινόμεθα ὀκνηροί, εἰς τό νά προσπαθοῦμε, νά σωφρονισθῇ ὁ ἀδελφός, κἄν ἀντιμετωπίσωμεν καί αὐτόν τόν θάνατον!

Ὁ ἔλεγχος αὐτός ἴσως προκαλέσῃ τήν ἀρχήν τῆς διορθώσεως, ἕνεκα τῆς ἐντροπῆς ὅπου προέρχεται ἐξ αὐτοῦ. Αὐτός ὅμως, ὅπου δέν ὑποφέρει τόν πόνον ἐκ τῆς τοῦ ἐλέγχου ἐπιπλήξεως, κατά τόν μέγαν Βασίλειον, ἀλλά γίνεται ἀφηνιασμένος ὅπως οἱ ἵπποι καί οἱ ἡμίονοι, ἐλευθερώνει τόν ἑαυτόν του ἀπό τόν Θεόν καί τόν δουλαγωγεῖ εἰς τήν ἁμαρτίαν, διότι εἶναι ἀνάξιος τῆς εὐφροσύνης τοῦ Θεοῦ!

Καί αὐτό τό λέγω, διότι ἐκ τῶν προτέρων γνωρίζω, ὅτι διά τοῦ συγγράμματος αὐτοῦ θά σηκωθῇ ἡ μῆνις τῶν ἐλεγχομένων εἰς μεγάλον βαθμόν λόγῳ κυρίως τῆς δριμύτητος τοῦ ἐλέγχου. Δέν ὑπῆρχεν ὅμως ἄλλη ἐπιλογή, διότι ἔπρεπε ἐπιτέλους νά ἀποδωθῇ ἡ πραγματική κατάστασις καί οἱ τραγικές πνευματικές συνέπειές της, καί ὄχι νά κρυβώμεθα ὀπίσω ἀπό μισόλογα καί γενικευμένας ἀοριστολογίας, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἀσθενής νά ἀγνοῇ τήν ἀσθενειάν του καί ἔτσι νά μένῃ ἀγιάτρευτος.

Τοὐλάχιστον τώρα ἕκαστος θά γνωρίσῃ τήν ἀσθένειάν του ὡς ἔχει καί ἐναπόκειται εἰς αὐτόν πλέον νά ἀποφασίσῃ διά τήν ἰατρείαν του, ἤ ὄχι!

Φοβούμενοι λοιπόν μήπως συγκαταριθμηθῶμεν μέ τούς προδότας καί ἐπιβούλους κατά τῆς Πίστεως, ὡς συνεργοί καί συμμέτοχοι αὐτῶν ἕνεκα τῆς σιωπῆς καί τῆς ἀδιαφορίας διά τήν στηλίτευσιν καί τόν ἔλεγχον τῶν παρανομούντων καί ἀποστατούντων ἀπό Αὐτήν, μιμούμεθα τόν ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν Φλαμιᾶτον, ὅστις εἰς τήν κατά τό ἔτος 1840 πρός τούς ἀγιορεῖτας ἀσκουμένους Πατέρας ἐπιστολήν του ἔγραφε τά ἑξῆς:

«Ἀνάγκη δέ τούτου μεγίστη καί κατεπίγουσα, ἵνα ἀνακαλύπτωμεν τοῖς πᾶσιν καί στηλιτεύωμεν τήν κατά τῆς πίστεως καί τῶν Ὀρθοδόξων συνωμοσίαν καί ἐπιβουλήν, διά τήν κοινήν ἀσφάλειαν. Ἐάν δέ κατά τοῦτο, φιλοψυχοῦντες, ἀμελήσωμεν, καί ἀδιαφορήσωμεν, πίπτωμεν εἰς φοβεράν, καί τρομεράν, καί βαρυτάτην ἐνοχήν τῆς κοινής προδοσίας. Ἐάν ὅμως ἐξ ἐναντίας ἀγωνισθῶμεν τό κατά δύναμιν, ἐπιδαψιλεύεται ἡμῖν ἡ χάρις καί φέρομεν εἰς κατόρθωσιν δι’ αὐτῆς ὅλα τά ἤδη νομιζόμενα παρ’ ἡμῖν ἀδύνατα, καί λαμβάνομεν ἐκ τούτου λαμπρούς καί ἀτιμήτους στεφάνους»∙ καί συνεχίζει λέγων: «Ὁ καιρός οὗτος, ἐπειδή ὑπάρχει καιρός κινδύνου καί δοκιμασίας καθώς εἰς τούς ῥαθύμους καί δεδουλομένους τῇ ἁμαρτίᾳ, γίνεται τρομερᾶς καί ἐλεεινῆς πτώσεως∙ ὡσαύτως καί εἰς τούς νηπτικούς καί ἐγρηγορότας, γίνεται ἀφορμή μεγάλων ἀρετῶν καί λαμπροτάτων βραβείων».

 Σύντομον σκιαγράφημα περί τῶν Αἱρέσεων

Ἀς δοῦμε κατά πρῶτον, πῶς οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶδαν τήν Αἱρεσιν καί τούς ἀκολουθοῦντας αὐτήν κακοδόξους, καθώς καί τάς ἐπιπτώσεις αὐτῆς, διά νά καταλάβῃ ὁ ἀναγνώστης τόν λόγον, διά τόν ὁποῖον ἐμμένομεν στερρῶς εἰς τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν τῶν Πατέρων μας.

Αἵρεσις: πόρνην τήν ὀνομάζει ὁ περινούστατος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Νύσσης∙ ὡς μέγα τι θηρίον ἐκ τῆς γῆς ἐξερχόμενον, τήν εἶδεν ὁ μέγας Ἀθανάσιος, ἀλλά καί ὡς ἐπινόημα τοῦ διαβόλου. Ἐνῷ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος προσδιόρισεν ὡς αἴτιον τῆς ὑπάρξεώς της τόν ἔρωτα διά τήν προεδρίαν καί τήν φιλαρχίαν, καθώς ὡς κόρη αὐτῆς λογίζεται. Ἀλλά καί τά ἀποτελέσματα αὐτῆς εἶναι τραγικά καί ὀδυνηρά, διότι ἐξαιτίας τῆς μετακινήσεως τῶν ὁρίων, ὅπου ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας, ἕνεκα τῆς αἱρέσεως, κάθε θεμέλιος λίθος καί ὀχύρωμα δογμάτων σαλεύεται, οἱ Ἐκκλησίες κλυδωνίζονται καί πολλές βυθίζονται αὔτανδρες, ναυάγια δέ πολλά δημιουργοῦνται εἰς τήν πίστιν. Καί δι’ αὐτό εἰς τήν σκυθρωπότητα καί σκαιότητα βυθισμένες εἶναι οἱ Ἐκκλησίες, διότι λείπουν ἐκεῖνοι οἱ φωστῆρες τούς ὁποίους ἐτοποθέτησεν ὁ Θεός διά νά φωτίζουν τάς ψυχάς τῶν λαῶν. Ἀλλά καί ἡ εὐσεβής διδασκαλία διαστρέφεται ἀπό αὐτάς τάς ἀκρότητας. Καί ἄραγε, τί μεγαλύτερον κακόν ἠμπορεῖ νά πάθῃ κάποιος, ἀπό τό νά ζημιωθῇ τήν Ἀλήθειαν ἐξαιτίας τῆς αἱρέσεως;

Πῶς ὅμως πρέπει νά ἀντιμετωπίζωμεν αὐτούς, ὅπου ἐπαγγέλονται τήν αἵρεσιν; Ἄς ἀφήσωμεν τόν ἅγιον Χρυσόστομον νά μᾶς δείξῃ τόν τρόπον: Μήν ἀφήσεις εἰς τόν σαθρόν καί ἐπικίνδυνον νά σέ ὁδηγήσῃ εἰς τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς∙ ὅποιος αἱρετικός καί ἄν ἔλθῃ, νά σοῦ ὑποδείξῃ κάτι ἄλλο ἀπό αὐτό, ὅπου ἔμαθες, κἄν τόν ἰδῇς νά γελᾷ, ἐσύ δάκρυσον δι’ αὐτόν ὡς μαινόμενον. Ἔρχονται μέ ταπεινόν σχῆμα καί μέ λόγια γεμάτα ἐπιείκειαν, ἀλλά φῦγε ἀπό τό δέλεαρ αὐτῶν καί θά κατανοήσῃς, ὅτι κάτω ἀπό τήν προβειάν κρύπτεται λύκος! Ἀλλά μᾶλλον μίσησον αὐτόν∙ εἰς ἐσένα προσποιεῖται τόν ἥρεμον καί τόν προσηνή, ἐνῷ ἀπέναντι εἰς τόν Δεσπότην Χριστόν εἶναι ἀγριώτερος ἀπό τούς λυσσασμένους σκύλους, διότι ἔχει ἀνοίξει μέ Αὐτόν ἀκήρυκτον πόλεμον... Φῦγε ἀπό τόν ἰόν τῆς πονηρίας καί μίσησον τά δηλητήρια, ὅπου σοῦ προσφέρει, δηλαδή τάς διδασκαλίας του. Διότι ἀκολουθοῦν διαβολικήν μέθοδον, διά νά σέ ἑλκύσουν, παρεισάγοντες τήν πλάνην μέσα εἰς τήν ἀλήθειαν. Καί ἀλλοῦ ὁ θεῖος αὐτός φωστῆρ μᾶς λέγει: Τί λέγεις; Εἶναι ψευδαπόστολοι αὐτοί, ὅπου κηρύττουν τόν Χριστόν, ὅπου δέν λαμβάνουν χρήματα καί δέν εἰσάγουν ἄλλο εὐαγγέλιον; Ναί λέγω∙ καί δι’ αὐτό τά κάνουν αὐτά, ὑποκρίνονται διά νά ἀπατήσουν. Εἶναι ἐργάτες δόλιοι. Ναί μέν ἐργάζονται, ἀλλά διά νά ξεριζώσουν αὐτά, ὅπου εἶναι φυτευμένα. Ἐπειδή γνωρίζουν, ὅτι μέ ἄλλον τρόπον κανείς δέν θά τούς παραδεχόταν, δι’ αὐτό λαμβάνουν τό προσωπεῖον τῆς ἀληθείας. Καί ναί μέν λέγεις, ὅτι δέν λαμβάνουν χρήματα, ἀλλά διά νά λάβουν κάτι μεγαλύτερον, τήν ψυχήν, ὅπως τήν ἀπωλέσουν... Ἀλλά καί αὐτό εἶναι ψεῦδος, διότι καί χρήματα λαμβάνουν, ἀλλά ὄχι φανερῶς. Εἰς ἄλλην δέ ὁμιλίαν του μᾶς λέγει: Σᾶς παρακαλῶ νά παρατηρῆτε, νά περιεργάζεσθε καί νά διερευνάτε μετά πάσης ἀκριβείας. Ποίους; Αὐτούς ὅπου φέρουν τήν διχοστασίαν καί τά σκάνδαλα, παρά τήν διδαχήν τήν ὁποίαν ἐδιδάχθητε. Καί αὐτή μάλιστα εἶναι ἡ ἀνατροπή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ διαίρεσις αὐτῆς∙ καί αὐτό εἶναι τό ὅπλον τοῦ διαβόλου, νά κάνῃ τά ἐπάνω κάτω. Καί ὅσον τό σῶμα εἶναι ἡνωμένον, δέν ἠμπορεῖ, νά κάνῃ τίποτε∙ ἀλλά τό σκάνδαλον ἀρχίζει ἀπό τήν διχοστασίαν. Καί ἀπό ποῦ ἡ διχοστασία; Ἀπό τά δόγματα ὅπου δέν συμφωνοῦν μέ τήν διδαχήν τῶν Ἀποστόλων. Καί ἀπό ποῦ αὐτά τά δόγματα; Ἀπό αὐτούς ὅπου δουλεύουν τήν γαστέρα καί τά ὑπόλοιπα πάθη. Καί δέν θά γινόταν σκάνδαλα οὔτε διχοστασίες, ἐάν δέν εἶχεν ἐπινοηθεῖ ἕτερον δόγμα ἀπό αὐτό, ὅπου μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἀπόστολοι... Καί τί νά κάνωμεν εἰς ὅλους αὐτούς τούς ἑτεροδιδασκαλοῦντας; Κανείς δέν εἶπε νά πᾶτε νά τούς κτυπήσετε, ἀλλά ἐάν εἶναι ἀπό ἄγνοιαν, ἤ πλάνη αὐτό, ὅπου κάνουν, πρέπει νά τό διορθώσουν, ἀλλά ἐπειδή γνωρίζουν, ἐγκαταλείψτε τους. Διότι λέγει∙ χωρίζεσθε ἀπό παντός ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος.

Μέ πλέον σκληράν γλῶσσαν ἀναφέρεται δι’ αὐτούς ὁ μέγας Βασίλειος: Πολλά τά σκυλιά. Τί λέγω σκυλιά; Λύκοι βαρεῖς μέ ἐξωτερικήν ἐμφάνισιν προβάτου, τόν δολερόν τους σκοπόν ὑποκρύπτουν παντοῦ, ὅπου εὑρίσκονται εἰς τόν κόσμον, ὅπως ἀπαρατηρήτως διασποῦν τό ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ. Καί εἰς τήν 103ην ἐπιστολήν του ὁ ἴδιος θεοφόρος πατήρ θέλων νά δείξῃ τήν κατά κανόνα σχεδόν ἀμετανοησίαν τῶν αἱρετικῶν φέρει τά ἑξῆς παραδείγματα: Ὅπως οὔτε ὁ Αἰθίοπας ἀλλαζει τό δέρμα αὐτοῦ, οὔτε καί ἡ πάρδαλις τά ποικίλα αὐτῆς χρώματα, ἔτσι οὔτε καί αὐτός ὅπου ἔχει μεγαλώσει μέ διεστραμμένα δόγματα, ἠμπορεῖ νά ἀποτινάξῃ ἀπό ἐπάνω του τό κακόν τῆς αἱρέσεως!

Ὁ δέ μέγας ἐν ἁγίοις Ἀθανάσιος μᾶς προτρέπει νά μήν τούς ὀνομάζωμεν οὔτε κἄν χριστιανούς, ἀλλά μᾶλλον διαβολικούς, διότι ὁ καθηγεμόνας αὐτῶν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ διάβολος, ὅς καί ὑποβολεύς τῆς αἱρέσεως ὑπάρχει.

Ἀπό αὐτούς λοιπόν τούς λύκους προσπάθησαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, καί γενικῶς ἡ Ἐκκλησία, νά προστατεύσουν τήν λογικήν ποίμνην τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν ὁποίαν ἀνήκομεν μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, θέτοντας ὅρια – σύνορα ἀναμέσον αὐτῶν καί ἡμῶν. Καί τά σύνορα αὐτά εἶναι οἱ Ὅροι τῆς Πίστεως καί οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου διαφυλάττουν τό χριστεπώνυμον ὀρθόδοξον ποίμνιον ἀμόλυντον ἀπό τήν ἀλλοίωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἀκέραιον ἀπό τάς προσβολάς τῶν ἀλλοτρίων. Δι’ αὐτό καί μέ πᾶσαν αὐστηρότητα ἐντέλλονται πρός πάσας τάς τάξεις τῶν χριστιανῶν, Ἐπισκόπους, Πρεσβυτέρους, Διακόνους, κατωτέρους κληρικούς, Μοναχούς καί λαϊκούς, τήν πλήρην καί ἀκριβή ἐφαρμογήν τους.

«Τοῖς ἀποβαλλομένοις τάς τῶν Ἁγίων Πατέρων φωνάς, τάς ἐπί συστάσει τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας ἐκφωνηθείσας, Ἀθανασίου, Κυρίλλου, Ἀμβροσίου, Ἀμφιλοχίου τοῦ θεηγόρου, Λέοντος τοῦ ἁγιοτάτου Ἀρχιεπισκόπου τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης καί τῶν λοιπῶν, ἔτι δέ καί τά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων Πρακτικά, τῆς τετάρτης τε φημι, καί τῆς ἕκτης μή κατασπαζομένοις, ΑΝΑΘΕΜΑ Γ΄».

«Τοῖς μή ὀρθῶς τάς τῶν ἁγίων διδασκάλων τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας θείας φωνάς ἐκλαμβανομένοις, καί τά ἀριδήλως ἐν αὐταῖς διά τῆς τοῦ ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένα, παρερμηνεύειν τε καί περιστρέφειν πειρωμένοις, ΑΝΑΘΕΜΑ Γ΄».

«Βαρλαάμ καί Ἀκινδύνῳ, καί τοῖς ὀπαδοῖς αὐτῶν, ΑΝΑΘΕΜΑ Γ΄».

«Πᾶσι τοῖς δυσσεβέσιν αὐτῶν λόγοις τε καί συγγράμμασιν, ΑΝΑΘΕΜΑ Γ΄».

«Ὅλοις τοῖς Αἱρετικοῖς, ΑΝΑΘΕΜΑ, Γ΄».

«Οὐδέν ἀφαιροῦμεν, οὐδέν προστίθεμεν, ἀλλά πάντα τά τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀμείωτα διαφυλάττομεν... ἁπάσας τάς ἐκκλησιαστικάς ἐγγράφως ἤ ἀγράφως τεθεσπισμένας ἀκαινοτομήτως φυλάττομεν... Τούς οὖν τολμῶντας ἑτέρως φρονεῖν ἤ διδάσκειν ἤ κατά τούς ἐναγεῖς αἱρετικούς τάς ἐκκλησιαστικάς παραδόσεις ἀθετεῖν καί καινοτομίαν τινά ἐπινοεῖν... τῆς κοινωνίας ἀφορίζεσθαι».

Περιττή νομίζω, ὅτι εἶναι ἡ παράθεσις καί ἄλλων ἁγιοπατερικῶν γνωμῶν καί Συνοδικῶν ἀποφάσεων περί τῶν αἱρέσεων καί τῶν ὀπαδῶν αὐτῶν, διότι τό μικρόν αὐτό δεῖγμα εἶναι ἀρκετόν, διά νά κατανοήσῃ ὁ ἀναγνώστης πόσον μεγάλον κακόν εἶναι τό νά ὑποπέσῃ καί νά παραδεχθῇ κάποιος τά δόγματα καί τάς διδασκαλίας τῶν ψυχολέθρων αἱρέσεων.

Ἡ ἀποδοχή ἔστω καί μιᾶς αἱρετικῆς διδασκαλίας εἶναι ἱκανή νά ἀποκόψῃ τόν πιστόν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά τόν καταστήσῃ ἀλλότριον τῆς κοινωνίας τοῦ Χριστοῦ! Ὑποβολεύς τῶν αἱρέσεων, ὡς εἴδομεν προηγουμένως, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ διάβολος, τοιούτους δέ καθιστᾷ καί ὅσους ἀσπάζονται καί ἀκολουθοῦν τάς δοξασίας του, ἔστω καί μόνον μέ τήν ἁπλήν κοινωνίαν, ὁδηγώντας τους εἰς τήν ψυχικήν ἀπώλειαν. Θά περίμενε ὅμως κανείς τό ἀντίπαλον δέος τῶν αἱρέσεων καί τοῦ διαβόλου, τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καί κυρίως τούς ἡγέτας αὐτῆς, νά ἀντισταθοῦν μέ ὅλας τάς δυνάμεις των, ὥστε νά διαφυλάξουν τό λογικόν ποίμνιον ἀκέραιον καί ἀσφαλές, ὁδηγοῦντες αὐτό εἰς νομάς σωτηρίου! Πλεῖστοι ὅμως ἐξ αὐτῶν ὄχι μόνον δέν διεφύλαξαν τό ποίμνιόν τους ἄθικτον ἀπό τάς αἱρετικάς συμμορίας, ἀλλά θέλουν μάλιστα νά ἑνώσουν τά δύο

ποίμνια, αὐτό τοῦ Θεοῦ καί ἐκεῖνο τοῦ διαβόλου εἰς μίαν ποίμνην μέ ἕναν ποιμένα!

Ποῖος ὅμως ἄραγε νά εἶναι αὐτός ὁ ἕνας... ποιμήν, ὅπου προσδοκοῦν;

Αὐτό, ὅπου οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποκαλοῦσαν θηρίον ἐκ τῆς γῆς ἀναβαίνον, αὐτοί τό ὀνομάζουν ἐν Χριστῷ ἀδελφή ἐκκλησία, καί τούς κύνας καί διαβολικούς αἱρετικούς, τούς ἀποκαλοῦν ἀδελφούς πνευματικούς! Πραγματικῶς δι’ αὐτούς ἐγράφη εἰς τήν Ἱεράν Ἀποκάλυψιν, ὅτι «πᾶσα νῆσος ἔφυγε καί ὄρη οὐχ εὑρέθησαν», ὑπονοώντας τούς κληρικούς καί δή τούς ἐπισκόπους!

Αὐτοί λοιπόν καί οἱ ὀπαδοί τους δέν ἀρκοῦνται μόνον εἰς τήν ἰδικήν τους κακήν πορείαν, ἀλλά εἰς τήν προσπάθειάν τους νά ἑλκύσουν καί παραπλανήσουν ὅσον τό δυνατόν περισσοτέρους, ἐπιδίδονται εἰς μίαν ἐκστρατείαν κατηγοριῶν καί συκοφαντιῶν ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, ὅπου θέλουν νά ἐμμείνουν εἰς τά Πάτρια.

Περί ὀρθοῦ Βίου

Οἱ δυστυχεῖς νεωτεριστές, καί δή οἱ ἁγιορεῖτες μνημονευταί πατέρες, ἀνήμποροι νά ἀρθρώσουν ὀρθόν λόγον καί νά ἐμφανίσουν τούς ἑαυτούς τους ὡς ὀρθοδόξους εἰς τήν πίστιν καί τήν ὁμολογίαν, καθώς τά πράγματα ὁμιλοῦν ἀπό μόνα τους, σφυροκοποῦν ἀνελέητα τούς Ζηλωτάς, ἐάν παρατηρήσουν ἔστω καί τό παραμικρόν παράπτωμα εἰς τόν καθημερινόν τους βίον.

Ἀναλώνουν ἀτελείωτες ὧρες συζητήσεων –κουτσομπολιά- εἰς τάς συναντήσεις τους καί διυλίζουν κάθε τι, ὅπου θα ὑποπέσῃ εἰς τήν ἀντίληψίν τους, μεγενθύνοντες καί παρουσιάζοντες αὐτά ὡς τό ἀνυπέρβλητον κακόν, τό ἀποκορύφωμα τῆς ἀνομίας, τό τέλος κάθε ἀποστασίας, ἔτσι ὥστε νά δικαιολογήσουν οἱ ταλαίπωροι εἰς τήν συνείδησίν τους τόν λόγον, διά τόν ὁποῖον εὑρίσκονται εἰς ἐπικοινωνίαν μέ τήν ἐπάρατον αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μή κατανοοῦντες ὅτι εὑρίσκονται εἰς πλήρη πνευματικήν ἀποτελμάτωσιν καί ἀπραξίαν. Αὐτό ὅπου ἔλαβον ὡς διαταγήν ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδή τήν μή παρατήρησιν καί κατάκρισιν τῶν ξένων ἁμαρτημάτων, αὐτό ἀκριβώς ἔβαλον ὡς σκοπόν τους καί κύριον μέλημα, ἐνῷ τά διατεταγμένα, δηλαδή τήν προσοχήν καί ἔρευναν περί τῆς ὀρθῆς πίστεως αὐτῶν καί τῶν μετ΄ αὐτῶν συναγελαζομένων τελείως παρέβλεψαν καί κατεφρόνησαν!

«Οὐαί ὑμῖν, γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί.. ὁδηγοί τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τόν κώνωπα, τήν δέ κάμηλον κατα- πίνοντες».

Ὅπως οἱ γῦπες, παραβλέποντες πολλούς τόπους εὐχαρίστους καί εὐώδεις, καθώς πετοῦν, ἕλκονται ἀπό τά βρωμερά καί ἀκάθαρτα, ὅπως οἱ μῦγες παρατρέχουν τό ὑγιές καί πηγαίνουν εὐθύς πρός τό δυσῶδες ἔλκος, ἔτσι καί οἱ φθονεροί οὐδεμίαν παρατήρησιν δίδουν εἰς ἐκεῖνα, ὅπου λαμπρύνουν τόν βίον τῶν ἄλλων, οὔτε τό μέγεθος ἐκείνων ὅπου ἔχουν κατορθώσει, ἀλλά ἐπιτίθενται ἐπί τῶν σαθρῶν. Διότι εἰς τόν ἀνθρώπινον βίον πολλές ἀστοχίες μποροῦν νά συμβοῦν, καί αὐτές ἀκριβῶς ἐκεῖνοι τρέχουν νά δημοσιεύσουν, ὥστε ἡ ποιότητα τῶν διαβαλλομένων νά γίνεται γνωστή μόνον ἀπό ἐτοῦτα τά σφάλματά τους.

Καθώς, ὅπως λέγει καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος, ἐάν κάποιος μέ μεγάλην ἀκρίβειαν θέλει νά ἐξετάσῃ τήν κατάστασιν τῆς ψυχῆς, θέλει νά βρῇ πάρα πολλά σαθρά καί αὐτό δέν τό ἀγνοεῖ οὔτε ὁ ἴδιος ὁ ἐξεταζόμενος.

Ἀλλ’ ἐνῷ μέ τόσην ἀκρίβειαν ἐξετάζουν τόν βίον τῶν Ζηλωτῶν καί ἀπαιτοῦν ἀπ’ αὐτούς νά εἶναι «τύπος καί ὑπογραμμός», πολλοί ἐξ αὐτῶν ἐμπίπτουν συνεχῶς εἰς μεγάλας «ἀστοχίας» (ἄς τάς εἰπῶμεν οὕτως διά τό εὔσχημον τοῦ λόγου), τάς ὁποίας ὅμως ἀλληλοκαλύπτουν ὡς ἑπτασφράγιστα μυστικά! Ἐδῶ ἰσχύει ἡ λαϊκή παροιμία ὅπου λέγει: «τά δικά τους, ὅταν πέφτουν, εἶναι καρύδια καί ἀκούγονται, ἐνῷ τά δικά μας σῦκα»!

Τινές πόρνες, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος, περιερχόμενες εἰς τούς δρόμους τῆς πόλεως ἐδείκνυαν κάποιες περαστικές σεμνές γυναῖκες διά τῶν δακτύλων τους, ἀνακράζουσες, καί κατηγοροῦσες αὐτάς ὡς πόρνας, καί αὐτό διά νά προσέξῃ αὐτάς ὁ κόσμος ὡς «τοιαῦτας», καί ἔτσι οἱ ἴδιες νά διαφύγουν τόν μῶμον τοῦ ἐπαγγέλματός των!

Κατά παρόμοιον τρόπον καί αὐτοί, διά νά μήν ἐξετάζει ὁ κόσμος τήν πτῶσιν τους ἀπό τήν Ὀρθόδοξον πίστιν ἀλλά καί ἀπό τήν ἀκρίβειαν τοῦ βίου τους, φωνασκοῦν ἐναντίον τῶν Ζηλωτῶν, καί ἄλλων ἰδικῶν τους ἀντιδρούντων, ὥστε νά μειώσουν αὐτούς εἰς τά μάτια τῶν εὐλαβῶν ἀνθρώπων καί ἔτσι νά τούς διακρατήσουν ἐμπεπλεγμένους εἰς τά θανατηφόρα δίκτυά τους!

Ἀλλ’ ἄς γνωρίζει ὁ κόσμος, ὅτι ἡ περιφάνεια αὐτῶν εἶναι ἐξωτερική, εἶναι χαλκός ὅπου περιλάμπει καί ἀποκρύπτει τήν σαθρότητα, ὅπου ἐμφωλεύει μέσα τους. Ἀλλά αὐτός ὁ ὑποκριτικός βίος εἶναι ἡ αἰτία, ὅπου πολλοί δέν ἐξετάζουν τά διεφθαρμένα δόγματά τους∙ ἄν καί ὑπάρχουν καί ἄλλοι, ὅπου ναί μέν τά διέγνωσαν, ἀλλ’ ὅμως ἀδιαφόρησαν, διότι τούς ᾐδέσθησαν διά τόν βίον τους! Καθώς καί «παρά τοῖς αἰρετικοῖς ἐστι πολλάκις καί βίον εὑρεῖν».

Ἀλλ’ ἐνῷ κομπάζουν διά τόν «εὐσχήμονα» βίον τους, ταυτόχρονα εἶναι ἕτοιμοι νά συγχωρήσουν πᾶν ἁμάρτημα, χωρίς ἀνάλογον κανόνα, ὅπου ἀποτελεῖ τήν ἔμπρακτον μετάνοιαν, ἀρκεῖ νά κάνουν κάποιον ὀπαδόν!

Καί εἰς τό σημεῖον αὐτό ἄς ἐπικεντρώσουμε τήν προσoχήν μας εἰς ὅλους ἐκείνους τούς νεοφανεῖς ψευδοαγίους, Παϊσίους, Πορφυρίους, Ἰακώβους Τσαλίκηδες κ. ἄ., τῶν ὁποίων τούς βίους ἔγραψαν καί ἐξέδωκαν εἰς δεκάδες χιλιάδες ἀντίτυπα, τινές μυθοπλάστες, γεμίζοντες ἔτσι τόν κορβανᾶν τους μέ ἄφθονα ἀργύρια!

Ἀλλ΄ ἐάν εἶχαν σωστόν βίον, δέν θά ἔπεφταν εἰς αὐτήν τήν ἀσεβῆ αἵρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ! Καθώς ὁ μή ὀρθός βίος γίνεται κώλυμα τῆς ἀκριβείας τῶν ὑψηλῶν δογμάτων, δι’ αὐτό καί ὀρθῶς ἐλέχθη, ὅτι «φαῦλος βίος τίκτει σαθρᾶ δόγματα».

Δι’ αὐτόν τόν λόγον ἄς ἀκολουθήσωμεν τήν προτροπήν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει: Ἀφοῦ λοιπόν εἴδαμεν ὅλα αὐτά καί συλλέξαμε, ὅσα εἰπώθησαν, ἄς ἀποστρεφώμεθα ὅλας τάς αἱρετικάς συναθροίσεις καί ἄς ἐμφορούμεθα ἀπό τήν ὀρθήν πίστιν, ὅπως μέ τήν Χάριν καί τούς οἰκτιρμούς τοῦ ΚΗΙΧ ὅσην ἀκρίβειαν εἰς τά δόγματα ἐπιδείξωμεν, τόση νά εἶναι καί ἡ ἀκρίβεια τοῦ βίου μας καί ἡ ὀρθή πολιτεία.

Περί θαυμάτων

Ἄς δοῦμε ὅμως καί ἕνα ἄλλο θέμα ὅπου ὁδηγεῖ εἰς τήν πλάνην μεγάλο μέρος πιστῶν, λαϊκῶν καί δυστυχῶς κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικῶς ἔχουν ἀποβλακωθεῖ πιστεύοντες ἀνοησίας καί φλυαρίας περί τινων νεοφανῶν ψευδοαγίων νεωτεριστῶν Γεροντάδων, τούς ὁποίους μάλιστα ἔχουν τοποθετήσει εἰς τήν πεπλανημένην συνείδησίν τους ὑπεράνω καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας!

Ἡ ὕπαρξις «θαυμάτων», ἤ «ἁγίων» καί «προορατικῶν» ἀνθρώπων, ὅπως π.χ. ὁ Γέρ. Παΐσιος, Πορφύριος κ. ἄ., εἶναι ἐπίσης ἕνα ἀπό τά σημεῖα, εἰς τά ὁποῖα στηρίζουν τήν παραμονήν τους εἰς τήν Οἰκουμενιστικήν «ἐκκλησίαν», καί τοῦτο τό θεωροῦν ὡς τό ἀνώτερον κριτήριον διά νά ἐπιλέξουν τήν πορείαν, ὅπου θά ἀκολουθήσουν ἐκκλησιαστικῶς!

Ἀδιαφοροῦν τελείως, διά τό ἄν ὅλοι αὐτοί οἱ «προορατικοί» καί «θαυματουργοί» εἶχαν σαθρόν ἐκκλησιαστικόν φρόνημα καί πίστιν, ἀντιφερόμενοι κατά τῆς ἐπισήμου διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤ ἐνίοτε ὀρθοφρονοῦντες μέν, νοσοῦντες δ’ ὅμως ἕνεκα τῆς ἀδιαφόρου ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ ὅλους τούς ἀποστάτας τῆς Πίστεώς μας.

Ἄς μᾶς εἰποῦν λοιπόν οἱ εὐκολόπιστοι αὐτοί ἔστω καί ἕναν ἀναγνωρισμένον ἅγιον τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀδιάκοπον κοινωνίαν μέ τήν αἵρεσιν, συμβουλεύοντα μάλιστα καί τούς πιστούς νά μένουν ἀδιασπάστως ἡνωμένοι μέ τούς αἱρετικούς, διά νά μήν βρεθοῦν τάχα ἐκτός ἐκκλησίας!

Θά τούς καταρῶνται κάποτε οἱ ἀπολεσμένες ψυχές, ἀλλά θά εἶναι πολύ ἀργά!!!

Τοιούτους «ἁγίους» ἔχοντας αὐτό τό στρεβλόν σκεπτικόν θά βροῦν μόνον εἰς τόν ἰδικόν τους ἐκκλησιαστικόν χῶρον, δηλαδή τοῦ ΠΣΕ, καί ὄχι εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν! Οἱ ἅγιοι ὅμως οἱ δικοί μας ἀμέσως ἀναθεμάτιζαν τούς αἱρετικούς, μετά πρώτης καί δευτέρας νουθεσίας∙ καί ἀπεμάκρυναν τούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας ἀπό αὐτούς, διά νά μήν μολυνθοῦν ἐκ τῆς κοινωνίας μαζί τους. Ἀλλοίμονον ἐάν σήμερον περιμέναμεν ἀπό τούς ἐν ζωῇ, ἐπωνύμους καί μή, ψευδοαγίους νά ἀφυπνίσουν τόν λαόν καί νά τόν ὁδηγήσουν, νά ἀκολουθήσῃ αὐτά ὅπου ἐπιτάσσουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας! Δυστυχῶς συμβαίνει τό ἀντίθετον, ἀποκοιμίζουν τόν λαόν, καί τόν παραπλανοῦν, πουλώντας «ἁγιότητα», καί στέλλοντες αὐτόν εἰς τήν ψυχικήν ἀπώλειαν...

Οἱ «ἁπλοϊκοί» κοσμικοί ἐκθαμβοῦνται ἐκ τοῦ κατά τό φαινόμενον, ἀλλά καί κατά τάς μεγιστοποιημένας φήμας ἐνάρετον βίον τους καί συλλαμβάνονται ὡς ἰχθύες εἰς τά δίκτυά τους. Οἱ διακριτικοί ὅμως ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, θέλοντες νά μᾶς προστατέψουν ἐξ αὐτῶν τῶν προβατοσχήμων λύκων, μᾶς ἔδωκαν σημεῖά τινα διά νά τούς ἀναγνωρίζωμεν.

Πρῶτον, μᾶς λέγουν ὅτι θά πρέπῃ, νά προσέχωμεν τήν διδασκαλίαν τους ἀλλά καί τήν ἀκρίβειαν τοῦ βίου των ὡς πρός τήν ὀρθήν Πίστιν, ἐάν συμβαδίζῃ μέ αὐτήν τῶν Πατέρων, καί αὐτό νά ἐκλαμβάνωμεν ὡς πρῶτον κριτήριον, διά νά διακρίνωμεν τήν ἀλήθειαν. Καί δεύτερον, νά μήν δίδωμεν σημασίαν καί προσοχήν εἰς τά διάφορα θαύματα καί σημεῖα, ὅπου τελοῦν. Ὁ Θεοφόρος Ἰγνάτιος, μᾶς συμβουλεύει, πῶς νά προφυλασσόμεθα ἀπό ὅλους αὐτούς, ὅπου ἀντίκεινται εἰς τά διατεταγμένα: «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα͵ κἂν ἀξιόπιστος ᾖ͵ κἂν νηστεύῃ͵ κἂν παρθενεύῃ (βλπ. Γέρ. Παΐσιον κ. ἄ.)͵ κἂν σημεῖα ποιῇ͵ κἂν προφητεύῃ ͵ λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος». Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς μᾶς λέγει, ὅτι οἱ ψευδοπροφῆτες εἶχαν καί αὐτοί τό ὄνομα τοῦ προφήτου, κλεμμένον ὅμως ἀπό τούς γνησίους προφήτας (΄΄προφῆτες΄΄ καί αὐτοί πράγματι ὑπάρχοντες, ὄχι ὅμως τοῦ Κυρίου ἀλλά τοῦ Ψεύστου)∙ τούς ὁποίους ὁ διάβολος πληροῦσε μέ τό ἰδικόν του πνεῦμα∙ Ἔλεγαν δ’ οὗτοι, ἐν ἐκστάσει, τινα ἀληθινά ἀναμεμιγμένα μέ τό ψεῦδος, ὡς διάκονοι τοῦ ἀποστάτου, ὅπου ἦσαν!

Ἄς ἀφήσωμεν ὅμως ἕναν μεγάλον ἅγιον τοῦ ΙΗ΄-ΙΘ΄ αἰῶνος, τόν Παΐσιον Βελιτσκόφσκι , νά μᾶς σκιαγραφήσῃ τό προφίλ τοῦ ψευδοῦς καί τοῦ ἀληθινοῦ ἁγίου: «Δέν νομίζω ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά μιλήσω διά θαύματα καί διά θεραπείας. Εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ ἁγιότητα τῶν ἀληθινῶν ἁγίων δέν φαίνεται μόνον ἀπό τά θαύματα. Δέν βεβαιώνουν μόνον αὐτά τό ἀνεπίληπτον τοῦ βίου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁγιότητα διακρίνεται μᾶλλον ἀπό τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν, τήν πλήρην γνῶσιν τῶν δογμάτων καί τήν τήρησιν ὅλων τῶν Κανόνων καί τῶν Παραδόσεων τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Συνόδων τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἀπ’ τόν ἀνεπίληπτον βίον, συμφώνως μέ ὅλας τάς Εὐαγγελικάς καί Πατερικάς ἐντολάς. Πολλοί εἰδωλολάτρες καί αἱρετικοί μέ τήν συνεργασίαν τοῦ διαβόλου ἔκαναν θαύματα. Δι’ αὐτούς λέγει ὁ Κύριος: «πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ• Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς• ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν» .

«Ἐάν τά ἔργα, μᾶς λέγει ἐπίσης καί ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, καί οἱ λόγοι οἱουδήποτε δέν συμφωνοῦν μέ τήν διδασκαλίαν τῶν ἁγίων Πατέρων μας, τόν τοιοῦτον νά μήν τόν δεχώμεθα, ἀλλά νά τόν ἀποστρεφώμεθα καί νά τόν μισοῦμεν ὡσάν Δαίμονα, κἄν ἀνασταίνῃ νεκρούς καί κάμνει μύρια ἄλλα θαύματα» .

«Οἱ οἰωνοί καί τά θαύματα καί οἱ προφητεῖες, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης, πολλές φορές γίνονται καί δι’ ἀναξίων, εἰς κάποιαν ἀνάγκη ἤ φροντίδι τοῦ Θεοῦ... Καί οἱ Ἀπόστολοι ἐπίσης ὅταν βρῆκαν κάποιον ἄπιστον, ὅπου ἔδιωχνε δαιμόνια εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ τόν σταμάτησαν, τό ἀνέφεραν εἰς τόν Χριστόν. Καί ἐκεῖνος τούς εἶπεν: Μή τούς ἐμποδίζετε, διότι αὐτός, ὅπου δέν εἶναι ἐναντίον μας, εἶναι μέ τό μέρος μας. Ἑπομένως, ὅταν ἴδῃς νά γίνεται καί ἀπό αἱρετικούς καί ἀπό ἀπίστους κάποιο θαῦμα, νά μή θαμβωθῇς, ἤ νά μή σαλευθῇς ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Διότι πολλές φορές ἡ πίστις αὐτοῦ, ὅπου προσέρχεται, εἶναι ἐκείνη, ὅπου ἔκανε τό θαῦμα, καί ὄχι ἡ ἀξία ἐκείνου, ὅπου τό ἔκανε... Δι’ αὐτό μή νομίσῃς, ὅτι εἶναι κάτι μεγάλο, ὅταν ἕνας ἀνάξιος ἤ κακόπιστος κάνει ἕνα θαῦμα. Οὔτε πρέπει, ὁ ὀρθόδοξος ἄνδρας νά δοκιμάζεται ἀπό τά θαύματα καί τάς προφητείας, ὅτι εἶναι ἅγιος, ἀλλά ἀπό τήν ζωήν του. Διατί πολλές φορές πολλοί, ὄχι μόνον ὀρθόδοξοι ἁμαρτωλοί, ἀλλά καί αἱρετικοί καί ἄπιστοι ἔκαναν θαύματα καί προεφήτευσαν, κατά κάποιες οἰκονομίες, ὅπως εἰπώθηκε, οἱ ὁποῖες παραχωρήθηκαν ἀπό τόν Κύριον... Ὁ αἱρετικός ὅμως, ὅπου κάνει θαύματα ἤ προφητεύει, εἶναι φανερόν, ὅτι ἐμπαίζεται, ἄν καί νομίζει ὅτι αὐτά γίνονται ἀπό τόν Θεόν...».

Ὁ ἱερός Θεοδώρητος εἰς τά «Ἄπορα» μᾶς λέγει: «Οἱ δαίμονες ἐνεργοῦν μέ τήν ἀνοχήν τοῦ Θεοῦ. Διότι ἔτσι καί οἱ μάγοι ἔκαναν τό θαῦμα τῆς ῥάβδου καί τοῦ ποταμοῦ καί τῶν βατράχων μέ τήν παραχώρησιν τοῦ Θεοῦ... μόνον αὐτά ὅπου ἐπέτρεψεν ὁ Θεός, αὐτά ἔκαναν. Αὐτό λοιπόν ἐδήλωσεν καί ἐδῶ λέγοντας∙ ἐάν ἐμφανισθῇ εἰς ἐσένα προφήτης, ἤ κάποιος ὅπου βλέπει προφητικά ὄνειρα, καί δώσῃ σημάδι, ἤ θαῦμα ἀσυνήθιστον, καί ἔλθῃ καί σοῦ εἰπεῖ∙ ἄς πᾶμε νά λατρέψωμεν ἄλλους θεούς, τούς ὁποίους δέν γνωρίζετε, νά μήν ἀκούσετε τόν προφήτην αὐτόν, ἤ τό ὄνειρον ἐκείνου ὅπου βλέπει προφητικά ὄνειρα, διότι ὁ Κύριος, ὁ Θεός σας, σᾶς δοκιμάζει, ἄν τόν ἀγαπᾶτε μέ ὅλην τήν καρδίαν καί τήν διάνοιάν σας. Διότι ὁ ψευδοπροφήτης κάνει θαύματα μέ τήν ἄδειαν τοῦ Θεοῦ. Διδασκόμεθα μάλιστα, νά μή δίνωμεν σημασίαν εἰς τά σημεῖα, ὅταν ἐκεῖνος ὅπου τά κάνει διδάσκει ἀντίθετα πρός τήν εὐσέβειαν. Διέταξε μάλιστα, νά σκοτώνεται ὁ ψευδοπροφήτης, ὥστε ὁ λαός νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τήν κακήν δουλείαν...» .

Ὁ δέ Χρυσόστομος Ἰωάννης μᾶς λέγει, ὅτι ἐάν κάποιος μᾶς εἰπῇ, ὅτι δύναται, νά ἐγείρῃ νεκρόν, ἤ χωλόν νά θεραπεύσῃ, ὥστε νά πιστεύσωμεν εἰς αὐτόν, καί εἰς τήν συνέχειαν μᾶς εἰπῇ, νά πᾶμε νά προσκυνήσωμεν τούς δαίμονας, κἄν πράγματι ἠμπορέσῃ νά ἐγείρῃ τόν νεκρόν ἤ νά θεραπεύσῃ τόν χωλόν, ἐμεῖς νά μή πεισθῶμεν. Διατί; Ἐπειδή ὁ Θεός ἐπέτρεψε εἰς ἐκεῖνον νά δυνηθῇ νά πράξῃ αὐτό, διά νά σέ δοκιμάσῃ, ἄν ἀγαπᾶς τόν Θεόν πραγματικά. Καί τόν ἀγαποῦν πραγματικά αὐτοί, ὅπου ἄν καί κάποιοι διά σημείων, ἀκόμη καί διά τῆς ἀναστάσεως ἑνός νεκροῦ, προσπαθοῦν νά τόν ἀποσπάσουν ἀπο τόν Θεόν, αὐτός παρεμένει σταθερός!

Αὐτό λοιπόν ἄς βάλλουν καλά εἰς τόν νοῦν τους, ὅσοι κατά τήν διεστραμμένην ἐποχήν μας, προσέχοντες εἰς τά θαύματα, παραβλέπουν τήν πίστιν αὐτῶν, ὅπου τά ἐνήργησαν, μή νοοῦντες οἱ ἀφελεῖς, ὅτι ὁ Κύριος μέ αὐτά δέν ἐπικυρώνει τήν πίστιν τῶν ἐνεργούντων αὐτά, ἀλλά θέλει νά δοκιμάσῃ τήν ἀγάπην τῶν πιστῶν εἰς Αὐτόν! Ἄλλωστε καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος μᾶς λέγει, ὅτι τά θαύματα τά παραχώρησεν ὁ Κύριος, μόνον διά νά προσελκήσῃ εἰς Αὐτόν τούς παχυλούς εἰς τόν νοῦν... καί ὄχι τούς ὀξύνοας, εἰς τούς ὁποίους εἶναι ἀρκετές οἱ Γραφικές ἀποδείξεις διά νά πιστέψουν!

Ἴσως ὅμως προβάλλουν μίαν ἔνστασιν, ὡς συνήθως γίνεται∙ θά μᾶς εἰποῦν διά τό Ἅγιον Φῶς, ὅπου βγαίνει κάθε Μεγάλον Σάββατον καί εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος∙ δέν εἶναι αὐτό μία ἐπικύρωσις τῆς αὐθεντικότητος τῆς «ἐκκλησίας» τους; Ἀπαντοῦμε μέ βεβαιότητα: ΟΧΙ! Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων κατά καιρούς εἰς τό παρελθόν τό κατέλαβον πλεῖστοι αἱρετικοί, ὅπου ἐγκαθιστοῦσαν ἰδικούς τους Πατριάρχας, οἵτινες κανονικῶς ἐσυνέχιζαν καί ἔβγαζαν τό Ἅγιον Φῶς! Ἐξαίρεσις ἀποτελοῦν οἱ περιπτώσεις τῶν λατίνων σταυροφόρων (1101μ.χ.) καί τῶν Ἀρμενίων (ΙΣΤ΄αἰ μ.χ.). Μήπως ὁ Θεός ἐπικύρωσε τάς αἱρέσεις των; Κατά τήν περίοδον τῶν διωγμῶν τοῦ Παραβάτου Ἰουλιανοῦ ἐπεβλήθη διάταγμα, μέ τό ὁποῖον ἀπεσύρθησαν ἀπό ταῖς ἀγοραῖς ὅλες οἱ τροφές, ὅπου δέν εἶχαν προηγουμένως προσφερθεῖ εἰς τούς ναούς τῶν Εἰδώλων, ἐξαναγκάζον οὕτως τούς Χριστιανούς πολίτας τοῦ Κράτους νά τρώγουν μόνον εἰδωλόθυτα. Τότε Ἄγγελος ἀποσταλείς ἀπό τόν Κύριον πρός τόν Πατριάρχην Εὐδόξιον, συνέστησεν πρός αὐτόν, τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον οἱ πιστοί θά ἀπεύφευγαν, νά μιανθοῦν μέ τάς δαιμονικάς ἐκείνας θυσίας, βράζοντες σῖτον. Ὁ πατριάρχης ὅμως αὐτός δέν ἦταν ὀρθόδοξος, ἀλλά αἱρετικός, Ἀρειανός!!! Ὁ Θεός ἔστειλεν τόν Ἄγγελον εἰς τόν αἱρετικόν καί ὄχι εἰς τόν Ὀρθόδοξον Πατριάρχην∙ μήπως ἐπειδή ἐπικύρωσεν τήν πίστιν του ὡς ὀρθήν; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Ὁ Θεός προετίμησε νά ἀπευθυνθῇ εἰς τόν αἱρετικόν πατριάρχην, πρῶτον, διότι τόν ἀκολουθοῦσε ἡ συντριπτική πλειοψηφία τοῦ λαοῦ, ἔναντι τῶν ὀλιγοστῶν Ὀρθοδόξων, καί ἔτσι θά ἐπληροφορῆτο περισσότερος κόσμος, εἰς ἀντίθεσιν μέ τόν Ὀρθόδοξον, ὅπου δέν θά τοῦ ἔδιδαν οἱ πολλοί σημασίαν∙ καί δεύτερον, διά νά ἀποτρέψῃ μίαν χειροτέραν πτῶσιν μεγάλου πλήθους λαοῦ, ἀπό τήν αἵρεσιν εἰς τήν εἰδωλολατρίαν.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον ἄς ἐννοήσωμεν ὁρισμένας μόνον θαυματουργίας, ὅπου παρατηροῦνται εἰς τόν χῶρον τῆς καινοτόμου «ἐκκλησίας», διότι οἱ περισσότερες ὀφείλονται εἰς τάς δυνάμεις τοῦ Ἀντικειμένου.

Ἄς ἀκούσωμεν, τί μᾶς λέγει καί ὁ ἅγιος Μελέτιος ὁ Ὁμολογητής: «Εἰς εὐσεβεῖς ἁμαρτωλούς, θαυματουργεῖν τήν χάριν διά τήν Πίστιν λέγουσιν ἤ καί τούς αἰτουμένους∙ οὕτω καί παῖδα, γράφουσιν, ἐξαναστῆσαι πόρνην∙ ἄλλη δέ πάλιν ἄσωτος, τοῦ βίου μεταστᾶσα, τόν τάφον εἶχεν αὐτουργόν, Τεράτων καί Σημείων∙ καί τοῦτο τέχνη τοῦ Σατᾶν, ἵνα νομοθετήσῃ, τούς ἁπλουστέρους ἀπατῶν, μή βλάπτειν τήν πορνείαν∙ ὥσπερ καί πρός τινας ποιεῖ, τῶν κοσμικῶν θανόντων, ὡς καταπείσῃ τούς πολλούς περιορᾷν τό Σχῆμα. Ὡσαύτως καί τῶν λαϊκῶν λαμπρῶς δοξαζομένων, καταμελοῦσιν οἱ πολλοί, τοῦ Σχήματος τοῦ Θείου, καί δίχα τούτου δυνατόν, ἡγούμενοι σωθῆναι.

Ἀλλ’ οὐδ’ ἐκεῖνον ἀγνοεῖς, τόν Μοναχόν ὡς οἶμαι, ὅς ἐν πάθει κοιμηθείς καί παρά Μοναζούσης ᾗ τότε συνεφθείρετο, παραδοθείς τῷ τάφῳ, ὡς ὕστερον ἐξήγγειλεν, αὐτή τῷ Πατριάρχῃ, καί νά, μετά τόν θάνατον, ἐτέλεσε Σημεῖα, δεικνείς τόν τάφον αὐτουργόν, Τεράτων καί Σημείων, ἀλλ’ ὕστερον ἐσβέσθησαν ταῦτα, γνωσθέντος τούτου».

Πολλοί λοιπόν, κατά τόν ἅγιον Μακάριον, ἀπ’ αὐτούς, ὅπου φαίνονται, ὅτι εἶναι δίκαιοι, θεωροῦνται ὅτι εἶναι χριστιανοί, ὅμως μόνον οἱ εἰδικοί καί πεπειραμένοι ἠμποροῦν, νά τούς δοκιμάσουν, ἄν πραγματικά αὐτοί ἔχουν τό σημάδι καί τήν εἰκόνα τοῦ βασιλέως, μήπως καί ἔχουν παραχαραχθεῖ τά ἔργα τῶν τεχνιτῶν... Ἄν ὅμως δέν εἶναι καλοί τεχνίτες, δέν ἠμποροῦν, νά ἐλέγξουν τούς πονηρούς ἐργάτας, ἐπειδή καί αὐτοί φοροῦν τό Μοναχικόν Σχῆμα, εἶναι δηλαδή χριστιανοί. Διότι καί οἱ ψευδαπόστολοι ὑπέφεραν διά τόν Χριστόν, καί αὐτοί ἐγίνοντο εὐαγγελισταί τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Ἄς περάνωμεν ὅμως τόν λόγον λέγοντες, ὅτι: ἀληθεῖς προφῆτες εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι λαλοῦν καί βιώνουν σύμφωνα τά διατετεγμένα τοῦ Θείου Εὐαγγελίου, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων τῆς Ἐκλησίας καί τῶν Θείων Δογμάτων∙ ὅσοι δέ δέν συμφωνοῦν πρός αὐτά, εἶναι ψευδαπόστολοι καί ψευδοπροφῆτες∙ καί αὐτό ἄς εἶναι τό κριτήριον τῆς διακρίσεως ἀναμέσον τῶν δύο.

Περί τῶν Ζηλωτικῶν Σχισμάτων

Οἱ μνημονεύοντες πατέρες δικαιολογοῦν ἐνίοτε τήν παραμονήν τους εἰς τήν αἵρεσιν τῆς Πανθρησκείας ἐξαιτίας τῆς μή ἐναλλακτικῆς ἐπιλογῆς εἰς τόν χῶρον τῶν Ζηλωτῶν καί τῶν ὑπολοίπων ΓΟΧ (Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν), λόγῳ τῶν διαφόρων χωρισμῶν καί προστριβῶν μεταξύ τους.

Πολλάκις δέ ἐπιτίθενται διά τόν λόγον αὐτόν δριμυτάτως ἐναντίον ἡμῶν, ὄχι ἁπλῶς διά νά δικαιολογηθοῦν, ὡς προείπαμεν, ἀλλά μέ πνεῦμα χαιρεκακίας, νιώθοντες οὕτως δεδικαιωμένοι, ὅτι παραμένουν εἰς αὐτό τό ἔκτρωμα τοῦ ΠΣΕ (Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν)!

Ἀλλά καί ἐδῶ λανθάνουν!

Λέγουν, ὅτι ἀδυνατοῦν νά ἀκολουθήσουν τούς διηρημένους «Παλαιοημερολογίτας»∙ οὐδείς ὅμως τούς ἐμποδίζει, νά κάνουν ἀρχήν μόνοι τους, ἀρχίζοντας νά ἐφαρμόζουν εἰς τήν πρᾶξιν τούς Ἱερούς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας μας, καί πρῶτον τόν ΙΕ΄τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὅπου ἐπιτάσσει εἰς ὅλους τούς πιστούς, λαϊκούς τε καί κληρικούς, νά διακόψουν τό μνημόσυνον τῶν κακοδοξούντων ἐπισκόπων καί τήν μετ’ αὐτῶν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν. Μήπως σᾶς ἐμποδίζουν οἱ «Παλαιοημερολογίτες»; Μάλλον ὄχι, ἀλλά ἡ δική σας δειλία, τό βόλεμα καί ἡ καλοπέρασις!

Δέν μπορεῖ, λοιπόν νά ἀποτελοῦν δικαιολογίαν καί ἐλαφρυντικόν διά τήν παραμονήν σας εἰς τήν αἵρεσιν, οἱ διαστάσεις μεταξύ τῶν ἀντιοικουμενιστῶν, καθώς ἐπίσης παρόμοιες καί χειρότερες διασπάσεις ὑπάρχουν πάμπολλες καί εἰς τάς ἰδικάς σας «ἐκκλησίας», διά τάς ὁποίας ὅμως «δέν βγάζετε γρῦ»!

Ἀγνοεῖτε τά σχίσματα εἰς τό Πατριαρχεῖον τῆς Οὐκρανίας, αὐτό τῆς Λετονίας, τά ὁποῖα μάλιστα προωθεῖ μέ ὕπουλον τρόπον αὐτός ὁ ἴδιος Πατριάρχης σας Βαρθολομαῖος, μέ σκοπόν ὅπως ὑφαρπάξῃ τήν ἐπικυριαρχίαν τους; Ἀγνοεῖτε τά δεκάδες σχίσματα, ὅπου κατασπαράσσουν τήν ἀδελφήν σας ῥωσσικήν «ἐκκλησίαν», ἔνδοθεν τῆς ῥωσσικῆς ἐπικράτειας, ἀλλά καί τήν ἔντασιν μεταξύ Βαρθολομαίου καί ῥωσσικοῦ πατριαρχείου διά τούς χώρους ἱεραποστολῆς καί ὄχι μόνον; Ἀγνοεῖτε τό κομφούζιον ἀνά τόν κόσμον, καί κυρίως εἰς τάς ΗΠΑ, ὅπου εἰς κάθε πόλιν, ὅπου συμφώνως τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων προβλέπεται μία ἐπισκοπή, συναντᾶται τό τραγικόν φαινόμενον, νά ὑπάρχουν πλεῖστοι ἐπίσκοποι, λόγῳ τῶν διαφορετικῶν ἐθνοτήτων, εἰς τά ὁποίας ἀνήκουν, καί μάλιστα ἐχθρικῶς διακειμένοι μεταξύ των; Ἄς ἀφήσουμε ὅλους ἐκείνους τούς αὐτοκεφάλους καί ἀχειροτονήτους νεοημερολογίτας καί ψευδοπαλαιοημερολογίτας (κοινωνικούς τῶν πατριαρχείων ὅπου ἀκολουθοῦν τό παλαιόν ἡμερολόγιον) ἀπατεῶνας, ὅπου ἀλωνίζουν τήν ὑφήλιον αὐτοπαρουσιαζόμενοι ὡς ἐπίσκοποι, ἤ ὡς ἁπλοί ἱερεῖς, εἰς τήν ὀρθόδοξον διασποράν, καταληστεύοντες διά τῆς ζητείας, ἤ καί ἄλλων ἀγυρτειῶν, τά ἀποίμαντα ἐκείνα ποίμνια.

Αἰδώς Ἀργεῖοι!!! Χάσατε τελείως τήν φρόνησίν σας;

Διό μή καυχᾶσθε διά τήν ἑνότητα τῆς «ἐκκλησίας» σας, καθώς αὐτή εἶναι μόνον φαινομενική καί ἔγκειται ἀποκλειστικά, ὄχι εἰς τήν ἰδικήν σας ἐκκλησιαστικήν συνείδησιν, ἀλλά εἰς τήν μισθοδοσίαν καί τήν παροχήν κονδυλίων ἀπό τό Κράτος – Καίσαρα, εἰς τό ὁποῖον εἶσθε ὑποτεταγμένοι, ὡς ἕνα μικρόν γρανάζι τῆς ὅλης κρατικῆς μηχανῆς!

Αὐτός ὅπου τολμήσῃ νά βγῇ ἀπό τό μανδρί, θά γευθῇ κατά πρῶτον τήν ἀνεπιθύμητον πενίαν!

Ἄς γνωρίζετε λοιπόν, ὅτι οἱ διασπάσεις εἰς τούς ΓΟΧ εἶναι ἀποτέλεσμα εἴτε τῶν ἰδικῶν σας ἐγκαθέτων (διά τό ὁποῖον μᾶλλον θά πρέπει νά ἐντρέπεσθε), εἴτε τῆς φιλαρχίας διαφόρων ἀνοήτων, εἴτε τῆς διαφωνίας μεταξύ τῶν ἀντιοικουμενιστῶν διά τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον ἔβλεπαν καί βλέπουν τήν ἐκκλησιολογικήν κατάστασιν τῶν ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ ὑπαρχόντων καινοτομησάντων «ἐκκλησιῶν», ὅπου ὅλοι ἐσεῖς, ὀλίγον ἤ πολύ ἀνήκετε.

Λυπηρά βεβαίως κατάστασις, ἀλλά ὑπαρκτή, καί μάλιστα καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας!

Ἀπό τούς ἀποστολικούς χρόνους ἀκόμη ὁ πονηρός ἐνέβαλεν ζιζάνια, ὅπως διασπάσῃ τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνον μέσῳ κάποιων αἱρέσεων καί ἐτεροδιδασκαλιῶν, ἀλλά καί διά τινων ὀρθοφρονούντων μέν εἰς τήν πίστιν, χωλαινόντων δέ εἰς τήν διάκρισιν, ἤ ὑποδουλωμένων εἰς ἄλλα ψυχικά πάθη, ὡς ἡ φιλαρχία, ὁ φθόνος κ.ἄ.

Βλέπουμε ἔτσι καί αὐτόν τόν Μέγα Βασίλειον νά θέτουν ἀδίκως οἱ συνεπίσκοποί του, ὀρθόδοξοι μέν, ἐκτός ἐπικοινωνίας, ἐπειδή ἐπίστευσαν τινάς συκοφαντικάς ἐπιστολάς, οἱ ὁποίες ἐγράφεισαν ἐναντίον του, δημιουργήσαντες κατ’ αὐτόν τόν τρόπον σχίσματα εἰς τόν χῶρον τῆς Μικράς Ἀσίας.

Ἐπίσης βλέπουμε τό Μελετιανόν σχίσμα εἰς τήν Ἀντιόχειαν, τό ὁποῖον μάλιστα εἶχε τήν στήριξιν τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, πρός δυσαρέσκειαν τοῦ Μ. Βασιλείου!

Πολλές ἦσαν ὅμως οἱ διασπάσεις εἰς τόν καιρόν τῆς Εἰκονομαχίας, διά τάς ὁποίας κατεπληγωμένος ὁ Μέγας ἐκεῖνος ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἔγραφεν εἰς μίαν ἐπιστολήν του: «τιμιώτατε πάτερ, ἔλαβα λύπην ἱκανήν∙ πρῶτον, διότι ἀκόμη καί ἀνάμεσα εἰς ἐμᾶς, ὅπου ὀρθοτομοῦμε τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ἐνάντια εἰς τήν λυσσασμένην αἵρεσιν τῶν εἰκονομάχων, γίνονται μωρολογίες καί σχίσματα ξεφυτρώνουν».

Ἄς ἀφήσωμεν τήν δεινήν ἐκείνην κατάστασιν εἰς τήν ὁποῖαν εὑρέθη ὁ Πατριαρχικός θρόνος τῆς Κων/λεως κατά τήν ἐποχήν τοῦ Αὐτοκράτορος Ἰσαακίου τοῦ Ἀγγέλου, ὁπότε ὑπῆρχον ταυτοχρόνως ἑπτά Πατριάρχες ἐξ αἰτίας τῆς ὠμῆς ἐπεμβάσεως τῆς κρατικῆς ἐξουσίας!

Ἐξετάσατε λοιπόν καί κρίνατε τόν ἑαυτόν σας καί τήν «ἐκκλησίαν» σας καί ἀφῆστε τό φιλοκατήγορον αὐτό πνεῦμα ἐναντίον μας.

Οὐδεμίαν δικαιολογίαν ἔχετε, ὅσοι ἐμμένετε εἰς τό στρατόπεδον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μή προσχωροῦντες εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐπικαλούμενοι τά σχίσματα Αὐτῆς∙ καί ἀκούσατε τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, ὁ ὁποῖος καί αὐτός ἀντιμετώπιζεν τοιούτους ψευδοπροβληματισμούς διαφόρων ἀναποφασίστων. Μᾶς λέγει λοιπόν, ὅτι ἐπικαλοῦντο τό πλῆθος τῶν δογμάτων καί τήν ἀδυναμίαν τους νά κρίνουν ὀρθῶς λόγῳ τῆς ἀπειρίας τους. Αὐτά ὅμως, ἀπαντᾷ ὁ Ἅγιος, εἶναι προφάσεις∙ ποῖον ἀπό ὅλους νά προτιμήσωμεν λέγουν; Ὁ καθένας λέγει, ὅτι αὐτός ἀληθεύει, εἰς ποῖον νά πεισθῶμεν; Καί τούς ἀπαντᾷ ὁ Ἅγιος∙ οἱ Γραφές εἶναι ἁπλές καί εὐκόλως μπορεῖ νά κρίνῃ κάποιος βάσει αὐτῶν∙ ὅποιος συμφωνεῖ μέ αὐτάς, ἐκεῖνος εἶναι ὁ πραγματικός Χριστιανός∙ ἐάν κάποιος τάς μάχεται ἐκεῖνος εἶναι μακρυά. Ἐάν ὅμως ταυτόχρονα προφασίζεσαι, ὅτι εἶσαι μαθητής καί ὄχι διδάσκαλος, πῶς λοιπόν τότε μπορεῖς νά κρίνῃς τά δικά μας; Ἤ πῶς ἀσχολούμενος μέ ἄλλα πράγματα, π.χ. τάς τέχνας, ἀναγκάζεσαι νά μανθάνῃς τά πάντα περί αὐτῶν, ἐνῷ περί τῆς πίστεως ὄχι;

Δέν εἶναι αὐτό ὑποκρισία;

Ἐν τέλει καταλήγει ὁ Ἅγιος μέ τήν ἑξῆς προτροπήν∙ «οὐκέτι σοι αὕτη λοιπόν ἡ πρόφασις χῶραν ἔχει. Καθάπερ γάρ ἴσχυσαν τό νόθον ἐκβαλεῖν, οὕτως ἰσχύσεις καί ἐνταῦθα ἐλθών δοκιμάσαι τό λυσιτελές». Δηλαδή, ὅπως καί ἄλλοι ἠμπόρεσαν νά διακρίνουν καί νά ἀποβάλλουν τό νόθον, ἔτσι καί ἐσύ ἔλα πρῶτον εἰς τόν δικόν μας γενικότερον χῶρον καί ἔπειτα θά βρῇς τό τέλειον!

Ἄλλοι ὅμως ἐξ αὐτῶν φθάνουν εἰς τό ἄλλο ἄκρον, μόνον καί μόνον διά νά δικαιολογήσουν τήν παραμονήν τους εἰς τήν αἵρεσιν! Λέγουν λοιπόν: Ὅτι πάντες (Ἀντιοικουμενισταί - Ζηλωταί καί Οἰκουμενισταί) ἔχουμε τήν ἰδίαν πίστιν καί τά αὐτά δόγματα καί δέν διαφέρομεν μεταξύ μας∙ ἀνήκομεν ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί εἰς τήν ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί σωζόμεθα πάντες∙ ὁ Χριστός δέν βλέπει «κόμματα»!

Ἐμεῖς ὅμως ἀναφωνοῦμε: Δέν ἔχουμε τήν ἰδίαν πίστιν μέ ἐσᾶς, οὔτε τά ἴδια Δόγματα, ἔστω καί ἐάν μερικά ἐξωτερικά σημεῖα, ὅπως τά Ἐκκλησιαστικά Τυπικά, δίνουν αὐτήν τήν πεπλανημένην ἐντύπωσιν. Ἡ πίστις ἡ δική σας δέν εἶναι Χριστιανική, ἀλλά Οἰκουμενιστική-Νεοεποχιτική! Εἶναι μία τεχνική «πίστις», ὅπου ἐδημιουργήθηκε, διά νά ἐξυπηρετήσῃ τήν Νέαν Τάξην πραγμάτων καί τόν ἐρχομόν τοῦ Ἀντιχρίστου!!!

Ἐάν ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἔχουμε τά ἴδια Δόγματα μέ ἐσᾶς, ἀπαντᾷ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τότε διατί εἴσαστε χώρια ἀπό ἐμᾶς; Ἐάν τά δικά σας εἶναι καλά, τότε τά δικά μας εἶναι κακά, καί τό ἀντίθετον! Ἐάν ἔχουμε τά ἴδια Δόγματα καί τά ἴδια Μυστήρια τότε διατί ἔχουμε διαφορετικούς ἄρχοντας;

Ἡ «ἐκκλησία» ἡ δική σας ἀναγνωρίζει ἐπισήμως, ὡς (Γνήσιον καί ἱδρυτικόν) μέλος τοῦ ΠΣΕ, ὅτι δέν διακατέχει ὅλην τήν ἀλήθειαν, ἀλλά μόνον μέρος αὐτῆς, καί ὅτι μέ τήν συνεργασίαν τῶν λοιπῶν «χριστιανικῶν» ὁμολογιῶν καί θρησκειῶν, τῶν ἀνηκόντων καί αὐτῶν εἰς τόν ἴδιον θεήλατον ἐσμόν τοῦ ΠΣΕ, θά εὕρῃ αὐτήν ἐν τῷ συνόλῳ!

Ἐμεῖς ὅμως λέγομεν, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ἁπλῶς ὅλη ἡ ἀλήθεια, ἀλλά ὅτι εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, καί ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία κατέχομεν τό πλήρωμα αὐτῆς. Ἐσεῖς ὅμως ἐμπλεγμένοι καθώς εἶσθε εἰς τά δίκτυα τῆς Πανθρησκείας καί τοῦ Συγκριτισμοῦ, ὁμολογεῖτε ἕναν Χριστόν, ὄχι τέλειον Θεόν καί τέλειον Ἄνθρωπον, ὡς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διδάσκει, ἀλλά θεωρεῖτε Αὐτόν ὡς ἕναν Ψιλόν ἄνθρωπον, δηλαδή ὡς ἕνα Μύστην, καί δέν μπορεῖτε νά κάνετε ἄλλως, διότι θά παραβῆτε τά Πρωτόκολλα συμμετοχῆς εἰς ὅλους αὐτούς τούς Πανθρησκειακούς Ὀργανισμούς τοῦ Σατανᾶ, και θά ἀποβληθῆτε κακήν κακῶς ὡς φονταμενταλιστές∙ πρᾶγμα τό ὁποῖον ἀπεύχεσθε, καθώς τό φρόνημά σας εἶναι κοσμικόν καί ὄχι θεϊκόν.

«Ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ».

Παραδέχεσθε, ὅτι ὑπάρχει σωτηρία καί ἁγιαστική χάρις -Μυστήρια εἰς αὐτούς, μή δίνοντες τήν παραμικράν σημασίαν εἰς τά λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ὅπου λέγει: «ἐγώ εἰμι ἡ θύρα∙ δι’ ἐμοῦ ἐὰν τις εἰσέλθη σωθήσεται», καί «ὁ μὴ ἐρχόμενος διὰ τῆς θύρας εἰς τὴν αὐλήν τῶν προβάτων, ἀλλὰ ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν (δηλαδή διά μέσου τῶν αἱρέσεων καί τῶν ἄλλων ψευδοθρησκειῶν), ἐκεῖνος κλέπτης ἐστι καὶ ληστής».

Προσφάτως δέ ὁ θεήλατος «Πατριάρχης» σας Βαρθολομαῖος, εἰς τήν ἑβραϊκήν Συναγωγήν τῆς Νέας Ὑόρκης, ἀπεκάλεσεν τούς ἑβραίους «τέκνα τοῦ Ἰακώβ, Ἀβραάμ» κτλ, ἐπιζητῶν ἔτσι νά ἀποδείξῃ, ὅτι οἱ ἑβραῖοι συνεχίζουν νά εἶναι λαός τοῦ Θεοῦ, ἀσχέτως ἐάν αὐτοί παραμένουν οἱ ἀμετανόητοι σταυρωτές Αὐτοῦ! Ἐάν κύριε Βαρθολομαῖε εἶναι τέκνα τοῦ Ἀβραάμ, θά ἔπραττον καί τά ἔργα τοῦ Ἀβραάμ, ὅπως καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τούς εἶπεν∙ «λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς• εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ ἦτε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε» .

Ἀντιθέτως, κύριε Βαρθολομαῖε, καί λοιποί, οἱ μνημονεύοντες ἐσᾶς, ὁ Κύριός μας εἶπε: «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρός τοῦ Διαβόλου ἐστέ», ἐνῷ ἐσεῖς διά τῆς βίας θέλετε νά τούς κάνετε υἱούς Θεοῦ!!

Μήπως λοιπόν πράγματι ἔχετε τόν ἴδιον πατέρα καί δέν τό γνωρίζετε; ...

Πῶς λοιπόν θέλετε νά ἔχουμε τήν ἰδίαν πίστιν, ὅταν ὁ «σεπτός» σας «Πατριάρχης» Βαρθολομαῖος ὑπογράφει κοινήν δήλωσιν μαζί μέ τόν Ἰρανόν θρησκευτικόν ἡγέτην, ὅτι οἱ θρησκεῖες ἀμφοτέρων πιστεύουν εἰς τόν Ἕναν Θεόν; Ἀλήθεια μήπως εἶσθε κρυπτομουσουλμάνοι; Ἐρωτῶ!... Διότι, ἀπ’ ὅτι γνωρίζω, οἱ μουσουλμάνοι μετά ζήλου ἀπορρίπτουν τήν ὕπαρξιν τοῦ ΕΝΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ἀρκούμενοι πεπλανημένως εἰς τήν πίστιν ἑνός ἀσχέτου μέ τοῦ ἰδικοῦ μας Θεοῦ Δημιουργοῦ. Αὐτό δυστυχῶς πράττει ἀνερυθρίαστα καί μέ τούς σταυρωτάς ἑβραίους ἐν ὀνόματι δῆθεν τῆς κοινῆς παραδόσεως τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν!

Ὁποίαν λοιπόν σχέσιν, ἀγαπητοί, δύνασθε, νά ἔχητε μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅταν ἡ ψευδεκκλησία σας εἶναι κατ’ οὐσίαν ἡνωμένη μέ ὅλας σχεδόν τάς αἱρετικάς παραφυάδας τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσεως, ἐφ’ ὅσον οἱ ἀνήκοντες εἰς αὐτήν ψευδοκληρικοί πραγματοποιοῦν εἰς καθημερινήν βάσιν συλλείτουργα καί συμπροσευχάς μετ’ αὐτῶν, συνυπογράφοντες συνάμα καί κοινάς ὁμολογίας πίστεως; Ἐρωτῶ∙ ἐάν ὑπῆρχεν ἔστω καί ἕνα μικρόν λεῖμμα ἐπισκόπων καί ἁπλῶν κληρικῶν (ὅσον ὀλίγοι καί ἐάν εἶναι αὐτοί), διατί δέν συγκροτοῦν Σύνοδον, ὅπως δικάσουν συμφώνως τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί ἀποβάλλουν αὐτούς ἐκ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας ὡς ψωραλέα πρόβατα;

Αὐτό δέν γίνεται, ἀκριβῶς διατί δέν ὑπάρχει εἰς ὑμᾶς τοιοῦτον εὐσεβές λεῖμμα!!!

 Οἱ «Συντηρητικοί»

Μόνον ὅμως εἰς τά λόγια τοῦ στόματός των ὑπάρχει αὐτό τό λεῖμμα, εἰς δέ τήν πράξιν εἶναι ἀνύπαρκτον∙ ἐκτός καί ἐάν ἐννοοῦν μερικάς μετριότητας, οἱ ὁποῖες ἐνῷ καυχῶνται διά τήν ὀρθότητα τῆς πίστεώς των καί παρουσιάζονται εἰς ὁρισμένους ἀφελεῖς ὡς ἐμπροστάρηδες ἀγωνιστές, εἰς τήν πραγματικότητα εἶναι δειλότεροι τῶν λαγοῶν, ἀφωνότεροι τῶν ἰχθύων καί τῆς σκιᾶς τῆς ἑαυτῶν! Καί ἐνῷ οἱ «ὁμολογητές» αὐτοί εἶναι ἕτοιμοι νά ὑπογράψουν μέ μίαν σχετικήν εὐκολίαν ἐπιστολάς διαμαρτυρίας, εἰς τήν πράξιν ὅμως καί πάλιν εὑρίσκονται εἰς πλήρην ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῶν πρωτοστατῶν τῆς αἱρέσεως, παρεμποδίζοντες συνάμα καί τούς πραγματικῶς ἀνησυχοῦντας εὐλαβεῖς, νά ἀποκοποῦν ἀπό τήν αἰρετικήν ψευδεκκλησίαν τους.

Δυστυχῶς τό μεγαλύτερο πρόβλημα, τό ὁποῖον ὑπάρχει σήμερον εἰς τήν ἐκκλησίαν σας, δέν εἶναι οἱ Οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι καί λοιποί κληρικοί, ἀλλά ἐσεῖς οἱ ἴδιοι!!!

Εἶσθε εὐσεβεῖς ἐξ ἡμισείας!

Νομίζουν, λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὅτι εἶναι σοφοί καί ὅτι ὁ λόγος τους εἶναι ὀρθός, ἐκρύφθησαν ὅμως οἱ δειλοί, αὐτοί ὅπου εἰς τήν πραγματικότητα μάχονται τά ὀρθά Δόγματα, αὐτοί ὅπου διακατεχόμενοι ἀπό ἕναν ψεύτικον ζῆλον, νομίζουν, ὅτι κηρύττουν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ἀντιττάσονται εἰς αὐτούς, ὅπου πραγματικά ὀρθοποδοῦν!

Δι’ αὐτό καί περίγελος ὅλου τοῦ κόσμου ἔγιναν ὅσοι ἐκ τῶν «συντηρητικῶν» ἁγιορειτῶν πατέρων προσεπάθησαν πρίν ἀπό ὀλίγον καιρόν, νά διαμαρτυρηθοῦν διά τάς συνεχεῖς προδοσίας τοῦ «Πατριάρχου» τους, συλλέγοντες μερικές δεκάδες ὑπογραφῶν καί ἀπειλώντας μέ διακοπήν μνημοσύνου. Ἔστειλαν μάλιστα καί ἐπιστολάς προειδοποιητικάς πρός τοῦτο καί εἰς τόν «σεπτόν»! Πολλοί ἀφελεῖς ἐπίστευσαν, ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα, κατά τήν ὁποίαν τό Ἅγιον Ὄρος θά ἀνανήψῃ καί θά τολμήσουν ἐπιτέλους τήν περιπόθητον παῦσιν τοῦ μνημοσύνου, ῥίπτοντες ἔτσι ἀπό ἐπάνω τους τό βάρος τῆς συνειδήσεως ὅπου τούς ἐβασάνιζε χρόνια τώρα λόγῳ τῆς κοινωνίας τους μέ τήν αἵρεσιν διά μέσου αὐτοῦ (τοῦ μνημοσύνου)! Κάποιος γέροντας ἐξ αὐτῶν μοῦ εἶπε κάποτε: «ὁ Θεός, παιδί μου, δέν θέλει τήν μετάνοια αὐτουνῶν»! Καί πράγματι, πρίν «ἀλέκτωρ φωνῆσαι τρίς», οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν ἐλάκισαν, ἄλλοι «ἐποίησαν τήν νύσσαν», καί ἕτεροι μετεπήδησαν εἰς τό ἀντίθετον στρατόπεδον! Εἶναι φανερόν, ὅτι ὁ Θεός δέν τούς ἐνεδυνάμωσεν, δέν τούς ἔδωκε τήν Χάριν του, ὥστε νά ἀψηφίσουν τά πάντα καί νά τραβήξουν τόν ἀνηφορικόν δρόμον τῆς ὁμολογίας∙ τούς ἐγκατέλειψε! Προετίμησαν καί πάλιν «τόν νῦν αἰῶνα», τόν αἰῶνα τῶν προσκαίρων ἀπολαύσεων καί ἠδονῶν, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀπώλειαν! Καί τό ἔπαθαν αὐτό, διότι τούς ἔλειπε τό φρόνημα τῆς αὐταπαρνήσεως, διότι τό πνεῦμα τῆς φιλαυτίας καί τοῦ ἐφησυχασμοῦ, ἔχει παραλύσῃ τάς δυνάμεις τῆς ψυχῆς των, διότι βαδίζουν μέ ὑπολογισμούς! Τήν παλινωδίαν τους αὐτήν ἐχλεύσαν ἀκόμη καί λαϊκοί ἐπώνυμοι ἄνθρωποι διά τῆς γραφῖδος των, ὅπως εἶναι οἱ Θεολόγοι καθηγηταί Ἰωάννης Κορναράκης καί Νικόλαος Σωτηρόπουλος, τῶν ὁποίων τάς ἐπιστολάς παραθέτουμε ἀμέσως:

Ἄρθρον κ. Νικολάου Σωτηροπούλου εἰς «Ὀρθόδοξον Τύπον»:

 ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ

«Τό κακό μέ τόν Οἰκουμενισμό, αὐτή τήν Παναίρεσι καί τήν πανθρησκεία τῆς ἐποχῆς μας, παράγινε. Καί πολλές δεκάδες Ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καί μοναχοί ἐξηγέρθησαν καί ἀπηύθυναν ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τούς ἡγουμένους καί τούς ἀντιπροσώπους τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν στήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Στήν ἐπιστολή καταγγέλλουν τίς ἀπαράδεκτες σχέσεις τῶν οἰκουμενιστῶν ἡγετῶν............

.....Καλά καί τά δύο ἁγιορείτικα κείμενα. Κάνουν καλή διάγνωσι τῆς νόσου, πού ἔχει προσβάλει τούς οἰκουμενιστές ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας καί δέν ξέρουν τί λένε καί τί κάνουν πρός σκανδαλισμόν καί ἀπώλειαν ψυχῶν. Ἀλλ΄ ἡ διάγνωσι τῆς νόσου, τήν ὁποία κάνουμε ὅλοι οἱ πιστοί, καί ὄχι μόνον οἱ Ἁγιορεῖτες, δέν εἶναι ἀρκετή. Ἁπλῶς μέ διάγνωσι τῆς νόσου δέν θεραπεύεται ὁ ἀσθενής. Γιά νά θεραπευθῇ ὁ ἀσθενής, χρειάζονται φάρμακα ἤ καί χειρουργική ἐπέμβασι. Γιά δέ τήν θεραπεία τῆς νόσου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἐπικινδυνότερης νόσου στό χῶρο τῶν αἱρέσεων, φάρμακα καί χειρουργική ἐπέμβασι εἶναι ὅ,τι συνιστοῦν μέ τήν ἀνοικτή ἐπιστολή τους οἱ θερμότεροι στήν πίστι δεκάδες Ἁγιορεῖτες πατέρες, ἡ διακοπή δηλαδή τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ καί ἀρχιοικουμενιστοῦ Πατριάρχου Κων/λεως καί τῶν συμφωνοῦντων μαζί του, ἀλλά καί τῶν σιωπώντων.

Θά ἐφαρμόσουν, ὅμως, τήν θεραπευτική ἀγωγή κατά τῆς νόσου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες; Καί, κατά πρῶτον, θά παύσουν τό μνημόσυνο τοῦ ἀρχιοικουμενιστοῦ Πατριάρχου Κων/λεως; Στήν ἀνακοίνωσι τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ἀντί νά ἀπειλῆται παῦσι τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου, περιέχονται γι΄αὐτόν κολακευτικοί λόγοι, πού μειώνουν τήν ἀξία τῆς ἀνακοινώσεως καί κάνουν τούς εὐσεβεῖς νά τήν χαρακτηρίζουν γλυκανάλατη. Ἁγιορεῖτες πατέρες! Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐκκλησίας πολέμησαν ὄχι μόνον τίς αἱρέσεις, ἀλλά καί τούς αἱρετικούς προσωπικῶς καί ὀνομαστικῶς. Γιατί σεῖς ἀποφεύγετε νά ἐλέγξετε προσωπικῶς καί ὀνομαστικῶς τούς οἰκουμενιστές, τούς προδότες τῆς πίστεως; Καί γιατί, ἀντιθέτως, τούς μνημονεύετε εὐφήμως;

Θά παύσουν τουλάχιστον τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου οἱ ἱερομόναχοι, οἱ ὁποῖοι ὑπέγραψαν τήν ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τούς ἡγουμένους καί τούς ἀντιπροσώπους τυῶν Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὀρους, καί πρότειναν τήν παῦσι τοῦ μνημοσύνου; Ἀκούστηκε, ὅτι οὔτε ἄλλοι Ἁγιορεῖτες οὔτε αὐτοί θά παύσουν τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου. Ἀλλά γιατί;Τί φοβοῦνται; Δέν ἔχουν κάψει τήν καλύβα τους; Ὄχι εἶπαν μερικοί. Διότι δέν ζοῦν σέ καλύβες, ζοῦν σέ βασιλικά ἀνάκτορα μέ ἀνέσεις. Αὐτή ἡ μομφή θυμίζει ἕνα λόγο τοῦ Σατανᾶ, πού μέ τό στόμα δαιμονιζομένου προσώπου φώναξε: «Ἐγώ διέλυσα τά μοναστήρια. Δέν εἶνε τά σημερινά μοναστήρια αὐστηρά, ὅπως τά ἀρχαῖα μοναστήρια. Τά σημερινά μοναστήρια εἶναι τῆς καλοπέρασης». Τά δύο κείμενα τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων δεικνύουν κάποια ἀφύπνισι. Ἀλλά θά προχωρήσουν οἱ Ἁγιορεῖτες σέ παῦσι τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου; Φοβούμεθα μήπως ἡ ἀφύπνισι εἶναι στιγμιαῖα, μήπως οἱ πατέρες γυρίσουν ἀπό τό ἄλλο πλευρό καί συνεχίσουν τόν ὕπνο...».

Ὅπως ἀκριβῶς καί ἔγινε!

 Ἡ Ἐπιστολή τοῦ κ. Ἰωάννου Κορναράκη:

Πρός τούς σεβαστούς κληρικούς τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ κειμένου: «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ», Γέροντα Ἰωσήφ, Ἁγίου Ὄρους, π. Γ. Μεταλληνό, π. Θ. Ζήση, π. Μᾶρκον Μανώλη καί Σαράντη Σαράντο.

Ἔλαβα καί ἀνέγνωσα τό κείμενο τῆς παρακλήσεώς σας νά συμμετάσχω στήν ἀντιοικουμενιστική σας προσπάθεια, ὅσο καί ἐκεῖνο τῆς διακηρύξεώς σας.

Στό κείμενο τῆς παρακλήσεώς σας, ἀπευθύνεσθε προσωπικῶς καί ὀνομαστικῶς στόν ὑποφαινόμενο, καί σημειώνετε: «Σᾶς παρακαλοῦμε θερμά, ἐφ’ ὅσον συμφωνεῖτε μέ τό περιεχόμενο τῆς ὁμολογίας, νά προσυπογράψετε τό κείμενο, προκειμένου νά χαροποιήσουμε ἔτσι καί νά νά καθησυχάσουμε τούς πιστούς, πού ἀγωνιοῦν γιά τά τεκταινόμενα καί ἀναμένουν λόγους ἀληθείας".

Σκοπός λοιπόν, τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς σας προσπάθειας εἶναι ἡ καθησύχασις τῶν πιστῶν γιά τήν συνεχῆ ἰσχυροποίησιν τῆς οἰκουμενιστικῆς λαίλαπας στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ἡ καθησύχασίς τους ὅτι, ἐσεῖς ἐγγυᾶσθε τήν προστασία τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τίς καταστροφικές γι΄αὐτήν, συνέπειες τῆς οἰκουμενιστικῆς δραστηριότητος τῶν Ὀρθοδόξων ταγῶν της.

Δυστυχῶς, σᾶς δηλώνω ὅτι, δέν μπορῶ νά προσυπογράψω τό κείμενο τό ὁποῖο ἐσεῖς χαρακτηρίζετε ὡς «Ὁμολογία Πίστεως», ἐπειδή ἡ ὁμολογία αὐτή δέν γίνεται μέ τούς ὅρους καί τίς ἀπαιτήσεις τοῦ Ταμείου τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τῆς ἁγιοπνευματικῆς πατερικῆς παραδόσεως τοῦ μαρτυρίου αἵματος καί ψυχῆς, μέ τό ὁποῖο, καί μόνον, οἱ Θεῖοι Πατέρες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, «ὅλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν ἐπιστήμην καί θυμόν ἱερόν ἐξεδίωξαν καί λοιμώδεις λύκους τῶν αἱρέσεων, ἐκσφενδονήσαντες αὐτούς, μέ τήν σφενδόνα τοῦ πνεύματος, ἔξω τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος», κατά τόν ὑμνογράφον τῆς Ἐκκλησίας!

Οἱ βαρεῖς λύκοι, λοιπόν, τῶν αἱρέσεων, καί μάλιστα, τῆς λοιμώδους νόσου τῆς οἰκουμενιστικῆς παναιρέσεως, δέν ἐξορκίζονται μέ ἕνα χαρτοπόλεμο ἀντιαιρετικῶν κειμένων -ἀνιαρό καί ἀνίερο-, ὁ ὁποῖος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεῖ τό ποίμνιο, ἁπλῶς, τί εἶναι ἡ αἵρεσις καί ποία καταστροφικά ἀποτελέσματα προκαλεῖ στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας!

Μέχρι σήμερα, ἔχει κυκλοφορήσει μεγάλος ἀριθμός τέτοιων κειμένων, ἀπό τήν ἡγουμενική διοίκηση τοῦ Ἁγ. Ὄρους, ἀπό τήν δική σας ὁμάδα κληρικῶν καί μοναχῶν, ἀλλά καί ἀπό ἄλλες ἀντιοικουμενιστικές προσπάθειες. Ἔχει χυθεῖ πολύ μελάνι καί ἔχει ξοδευθεῖ πολύ χαρτί, γιά τά ἴδια θέματα, τό ἴδιο μοτίβο, τό δῆθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα εἰς βάρος τῶν ἐκκλησιαστικῶν οἰκουμενιστῶν. Ὁ Οἰκουμενισμός προχωρεῖ στόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας καί συνεχῶς ἰσχυροποιεῖται, ἐπειδή ἀκριβῶς δέν θίγονται οἱ ὀρθόδοξοι οἰκουμενιστές, ἀφοῦ δέν ἀποκαλύπτονται τά ὀνόματά τους. Γι΄αὐτό καί δέν ἀνησυχοῦν καί εἶναι σίγουροι, ὅτι θά κερδίσουν τούς στόχους τους, χάρι στή δική σας ἀνημποριά νά ἀγωνισθεῖτε θεοφιλῶς μέ τό πνεῦμα τῆς θυσιαστικῆς σταυρώσιμης μαρτυρίας.

Στήν πρός ἐμέ πρόσκλησή σας γράφετε: «Ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγωνίσθηκαν καί ὁμολόγησαν, πολλά παθόντες, Ἅγιοι Μάρτυρες, Ἱεράρχαι, Ὅσιοι καί Ὁμολογηταί».

Ἐσεῖς, τί πάθατε, μέχρι σήμερα; Ἡ ἀντιοικουμενιστική σας προσπάθεια περιορίζεται στά ὅρια τῆς ἀσφαλείας σας, ὥστε νά μείνετε ἀνέγγιχτοι ἀπό συνέπειες δυσάρεστες γιά σᾶς.

Παράδειγμα στήν σελ. 17 τοῦ κειμένου σας, γράφετε: «Αὐτήν τήν αἵρεσιν (τοῦ οἰκουμενισμοῦ) ἔχουν ἀποδεχθεῖ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων πολλοί πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί». Ποῖοι εἶναι αὐτοί; Δέν τούς κατονομάζετε, ὅπως ὀφείλατε νά τό κάνετε. Σύμφωνα, μάλιστα μέ εἰλημμένη ἀπόφασι τῆς συνάξεως τῶν κληρικῶν καί μοναχῶν. Σᾶς ὑπενθυμίζω τά γεγονότα: Μετά ἀπό κάποιο χρόνο ἀπό τό ἀνοσιούργημα τῆς παπικῆς εἰσβολῆς στό Φανάρι, μέ τίς εὐλογίες καί τή σύμπραξη τοῦ Πατριάρχου, συνῆλθε ἡ Ὁμάδα, παρόντος τοῦ ὑποφαινομένου, στό Πήλιο, στό Μετόχι τῆς ἁγιορείτικης Μονῆς τῆς Λαύρας, γιά νά μελετήσει τούς νέους στόχους της. Στήν ὅλη σύναξιν, κυριάρχησε ὁμοφώνως ἡ πρότασις νά συνταχθῆ ἕνα κείμενο, στό ὁποῖο, ἐπιτέλους νά ἀποκαλύπτονται ὅλα τά ὀνόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν Ὀρθοδόξων. Στήν σύναξιν αὐτή, ἐπιτρέψατε καί σέ πολλούς λαϊκούς νά παραστοῦν, ἄνδρες καί γυναῖκες, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάστικαν μέ τήν πρότασιν αὐτήν καί τήν ἐπικρότησαν, ὅλοι οἱ παρόντες.

Ἀπήλθαμε ἀπό τόν χῶρο τῆς συνάξεως ἐκείνης, τελοῦντες ἐν ἀναμονῆ λήψεως τοῦ κειμένου αὐτοῦ προκειμένου νά τό ὐπογράψουμε, γιά νά κυκλοφορήση τό συντομώτερον. Ὅμως ὁ καιρός περνοῦσε καί καμμία κίνησις δέν ἐφαίνετο πουθενά, γιά τήν συνέχεια τῆς ζωῆς τῆς Ὁμάδος κληρικῶν καί μοναχῶν. Οὔτε κάποιο κείμενο, εἶχε ἀποσταλεῖ. Ἔτσι, ἠ δραστηριότητα τῆς Ὁμάδος περιῆλθε στήν ἀβεβαιότητα καί στήν ἀκινησίαν γιά μακρό χρονικό διάστημα.

Τό μάκρος αὐτῆς τῆς ἀκινησίας καί τῆς σιωπῆς, καί, ἤδη, ἡ ματαίωσις τῆς κυκλοφορίας τοῦ ἀναμενομένου κειμένου μέ τά ὀνόματα τῶν οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἔδειχνε πειστικῶς ὅτι, ὅτι ἤδη ἔληγε πλέον ἡ δραστηριότητα τῆς Ὁμάδος! Τί μπορεῖ νά συνέβη;

Ἡ ἀπορία λύθηκε στόν ὑποφαινόμενο, ὅταν τόν Σεπτέμβριο τοῦ περασμένου ἔτους (8.8.2008), δημοσιεύθηκε στόν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΤΥΠΟ, πρωτοσέλιδο ἄρθρο ἑνός ἐξ ὑμῶν, μέ θέμα «Ὀρθόδοξοι Ἀντιστάσεις». Στήν πρώτη παράγραφο τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ μέ τίτλο «Ἀποδυναμώθηκαν οἱ ἀγωνιστές», γράφει: «Ὑπάρχει ἡ διάχυτη αἴσθησις ὅτι οἱ ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις στήν συνεχιζομένη λαίλαπα τοῦ συγκριτιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν μειωθεῖ, ἐλάχιστες φωνές ἀκούγονται πλέον. Δυναμικά καί συγκρατημένα σύνολα, ἀποτελούμενα ἀπό παραδοσιακούς κληρικούς καί μοναχούς, τά ὁποῖα ἀγωνίσθηκαν μέ σθένος, παρρησία καί ὁμολογιακή διάθεσιν καί τά ὁποῖα μέ ὑπογραφές κειμένων, διοργάνωσιν συνεδρίων, ὁμιλίες καί ἄλλες ἐκδηλώσεις, προσπάθησαν νά κρατήσουν ἄγρυπνη τήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, δέν ἐμφανίζονται στό προσκήνιο. Μοιάζει σάν νά ἔχουν ἀποδυναμωθεῖ ἐσωτερικά, σάν νά ἔχουν παραιτηθεῖ ἀπό τόν ἀγώνα».

Ἦταν φανερό, γιατί μιλοῦσε τό ἄρθρο: γιά τήν «κηδεία» τῆς Ὁμάδος. Ἀποδίδοντας τήν εὐθύνη γιά τήν σιωπή στά μέλη της.

Ἔπρεπε ἡ Ὁμάδα νά διαλυθῆ, για νά ἡσυχάσουν οἱ οἰκουμενιστές ἐκκλησιαστικοί ταγοί! Ἀν ξαναζωντάνευσε ἡ δραστηριότητα τῆς Ὁμάδος κληρικῶν καί μοναχῶν, μέ τόν νέον χαρτοπόλεμον, αὐτό ὀφείλεται σέ λόγους, τούς ὁποίους πρέπει, πρός τό παρόν, νά ἀποσιωπήσω!

Αὐτό, πάντως τό πνεῦμα, πού ἐπικρατεῖ στό σύνολο τῶν ὑπευθύνων τῆς Ὁμάδος αὐτῆς, ἀποκαλύπτεται στήν ἀνουσιότητα τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς προσπάθειας. Στήν κενότητα τῆς μαρτυρίας της καί τό ἀτελεσφόρητο, γενικά, τοῦ ἀγῶνος της. Χαρτοπόλεμος καί τίποτε ἄλλο! Γιά τό θεαθῆναι μόνον! Τό γεγονός ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν σ. 17 τῆς διακηρύξεως.

Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ὅτι οἱ οἰκουμενιστές πατριάρχες καί λοιποί, αὐτήν τήν παναίρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ: «τήν διδάσκουν «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», τήν ἐφαρμόζουν καί τήν ἐπιβάλλουν στήν πρᾶξιν κοινωνοῦντες παντοιοτρόπως μέ τούς αἱρετικούς, μέ συμπροσευχές, ἀνταλλαγές ἐπισκέψεων καί ποιμαντικές συνεργασίες»!

Μέ τό κείμενο αὐτό, περιγράφετε κατά λέξιν τόν ΙΕ΄ κανόνα τῆς πρωτοδευτέρας, ὁ ὁποῖος σᾶς δίνει τό δικαίωμα νά διακόψετε τό μνημόσυνον τῶν πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων καί ἐπισκόπων. Δέν τό κάνετε ὅμως, καί δέν θά τό κάνετε ποτέ! Ἐν τούτοις, μέ τήν στάσιν σας αὐτή, παραλογίζεσθε. Διότι ἀποφαίνεσθε ὅτι, οἱ οἰκουμενιστές «θέτουν ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας», ἐφ’ ὅσον παραβαίνουν κανόνες τῆς ἐκκλησίας.

Ἀλλά ἄραγε, εἶναι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας οἱ ἱερεῖς ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι καταγγέλουν ἀνωνύμως, ἁπλῶς μέ χαρτοπόλεμο -ἀνιαρό καί ἀνίερο-, πατριάρχες, ἀρχιεπισκόπους καί ἐπισκόπους; Ἐπιπλέον, τούς ἀναγνωρίζουν, τούς κάνουν δῶρα, καί δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ὀρθοδόξους θεολόγους;

Τήν στιγμήν ὅπου δέν κάνουν οἱ ἴδιοι χρῆσιν τοῦ κανόνος πού γνωρίζουν, ἀλλά συμπροσεύχονται μέ αὐτούς, τούς ὁποίους ἀναγνωρίζουν καί καταγγέλουν ὡς οἰκουμενιστές, πρέπει νά μήν εἶναι, καί αὐτοί, μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Θά ἦσαν μέσα στήν Ἐκκλησία, ἐφ’ ὅσον θά διέκοπταν τό μνημόσυνον τῶν οἰκουμενιστῶν προϊσταμένων τους. Καί τότε, σύμφωνα μέ τόν κανόνα αὐτόν, θά ἦσαν «ὀρθόδοξοι μετά τιμῆς τῆς πρεπούσης», ἐπειδή: «οὐχί σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτό, ἀλλά μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχῖσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδοεπισκόπων αὐτῶν» (Πηδ. σ. 358).

Σεβαστοί Πατέρες!

Τό βασικό πρόβλημα τῆς ὑπάρξεώς μας εἶναι σέ ποῖο μέτρο ἀληθεύει ἡ ζωή μας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ὁ Χριστός, ἡ κατ’ ἐξοχήν ἀνυπέρβατος ἀλήθεια, μᾶς ὑποχρεώνει, ἐφ’ ὅσον θέλουμε «ὀπίσω αὐτῆς περιπατεῖν», νά ἀληθεύουμεν ἐν παντί. Ὅταν δέν τό κάνουμε, «παίζουμε ἐν οὐ παικτοῖς», στό τραπέζι τῶν εὐαγγελικῶν ἀληθειῶν. Οἱ σκοτεινές μεθοδεύσεις, ἡ κάλυψις τῆς ἀληθείας μέ τό καπέλο τοῦ ψεύδους, οἱ διπλωματίες καί οἱ ποικίλες σκοπιμότητες αὐτοπροστασίας, δέν ἐξαγιάζονται μέ ἕναν χαρτοπόλεμον ἀντιαιρετικῶν κειμένων, μονόδρομο, στόν ἀγῶνα τῆς ὁμολογίας!

Αὐτόν τόν μονόδρομο ἀδυνατῶ νά προσυπογράψω στήν προχωρημένη ὥρα τῆς ζωῆς μου, πού μέ πλησιάζει στήν κρίση τοῦ Θεοῦ!

Ἰωάννης Κορναράκης

Ἀξία προσοχῆς εἶναι καί ἡ παρακάτω ἀνώνυμος «’Ανοικτή Ἐπιστολή», ἡ ὁποία ἐκυκλοφόρησεν εἰς τό Ἁγιον Ὄρος ἀμέσως μετά τήν «ἐπίσκεψιν τοῦ «πατριάρχου» εἰς τήν ἑβραϊκήν Συναγωγήν.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ «ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ» ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ.

Διερωτᾶται ὁ ἁπλός χριστιανός, πῶς εἶναι δυνατόν εἰς τήν σημερινήν ἐποχήν, νά ὑπάρχουν κάποιοι, οἱ ὁποῖοι ἀξιοῦν θρασυτάτως, νά συγκαταλέγονται ὡς μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῷ ταυτοχρόνως καί πεισματωδῶς ἐμμένουν εἰς τό Μνημόσυνον τοῦ ὀνόματος ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, οἱ ὁποῖοι πόρρῳ ἀπέχουν τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας! Τοιοῦτος εἶναι καί ὁ ἐν λόγῳ φερόμενος ὡς «πατριάρχης» Κων/λεως Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐκπλήσσει συνεχῶς μέ τάς ἐκστομιζομένας βλασφημίας του ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Δέν ἀποροῦμεν ὅμως μέ αὐτόν. Γνωρίζομεν τήν ἐντεταλμένην ἀποστολήν του, ὅπως προωθήσῃ τήν νέαν παγκόσμιον θρησκείαν τοῦ ἐπερχομένου Ἀντιχρίστου ἐπί τῆς γῆς. Ἀποροῦμεν ὅμως κυρίως δι΄ἐσᾶς τούς ἁγιορείτας μοναχούς καί πατέρας, οἱ ὁποῖοι, ὑποτίθεται ἀπαρνηθήκατε τά τοῦ κόσμου καί ἀφιερώσατε ὅλον σας τό «Εἶναι» εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Πῶς ἐσεῖς ἀνέχεσθε, νά ἔχετε ὡς κεφαλήν σας πνευματικήν τοιοῦτον ἀποστάτην; Πῶς κατά τήν διάρκειαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν τελετῶν σας δέχεσθε, νά μνημονεύεται τό ὄνομα αὐτοῦ ἤ τῶν ὁμοίων του, ἐφ΄ὅσον γνωρίζετε καλῶς, ὅτι τοιαύτη μνημόνευσις καθιστᾷ συμφώνως πρός τούς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας ΑΚΥΡΑ τά μυστήριά σας; Καθώς τοιαύτη μνημόνευσις, ὄχι μόνον δέν ἁγιάζει, ἀλλά καί μολύνει τά τελούμενα «μυστήριά» σας! (πρβλ. ἐπιστολήν Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρός τόν Αὐτοκράτορα Μιχαήλ). Ἐκ τούτου φανερόν εἶναι, ὅτι ἡ σήψις ἐπροχώρησεν ἀπό τήν κεφαλήν καί εἰς τό ὑπόλοιπον σῶμα, σήψις ἡ ὁποῖα γίνεται καταφανής καί ἀπό μίαν ἄλλην διάστασιν τοῦ βίου σας, δηλαδή, ἀπό τήν τελείαν ΚΟΣΜΙΚΗΝ ζωήν σας, εἰς τήν ὁποίαν προεξέχουσαν θέσιν ἔχουν μεταξύ σας τά πρωτεῖα, οἱ μανιώδεις συσσωρέυσεις πακτωλῶν χρημάτων (προφανῶς τό μεγαλύτερον σημεῖον ἀπιστίας) καί ἄλλων περιουσιακῶν στοιχείων (πολυκτημοσύνη, λόγῳ κυρίως ἐμπορικῶν συναλλαγῶν!!!), ἡ αὐτοπροβολή, ἡ μαλθακότης, ἡ χλιαρότης, ἡ ὑποκρισία τῆς ψευδοαγιωσύνης καί γενικῶς ἡ ἀδιαφορία διά κάθε ὑψηλόν ἰδανικόν. Πῶς λοιπόν θά ἠμπορούσαμεν, νά χαρακτηρίσωμεν ἐσᾶς τούς ἁγιορείτας πατέρας, οἱ ὁποῖοι μένετε ἀναίσθητοι ἔμπροσθεν εἰς τοιαύτας προδοσίας; Παράδειγμα, οἱ δηλώσεις ὅπου ἔκαμεν ὁ «λατρευτός» σας «πατριάρχης» εἰς τήν ἑβραϊκήν συναγωγήν εἰς Ν. Ὑόρκην, ὅπου ἀπεκάλεσεν τούς χριστοκτόνους ἑβραίους «τέκνα Ἀβραάμ» καί τόν θεόν τους Σατανᾶ κοινόν θεόν μας λέγων τά ἑξῆς: «Ἄς πιαστοῦμεν ἀπό τά χέρια ὄχι μόνον διά νά προσευχηθῶμεν (συμπροσευχή μέ ἑβραίους σσ), ἀλλά καί σέ ἔνδειξη ἀλληλλεγγύης. Τό χρωστᾶμε ΣΤΟΝ ΘΕΟΝ ΜΑΣ, στούς ΚΟΙΝΟΥΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΜΑΣ Ἀβραάμ Ἰσαάκ...»; Αὐτομάτως λοιπόν ὁ κοινός «θεός» τοῦ Βαρθολομαίου καί τῶν ἑβραίων, ὁ Σατανᾶς, γίνεται καί κοινός μέ ΟΛΟΥΣ ὅσους διά μέσου τῶν κοινῶν «μυστηρίων» καί τοῦ μνημοσύνου συνεχίζουν τήν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μαζί του! (πρβλ. Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς, Ε΄ Ἀντιρρητικός, κεφ. 21). Διότι γνωρίζομεν, ὅτι ὅσοι ἔχουν κοινόν ποτήριον, εἶναι ταυτοχρόνως καί ἕνα σῶμα μεταξύ τους καί συνευρίσκονται μαζί εἰς τήν αἰώνιον κόλασιν, ἐάν ἡ κεφαλή αὐτῶν κηρύττει κακοδοξίες. Ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκονται ὅλοι οἱ παλαιοί Αἱρετικοί (Ἄρειος, Μακεδόνιος...κ.ἄ.), ἐκεῖ εὑρίσκονται καί ὅσοι εἰς τήν ζωήν τους ἦσαν ἀκόλουθοι αὐτῶν, δηλαδή, εἰς τήν ΑΙΩΝΙΟΝ ΚΟΛΑΣΙΝ!

Δι΄αὐτό λοιπόν ὅσοι ἀπό ἐσᾶς τούς ἁγιορείτας πατέρας, ὅπου μνημονεύετε τόν ψευδοπατριάρχην Βαρθολομαῖον, ἀγαπᾶτε πράγματι τήν ψυχικήν σας σωτηρίαν καί ἔχετε ἐπίγνωσιν τοῦ λόγου, διά τόν ὁποῖον κατεφύγατε εἰς τό Ἁγιώνυμον τοῦτο Ὄρος, χρεωστᾶτε ἄμεσα νά διακόψετε κάθε ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετ΄αὐτοῦ καί μέ ὅλους τούς κοινωνούς του, ἀποφεύγοντες μάλιστα ὡς ὄφεις πονηρούς, ὅσους προσπαθοῦν, νά σᾶς καθησυχάσουν μέ τά γνωστά ἐπιχειρήματα τοῦ τύπου «περιμένετε ἄχρι καιροῦ». Εἰ δέ καί συνεχίσετε τήν προηγούμενην στάσιν σας, δηλαδή νά δικαιολογῆτε τάς προδοτικάς κινήσεις του ὡς πολιτικούς ἐλιγμούς(!!!), τότε εἴσθε ἄξιοι ὅλων ἐκείνων τῶν τιμωριῶν, ὅπου ἀπειλοῦνται διά τούς ἀπειθεῖς ἀπό τά Ἱερά Εὐαγγέλια καί τάς Οἰκ. Συνόδους.

Μέ πόνον καρδίας ἕνας πιστός, ὅπου κατάφερε νά ἀποτειχιστῇ ἀπό τήν Παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁποία ὑποκρισία καί θεομπαιξία!!!

Μόνον εἰς τά λόγια λοιπόν, ἀγαπητοί, εἶσθε Ὀρθόδοξοι ἤ μᾶλλον προσποιεῖσθε τούς Ὀρθοδόξους, διότι εἰς τήν πρᾶξιν εὑρίσκεσθε εἰς πλήρην κοινωνίαν μέ τούς ἑτεροδόξους! Δι’ αὐτό καί σᾶς ἔχουμε ἀποκόψει πλήρως ἀπό τήν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν. Αὐτούς, ὅπου προσποιοῦνται ὁμολογοῦντες τήν ὑγιᾶ πίστιν, λέγει ὁ μέγας Βασίλειος , ἀλλά δέν διακόπτουν τήν κοινωνίαν μέ τούς ἑτερόφρονας, καί μετά ἀπό τάς ἀναλόγους συστάσεις καί ὑποδείξεις δέν τούς χωρίζουν, αὐτούς ὄχι μόνον ἀκοινωνήτους νά τούς ἔχουμε , ἀλλά οὔτε ἀδελφούς μας νά τούς ὀνομάζουμε. Ναί, ἀγαπητοί, μόνον εἰς τό αἷμα εἴμαστε ἀδελφοί, Ἕλληνες γάρ, εἰς τό πνεῦμα ὅμως καί εἰς τήν πίστιν παντελῶς ἀλλότριοι! Καί τοῦτο, διότι ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐπικαλούμενος τόν θεῖον Χρυσόστομον, μέ μεγάλην τήν φωνήν μᾶς ἐντέλεται, ὅπως, ὄχι μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς μετ’ αὐτῶν κοινωνοῦντας, νά τούς λογιζόμεθα ὡς ἐχθρούς. Καθώς καί ἀλλοῦ μᾶς λέγει ὁ αὐτός Ἅγιος, ὅτι οἱ μέν τελείως περί τήν πίστιν ἐναυαύγησαν∙ οἱ δέ ἄν καί μέ τούς λογισμούς τους δέν κατεποντίσθησαν, δηλαδή κράτησαν τήν πίστιν τήν ὀρθήν, διά τήν κοινωνίαν ὅμως τῆς αἱρέσεως συναπωλέσθησαν μαζί μέ τούς αἱρετικούς!

Φεύγετε, λέγει καί ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, φεύγετε τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἰδού ἐγώ ὁ Μᾶρκος λέγω εἰς ἐσᾶς, ὅτι αὐτός, ὅπου μνημονευει τόν Πάπαν ὡς ὀρθόδοξον ἀρχιερέα (βλπ. Βαρθολομαῖον καί λοιπούς Οἰκουμενιστάς ἐπισκόπους σας), ἔνοχος εἶναι... καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται. Καθ’ ὅτι, συμφώνως μέ τήν ἀπόφασιν τοῦ 1351, αὐτούς, ὅπου κοινωνοῦν μέ πλήρην ἐπίγνωσιν τούς παπικούς, τούς ἔχομεν ἀκοινωνήτους, καί γενικώτερα, μᾶς ἐντέλεται ἡ ἐν Ἀντιοχείᾳ Σύνοδος: «Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις... Εἰ δέ φανείη τις... τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι».

«Βαρεῖς ζυγούς καί δυσβάσταχτους» σᾶς ἐπιβάλλουν, ἀπ΄ ὅ,τι φαίνεται, οἱ Ἱεροί Κανόνες, διό καί δυσανασχετεῖτε, νά τούς σηκώσετε, φοβούμενοι μήπως καί χάσετε τό βόλεμά σας∙ εἰς ἀντίθεσιν μέ ἐμᾶς, ὅπου μέ χαράν ἀποτινάσσομε τό βδέλυγμα τῆς ἀνομίας καί συντασσόμεθα μέ τά κελεύσματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας∙ καί ἐδῶ εἶναι ἡ μεγάλη μας διαφορά!!!

Περί Βαπτίσματος

Ἐπαίρεσθε καί κομπάζετε διά τήν «ἐκκλησίαν» σας, ἀλλά διά ποίαν «ἐκκλησίαν» δυνάμεθα νά ὀμιλοῦμε, καθ’ ἥν στιγμήν ἀναγνωρίζει ὡς ἔγκυρα τά διαφόρων εἰδῶν «βαπτίσματα» ὅλων τῶν αἱρετικῶν ψευδεκκλησιῶν! Καί τά ἀναγνωρίζει εἰς τήν πρᾶξιν, καί ὄχι εἰς τά λόγια μόνον, ἀφοῦ κάνει δεκτούς τούς ἐξ αὐτῶν προσυλήτους μόνον διά τοῦ «χρίσματος» καί οὐχί διά βαπτίσματος.

Δυστυχῶς πληροφορούμεθα, ὅτι κάποιοι ἐκ τῶν Ἡγουμένων εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἔχουν ἀποδεχθεῖ αὐτήν τήν τακτικήν καί τήν ἐφαρμόζουν κάπως κεκαλυμμένως!

Εἰς δέ τόν «κόσμον» κυριαρχεῖ πλέον τό ψευδοβάπτισμα τό δι’ ἐπιχύσεως, ἄνευ τῶν ἐπιβεβλημένων τριῶν πλήρων καταδύσεων. Ἐλάχιστοι εἶναι οἱ ἱερεῖς τῆς καινοτόμου «ἐκκλησίας» σας, ὅπου ἐμμένουν εἰς τό παραδοσιακόν ὀρθόδοξον Βάπτισμα. Καί αὐτό ἔχει ὡς δυσάρεστον ἀποτέλεσμα, σήμερον ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν μελῶν τῆς «ἐκκλησίας» σας νά ἔχουν, ὄχι ἁπλῶς ἐλλειπές βάπτισμα, ἀλλά ἀνύπαρκτον! Διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὡς ἀληθινόν βάπτισμα μόνον αὐτό, ὅπου γίνεται μέ τάς τρεῖς καταδύσεις (συνάμα βεβαίως καί τῆς ἐπικλήσεως ἑκάστου Ὀνόματος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰς κάθε κατάδυσιν). Ὅλα τά ἄλλα τά ἀγνοεῖ καί τά θεωρεῖ κακέκτυπα τοῦ ἑνός ἀληθινοῦ Βαπτίσματος. Δι΄αὐτό καί ἀπό τούς προσερχομένους εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν αἱρετικούς ᾠκονόμησε μόνον ἐκείνων τό βάπτισμα ὅπου ἐκπληροῦσε κυρίως τάς δύο ἀνωτέρω προϋποθέσεις.

Καί αὐτό τοῦ εἴδους τό ψευδοβάπτισμα, δυστυχῶς καί πάλιν, τό ἔχουν ὄχι μόνον οἱ λαϊκοί ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ κληρικοί τῆς καινοτόμου «ἐκκλησίας» σας, οἱ ὁποῖοι ὑποτίθεται, ὅτι μέ τήν σειράν τους ἁγιάζουν διά τῶν «μυστηρίων» τους, καί δή πρωτίστως διά τοῦ βαπτίσματος, τό ὑπόλοιπον πλήρωμα αὐτῆς!!! Ἡ Ὀρθόδοξος ὅμως Ἐκκλησία, ὡς προείπαμεν, δέν τό ἀναγνωρίζει ὡς ἔγκυρον, δι’ αὐτό καί τούς ἔχοντας τοιοῦτον βάπτισμα, συμφώνως μέ τήν ἀπόφασιν τῆς ἐν ἔτει 1756 Συνόδου τῶν Πατριαρχείων Κων/λεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων, τούς βαπτίζει, ὡς ἀβαπτίστους. «Τούς δ’ ἐξ αὐτῶν ἀβαπτίστως βαπτιζομένους, ὡς ἀβαπτίστους ἀποδεχόμεθα προσερχομένους τῇ Ὀρθοδόξῳ Πίστει, καί ἀκινδύνως αὐτούς βαπτίζομεν, κατά τούς Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνας...». Κύριλλος Κων/λεως, Ματθαῖος Ἀλεξανδρείας καί Παρθένιος Ἱεροσολύμων.

Δι’ αὐτό, καί κατά τόν Κωνσταντῖνον τόν ἐξ Οἰκονόμων, ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία δέχεται «βαπτίζουσα τούς προσερχομένους, οὐκ ἀναβαπτίζουσα» , διότι βαπτισμένος εἶναι ἐκεῖνος, ὅπου «οὐ τῷ τῶν Ῥωμαίων (Λατίνων) ἔθει ἐπιβρεχόμενος, ἀλλά μᾶλλον ἐμβυθιζόμενος (διά τῶν καταδύσεων), εἴη ὁ βαστιστέος». Ἐπισήμως λοιπόν ἡ Ἐκκλησία, κατά τόν Πατριάρχην Δοσίθεον Ἱεροσολύμων, κάθε Μυστήριον, «καί πρῶτον τό τοῦ Βαπτίσματος, δι’ οὗ πνευματικῶς ἀναγεννώμεθα... εἰ μόνον κατά τήν ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν γένοιτο. Διότι, ἅπαν Μυστήριον τήν ἐκκλησιαστικήν μή σῶζον παράδοσιν, οὐ δύναται ἔχειν τόν λόγον καί τό εἶδος τοῦ μυστηρίου∙ ἐν ὧ δή ταῦτα μάλιστα παρατηρητέα ἄν εἴη, ἵνα μή ἐπιβρέχεται ὁ βαπτιζόμενος∙ ἀλλά τῷ ὕδατι καταδύηται, μηδέ ὕδατι ἡλισμένῳ κτλ...». Ὥστε ἡ Σύνοδος ἐκείνη «τήν τε διά τοῦ Βαπτίσματος ἀναγέννησιν ἐκήρυττε τελουμένην, εἰ μόνον κατά τήν ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν τοῦτο γένοιτο∙ ἄλλως δέ οὐκ ἔχει τόν λόγον καί τό εἶδος τοῦ Μυστηρίου».

Ἄς ἀναλογισθῇ λοιπόν ὁ καθένας τάς εὐθύνας του καί τήν κατάστασιν, εἰς τήν ὁποίαν εὐρίσκεται, καί ἄς πράξῃ ἀναλόγως. Ὁ νοῶν νοεῖτω!

 Περί πλήθους

Δυστυχῶς ἐναυαγήσατε, ἀγαπητοί, εἰς τήν πίστιν καί συμπαρασύρατε μαζί σας ὅλον αὐτό τό πλῆθος, ὅπου ἐπικαλεῖσθε καί ἐπαίρεσθε δι’ αὐτό!

«Ὑποβρύχιον πλῆθος» τό ὀνομάζει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, δηλαδή, καταποντισθέν εἰς τόν βυθόν τῆς θαλάσσης, δωσμένον εἰς τήν ψυχικήν ἀπώλειαν. Μήν ἐπικαλεῖσθε, λέγει ὁ Ἅγιος, τό πλῆθος..., διότι αὐτός ὅπου ἔχει δυσχέρεια εἰς τήν συζήτησιν λόγῳ ἐλλείψεως ἐπιχειρημάτων, αὐτός ἐπικαλεῖται τό πλῆθος∙ ἔτσι ὅμως ὁμολογεῖ τήν ἧτταν του. Ἀπόδειξέ μου, λέγει, τήν πραγματικήν ἀλήθειαν, καί ἔστω καί ἕνας ἐάν τήν λέγει ἐγώ ἀμέσως θά πεισθῷ. Τό πολύ πλῆθος μπορεῖ νά μέ φοβήσῃ, ἀλλά δέν μπορεῖ νά μέ πείσῃ, ἐάν δέν φέρῃ τάς ἀποδείξεις τῆς ἀληθείας. Δέν θά ματαιοπονοῦσαν κάποιοι, ἔστω καί μυριάδες εἰς τόν ἀριθμόν, νά μέ πείσουν, νά νομίσω τήν ἡμέραν νύκτα, ἤ ὅτι τό χάλκινον νόμισμα εἶναι χρυσόν, ἤ νά λάβω δηλητήριον ἀντί τῆς καταλλήλου τροφῆς; Ἐάν δι’ αὐτά τά γήϊνα πράγματα δέν ἀποδεχόμεθα τό πλῆθος τῶν ψευδῶς μαρτυροῦντων, πόσον μᾶλλον, ὅταν τό θέμα ἀφορᾷ τήν ἀπόδειξιν τῶν οὐρανίων δογμάτων, ὥστε νά μήν ἀποχωρισθοῦμεν ἔτσι ἀπό τήν συμφωνίαν αὐτῶν τῶν ἀπό παλαιά παραδοθέντων Θ. Γραφῶν;

«Πολλοί οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί», καί πάλιν: «στενή καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν καί ὀλίγοι εἰσίν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν»∙ ποῖος λοιπόν, ὁ ὁποῖος ἔχει σῶας τάς φρένας, δέν εὔχεται, νά συναριθμηθῇ μέ τούς ὀλίγους καί νά ἀποφύγῃ τήν ἀπώλειαν τῶν πολλῶν; Δέν θά ἦταν προτιμώτερον νά εἴμεθα μέ τήν μερίδα τοῦ ΕΝΟΣ ἁγίου Στεφάνου, ὅπου ἐλιθοβολήθη, παρά μέ τούς πολλούς, ὅπου ἐνόμιζαν, ὅτι ἔχουν τό ἀξιόπιστον τῆς πράξεώς τους ἀπό τῆς κακῆς αὐθεντικῆς μαρτυρίας;

Ἕνας, ὁ ὁποῖος θά βρεθῇ δόκιμος εἰς τόν Θεόν, εἶναι προτιμώτερος ἀπό μυριάδας, οἱ ὁποῖοι καυχῶνται μέ αὐθάδειαν. Ἄς πάρομεν διά παράδειγμα μόνον τόν Φινεές!

Ἀλλ’ ἐάν πῇ κάποιος, πῶς ἐγώ νά τολμήσω, νά ἀντιταχθῶ εἰς αὐτά, ὅπου συμφώνησε τόσον πλῆθος∙ τότε σοῦ λέγω: Τό καλόν εἶναι καλόν, ἐάν ἔστω καί μόνο του ἔχει τήν παρρησίαν καί τό θάρρος, νά λύῃ τῶν πολλῶν τήν ἄδικον συμφωνίαν. Ἐσύ προτίμησον, ἐάν θέλης, τό πλῆθος, ὅπου καταποντίσθηκε εἰς τόν κατακλυσμόν τοῦ Νῶε∙ ἐμένα ὅμως νά μέ συγχωρέσῃς, διότι θά προσδράμω εἰς τήν κιβωτόν.

Καί πάλιν, ἐάν θέλῃς κατάταξον τόν ἑαυτόν σου μέ τούς πολλούς, ὅπου ἀφανίσθησαν εἰς τά Σόδομα, ἐγώ δέ θά συνοδεύσω τόν Λώτ, ὁ ὁποῖος, ἄν καί μοναδικός, χωρίζεται, ὅπως τόν συμφέρει, ἀπό τόν ὄχλον!

Ἀλλά καί τό πλῆθος εἶναι, σεβαστόν∙ ὄχι ὅμως αὐτό, ὅπου διαφεύγει τήν ἐξέτασιν, ἀλλ’ αὐτό, ὅπου θά μοῦ φέρῃ τήν ἀπόδειξιν. Ὄχι αὐτό, ὅπου ἀμύνεται κακῶς, ἀλλ’ αὐτό ὅπου διορθώνεται μέ τάς πατρικάς νουθεσίας∙ ὄχι αὐτό ὅπου χαίρεται εἰς τάς καινοτομίας, ἀλλά αὐτό ὅπου φυλάττει τήν πατρικήν κληρονομίαν. Διά ποῖον λοιπόν πλῆθος λέγεις; Αὐτό, ὅπου λαμβάνει κολακείας καί δῶρα; Αὐτό ὅπου ὁ νοῦς του ἔχει κλαπεῖ ἀπό τήν ἀμάθειαν καί τήν ἄγνοιαν; Αὐτό, ὅπου πέφτει κάτω ἀπό τήν δειλίαν καί τόν φόβον; Αὐτό, ὅπου προτίμησε τήν πρόσκαιρον ἁμαρτίαν ἀπό τήν αἰώνιον ζωήν; Προσπαθεῖς, λοιπόν, νά δείξῃς τήν δύναμιν μέ τό πλῆθος; Ἔδειξας ἔτσι, πόσον μεγάλον εἶναι τό κακόν∙ ὅσον περισσότερον τό πλῆθος, τοσούτη καί μεγαλυτέρα ἡ συμφορά!!!

Ἀλλά καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος μᾶς λέγει, ὅτι τό ἐπιχείρημα τοῦ πλήθους τότε μόνον ἰσχύει, ὅταν εἰς αὐτό ὐπάρχει καί ἡ ἀρετή. Καί ὅτι ἡ ὀλιγότης δέν μπορεῖ, νά βλάψῃ κανέναν, ἐάν εἶναι παροῦσα ἡ ἀρετή, ὅπως οὔτε τό πλῆθος μπορεῖ νά ὠφελήσῃ ποτέ, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει ἡ κακία! Κάποιες φορές οἱ ὀλιγότεροι εἰς τόν ἀριθμόν εἶναι τιμιώτεροι ἀπό τούς περισσοτέρους, διότι, κατά τήν Γραφήν, κρείσσων εἷς, ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, παρά μύριοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι παραβάτες. Ἰσχύει πολλές φορές μόνον ἕνας ἄνθρωπος, νά εἶναι ἀντάξιος μυρίων ἄλλων καί αὐτός νά εἶναι ὀ χρησιμώτερος καί τιμιώτερος ἄνθρωπος εἰς ὅλην τήν οἰκουμένην.

Ἐσεῖς λοιπόν, ὅπου ἀκόμη ἐπικαλεῖσθε τό πλῆθος, ὅπου σᾶς ἀκολουθεῖ, προσέξατε μήπως ἰσχύει καί εἰς ἐσᾶς ἐκεῖνο, ὄπου ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἔλεγε διά τούς συγχρόνους του αἱρετικούς Ἀρειανούς: Ποῦ εἶναι αὐτοί, ὅπου ὀνείδιζαν τήν φτώχειαν καί διά τόν πλοῦτον τους ἐκόμπαζον; Αὐτοί, ὅπου ὅριζαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων∙ καί τό ὀλιγοστόν Ὀρθόδοξον ποίμνιον κατέφτυναν; αὐτοί, ὅπου καί τήν Θεότητα περιόριζαν καί τόν λαόν καταμετροῦσαν;

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί, δέν ἐξαρτᾶται οὔτε ἀπό τό πλῆθος, οὔτε ἀπό τήν ὀλιγότητα, ἀλλ’ ἀπό τήν ἀλήθειαν καί μόνον. Ὁ Κύριος ὅρισεν τήν ἐκκλησίαν οὕτως: «οὗ γὰρ εἰσιν δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν». «Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, ἐρωτᾶ ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ Ἐκκλησίαν τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους... καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί. Καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν». Καί πάλιν, «Εἰ δέ καί πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καί εὐσεβείᾳ διαμείνωσιν, οὗτοι εἰσίν Ἐκκλησία καί τό κῦρος καί ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται...».

Εἰς τήν ἀληθινήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν λοιπόν ἀνήκουν μόνον, ὅσοι κατέχουν τήν ἀλήθειαν τῆς Πίστεως καί ὄχι οἱ ἐξ ἠμισείας εὐσεβεῖς!

 Περί σιωπῆς

Κάθε ἔλεγχος λοιπόν, ὅπου γίνεται ἀπό ἐσᾶς, εἶναι ὑποκριτικός καί σκοπόν ἔχει, νά παραπλανήσῃ καί ὄχι νά ἐνημερώσῃ τά πλανώμενα ποίμνια∙ ὁ ἔλεγχός σας αὐτός εἰς τήν οὐσίαν εἶναι τελεία σιωπή! Εἶναι σαφῶς ἕνας νόθος ἔλεγχος... Καλύτερα νά ἐσιωπούσατε τελείως. Δέν εἶναι ὅμως ὀλίγοι καί αὐτοί, ὅπου χωρίς ἴχνος φόβου καί ἐντροπῆς προτρέπουν ξεκάθαρα πρός ἀποτροπήν κάθε ἐλέγχου, διότι αὐτός, λέγουν, ἁρμόζει μόνον εἰς τούς ἐπισκόπους, καί ἄλλα τοιαῦτα τῆς ἀνοίας ῥητά...

Δέν βλέπετε, ὅτι ἡ ἔλλειψις αὐτή τοῦ ὑγιοῦς ἐλέγχου καί ἡ ἀποδοχή τῆς σιωπῆς συντελεῖ, εἰς τό νά ἀνδρωθῇ καί ἐπικρατήσῃ ἡ ἀσέβεια; Δέν ἀκοῦτε τόν ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, ὅπου σᾶς προτρέπει, νά ἀνοίξετε τά στόματά σας καί νά σταματήσετε τό κακόν, εἰς ὅποιαν τάξιν καί ἄν εὑρίσκεσθε, εἴτε ἱερεῖς, εἴτε ἄρχοντες, εἴτε ἰδιῶτες; Ἀλλοίμονον∙ οἱ λίθοι θά φωνάξουν καί ἐσεῖς ἀκόμη σιωπᾶτε καί εἴσθε τελείως ἀφρόντιδες, ὅταν ἀκόμη καί ἡ ἄλογος φύσις ὑπακούει εἰς τόν Θεόν καί βροντοφωνάζει φοβηθεῖσα τά προστάγματά Του; Ἀλλά καί ἐάν δέν ἔχετε τό τοῦ ἐπισκόπου ἀξίωμα, ὥστε νά δύνασθε, νά ἐλέγχετε, ὡς λέγετε, μέ ἰσχύν, τοὐλάχιστον, κατά τό ἴδιον ἅγιον, φυλάξατε τόν ἑαυτόν σας ἀπό τήν μετοχήν τῆς τοῦ «Πατριάρχου» κοινωνίας καί τῶν μετ’ αὐτοῦ ἐν γνώσει συλλειτουργούντων.

Ὅταν θά σᾶς ζητηθῇ, ἔμπροσθεν τοῦ κριτηρίου τοῦ Θεοῦ, νά δώσετε λόγον καί περί ἀργοῦ ῥήματος ἀκόμη, ἀναρωτιέσθε ἐσεῖς, ὁποίαν εὐθύνην καί φροντίδα σᾶς ἀναλογεῖ; Δέν γνωρίζετε ὅτι ἡ σιωπή εἶναι μέρος τῆς συγκαταθέσεως, κατά τόν αὐτόν ἅγιον, καί ὅτι πρέπει πάντα μέ παρρησίαν καί ἐλευθεροστομίαν, νά ὁμολογῆτε τήν ἀλήθειαν; Μήν μένετε λοιπόν ἄφωνοι, σάν νά ἔχετε συναριθμηθῇ μέ τούς τεθνεῶτας, ἀλλά λαλήσατε μέ τόλμην διότι εἶναι γεγραμμένον: «Λάλει γάρ φησί, καί μή σιωπήσῃς, ὅτι λαός μοι πολύς ἐστιν ἐνταῦθα».

Μή φοβεῖσθε τάς ἀπειλάς τῶν ἡγητόρων σας, ὅτι θά σᾶς καθαιρέσουν, ἤ θά σᾶς ἀφορίσουν, ἀλλά φοβηθεῖτε τάς ἀπειλάς τῶν ἁγίων διά τούς παραβάτας, «ὅτι μέγισται ἀπειλαί κεῖνται παρά τῶν ἁγίων ἐκφωνηθεῖσαι τοῖς συγκαταβαίνουσιν», «αἰώνιον πῦρ ἀπειλούσης» τῆς παραβάσεως, δι’ αὐτό καί μήν ὑποκύψετε εἰς τόν ἀνθρώπινον φόβον καί πόνον.

Καί ἀλλοῦ, ὁ ἅγιος Θεόδωρος μᾶς λέγει, παροτρύνων τινάς συγχρόνους του: «Ἄς μή φέρωμεν τό κρῖμα ἐπάνω μας ἐξαιτίας τῆς ἀποσιωπήσεως αὐτῶν ὅπου ὀφείλουμε νά ὁμολογήσωμεν», συμφώνως πρός τήν Γραφήν, ὅπου λέγει: «Ἐλεγμῶ (μέ ἔλεγχον) γάρ ἐλέγξεις τόν πλησίον σου, καί οὐ λήψῃ δι’ αὐτόν ἁμαρτίαν».

Ἀλλά καί ἐάν ἀκόμη μέχρι τώρα ἐσιωπήσατε, τοὐλάχιστον μιμηθεῖτε τόν προφήτην Ἡσαΐαν ὅπου λέγει: ἐσιώπησα, μήπως καί συνεχῶς θά πρέπῃ νά σιωπῷ καί νά ἀνέχωμαι τήν καρτερίαν; ἀλλά τώρα θά φωνάξω μέ τήν φωνήν, ὅπου βγάζῃ ἡ γυναίκα, ὅταν γεννᾷ, διότι ἔως τώρα «ὡς τετράποδα εἴχαμε σιωπήσῃ ἔμπροσθέν σου».

Ἰδού λοιπόν, ἔχει πρό πολλοῦ παρέλθη ὁ «καιρός τοῦ σιγᾶν» καί εἴμεθα εἰς τόν «ὁ καιρός τοῦ λαλεῖν»∙ μή χάσετε καί αὐτήν, τήν ἐσχάτην μᾶλλον, εὐκαιρίαν!

 Ὁ ΙΕ΄ Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

«Τά ὁρισθέντα περί Πρεσβυτέρων καί Ἐπισκόπων καί Μητροπολιτῶν, πολλῷ μάλλον ἐπί Πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε εἴ τις Πρεσβύτερος, ἠ Ἐπίσκοπος, ἤ Μητροπολίτης τολμήσοι ἀποστῆναι τῆς πρός τόν οἰκεῖον Πατριάρχην κοινωνίας, καί μή ἀνάφέροι τό ὄνομα αὐτοῦ, κατά τό ὡρισμένον καί τεταγμένον, ἐν τῇ Θείᾳ Μυσταγωγίᾳ, ἀλλά πρό ἐμφανείας συνοδικῆς καί τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως, σχίσμα ποιήσοι∙ τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία Σύνοδος πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι, εἰ μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανομήσας. Καί ταῦτα μέν ἐσφράγισταί τε καί ὥρισται περί τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων, καί σχίσμα ποιοῦντων, καί τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. Οἱ γάρ δι’ αἵρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ, Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδοεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».

Ἑρμηνεία

«Ἐκεῖνα ὅπου οἱ ἀνωτέρω Κανόνες ἐδιώρισαν περί Ἐπισκόπων καί Μητροπολιτῶν, τά αὐτά διορίζει, καί πολλῷ μᾶλλον, ὁ Κανών, περί Πατριαρχῶν, λέγων∙ ὅς τις Πρεσβύτερος, ἤ Ἐπίσκοπος, ἤ Μητροπολίτης ἤθελε χωρισθῆ ἀπό τήν συγκοινωνίαν τοῦ Πατριάρχου αὐτοῦ, καί δέν μνημονεύῃ τό ὄνομα αὐτοῦ κατά τό σύνηθες (ὁ Μητροπολίτης δηλ. μόνος∙ ὁ γάρ Πρεσβύτερος τοῦ Ἐπισκόπου του τό ὄνομα μνημονευει, ὁ δέ Ἐπίσκοπος τοῦ Μητροπολίτου του) προτοῦ νά φανερώσουν τά κατά τοῦ Πατριάρχου αὐτῶν εἰς τήν Σύνοδον, καί παρά τῆς Συνόδου αὐτός νά κατακριθῇ∙ οὗτοι, λέγω, πάντες νά καθαίρωνται παντελῶς, οἱ μέν Ἐπίσκοποι καί Μητροπολῖται, πάσης Ἀρχιερατικῆς ἐνεργείας, οἱ δέ Πρεσβύτεροι, πάσης Ἱερατικῆς. Πλήν ταῦτα μέν νά γίνωνται, ἐάν διά ἐγκλήματά τινα, πορνείαν θετέον, ἱεροσυλίαν καί ἄλλα, χωρίζωνται οἱ Πρεσβύτεροι ἀπό τούς Ἐπισκόπους των, οἱ Ἐπίσκοποι ἀπό τούς Μητροπολίτας των, καί οἱ Μητροπολῖται ἀπό τούς Πατριάρχας των ∙ ἐάν δέ οἱ ῥηθέντες πρόεδροι ᾖναι αἱρετικοί, καί τήν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παρρησίᾳ, καί διά τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτούς ὑποκείμενοι, καί πρό τοῦ νά γένῃ ἀκόμη συνοδική κρίσις περί τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον διά τόν χωρισμόν δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς Ὀρθόδοξοι εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν ὡρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδοεπισκόπων αὐτῶν».

Εἶναι γελοῖον πλέον, τό νά προσπαθῶμεν νά ἀποδείξωμεν τό ὀρθόν τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ πατριάρχου-ἐπισκόπου, πρό Συνοδικῆς διαγνώμης, καθώς τοῦτο εἶναι αὐτονόητον καί ἀποδεκτόν ἀπ’ ὅλους, ἀκόμη καί ἀπό τούς περισσοτέρους μνημονεύοντας ἁγιορείτας.

Μόνον τινές γραφικοί «πατριαρχολάτρες», ἐμφορούμενοι ὑπό τοῦ πνεύματος τῆς ἀντιλογίας καί μόνον, ἐμμένουν εἰς τήν ἄποψιν τῆς μή διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου πρό τῆς συγκροτήσεως Συνόδου, καί τοῦτο, διά νά καλύψουν τήν ἰδικήν τους πνευματικήν γυμνότητα καί ἀνεπάρκειαν. Ἐνῷ καί οἱ πέτρες βοοῦν, αὐτοί ἀκόμη βαυκαλίζονται, σκεπάζουν καί δικαιολογοῦν τάς προδοσίας τοῦ «πατριάρχου» τους καί τῶν λοιπῶν συνενόχων του ἐπισκόπων, κληρικῶν, ἀκόμη καί λαϊκῶν.

Τό θέμα πλέον δέν εἶναι ἐάν αὐτή ἡ διακοπή εἶναι προβλεπόμενη καί σύμφωνη μέ τούς Ἱερούς Κανόνας (δι’αὐτό δέν χωρεῖ οὐδεμίαν ἀμφιβολίαν εἰς κανέναν σώφρονα ἄνθρωπον), ἀλλά τό ποῖος ἔχει τήν τόλμην καί τό θάρρος, νά τήν ἐφαρμόσῃ. Πρᾶγμα πολύ δύσκολον, νά βρεθοῦν σήμερον τοιούτου ὕψους ἀναστήματα, κυρίως εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, μέ ἀνδρείαν καί αὐταπάρνησιν∙ αὐτό δυστυχῶς μᾶς διδάσκει σήμερον ἡ πραγματικότητα!

Μᾶς ἔχουν συνηθίσει, μετά τά πρῶτα ψελλίσματα «διαμαρτυρίας» ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν, καί ἀφοῦ τελειώσει ἡ θεατρική παράστασις, ὅπου ἔδωκαν, νά σπεύδουν ἀμέσως, νά ἀσχοληθοῦν μέ τάς Πανηγύρεις των (πρός δόξαν τῶν ὁμολογητῶν τῆς πίστεως πατέρων!), τάς πλουσίας ἑτοιμασίας διά τά ἑορταστικά τραπεζώματα, μέ τούς ἐπισήμους καλεσμένους, καί δή τούς «ἐλεήμονας» χορηγούς, μέ τά χρυσοποίκιλτα ἄμφια (πολλά ἐκ τῶν ὁποίων τυγχάνουν εὐλογίες τοῦ «σεπτοῦ» τους «πατριάρχου»), τά μεταξωτά ῥάσα, καί μέ ἄλλα τινά, θεοφιλῆ καί ψυχοφελῆ...

Καί τό τραγικότερον! Καλοῦν αὐτούς, ὅπου πρίν ἀπό ὀλίγον «ἤλεγξαν» ὡς «φιλοοικουμενιστάς» ἐπισκόπους, διά νά συλλειτουργήσουν καί νά τούς εὐφημίσουν, ἐν μέσῳ ἐκκλησίας, ἐν τῇ Λειτουργίᾳ, ψευδόμενοι, «ὡς ὀρθοτομοῦντας τόν λόγον τῆς ἀληθείας»!!!

Ὑπάρχει μᾶλλον ἄμεσος, διά τό κατεπεῖγον τῆς καταστάσεως, χρεία ψυχαναλύσεως καί ἁρμοζούσης φαρμακευτικῆς ἀγωγῆς... Τί νά εἰπῇ κανεῖς!

Ὤ «νυκτερινοί θεοσεβεῖς», ποῖος δύναται νά καυχηθῇ δι’ ἐσᾶς; Οἱ νομίζοντες, ὅτι ὀρθοτομεῖτε, κοινωνοῦντες ταυτοχρόνως μέ τήν αἵρεσιν; ἀμφοτερόγλωσσοι∙ τήν μίαν ἔτσι, τήν ἄλλην ἄλλως μεταβαλλόμενοι;

Ὄντες μάλιστα πλήρεις ἀλαζονίας, τρομοκρατεῖτε, ὅσους δειλά-δειλά ψελλίζουν κάτι τι περί ἀποτειχήσεως, ἀπειλώντας τους, ὅτι «ὅποιος βγαίνει ἀπό μανδρί, τόν τρώει ὁ λύκος»! Ἀλλά μάθετε, ὅτι αὐτή ἡ παροιμία ἀφορᾷ μόνον τά «πρόβατα»... καί ὄχι τά τσακάλια!

Ὁ ΙΕ΄ Κανών δέν σᾶς προτρέπει, ἁπλῶς, νά διακόψετε τό μνημόσυνον, ἀλλά τό ἐπιβάλλει! Ἔτσι ἑρμηνεύει τόν Ἱερόν αὐτόν Κανόνα (εἰς χρόνον ἀνύποπτον δι’ ἐσᾶς, τό 1905) ὁ ἐπίσκοπος Μίλας Νικόδημος, εἰς τό περισπούδαστον σύγγραμμά του «Ἐκκλησιαστικόν Δίκαιον». Καί δέν τό ἀγνοεῖτε ἀσφαλῶς, διότι πολλές φορές καί ἀπό πολλούς εἰπώθηκε ἐτοῦτο∙ ἀλλά δειλοί ὄντες καί ἀδιάφοροι ἀρέσκεσθε, νά λιβανίζετε τούς ἀποστάτας καί προδότας τῆς πίστεως. Ἀλλά νά ξέρετε∙ δέν εἶσθε καλύτεροι ἀπ’ αὐτούς!

Καί εἶσθε τό ἴδιο διαβεβλημένοι μέ αὐτούς, ὅσον παραμένετε συλλειτουργοί αὐτῶν, καθώς δέν ἠμπορεῖτε νά ὑποκριθῆτε ἄγνοια, διότι καί πολύ περισσότερα γράμματα γνωρίζετε, καί πτυχία θεολογικά καί Περγαμηνάς κατέχετε∙ ἀπέναντι εἰς μίαν αἵρεσιν ὅπου εἶναι κατανοητή ἀκόμη καί εἰς τά μικρά παιδία. «ἥ τε αἵρεσις φανερά καί ἀδογμάτιστος καί παιδί εὐκατατάληπτος»!!!

Δέν ἐκβάλλει ἔξω τῆς Ἐκκλησίας τόν αἱρετικόν ἡ Συνοδική ἀπόφασις, ἀλλ’ ἡ ἴδια ἡ διεστραμμένη πίστις του. Καί ἡ παραμικρά ἀκόμη παρέκκλισις ἀπό τήν ἀλήθειαν καθιστᾷ τόν παρεκλίνοντα ἀμέσως ἀπόβλητον τῆς Ἐκκλησίας καί ἐστερημένον τῆς Θείας Χάριτος. Ἀκόμη καί ἄν αὐτό, εἰς τό ὀποῖον θά σφάλῃ εἶναι μικρόν τι, αὐτό εἶναι ἱκανόν, νά ἐπιφέρῃ ὅλας ἐκείνας τάς συνεπείας, ὅπου ἐπέρχονται καί εἰς τόν πολλά πταίοντα. «Πρακτικῶς δέ, (λέγει ὁ ἐπιφανής δογματολόγος Χρῆστος Ἀνδροῦτσος), τούς ΑΛΗΘΕΙΣ χριστιανούς ἐνδιαφέρει, οὐχί τί τό θεμελιῶδες, καί μή ἐκ τῶν ὑπό τοῦ Κυρίου ἀποκαλυφθέντων, ἀλλά τί καθόλου ἐδίδαξεν ὁ Σωτήρ, οἱ Ἀπόστολοι, καί τηρεῖ ἡ ἀλάθητος Ἐκκλησία. Ἐκ τοιαύτης ἐπόψεως καί οἱ ἑτερόδοξοι, οἱ ἐπί μέρους ἀληθείας ἀρνούμενοι, εἶναι ἐξ ἴσου αἱρετικοί, εἰ καί ἵστανται ἐγγύτερον τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καί ἡ προσέλευσις αὐτῶν εἰς αὐτήν εἶναι εὐχερεστέρα...», (Δογματική, σ. 277).

Αὐτούς λοιπόν τούς πρωτοστάτας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως π.χ. τούς Βαρθολομαῖον, Ἀρχιεπίσκοπον Ἱερώνυμον, Ἰγνάτιον Δημητριάδος, Ἀμβρόσιον Καλαβρύτων, καί λοιπούς ἀποστάτας, ἀλλά καί ὅλους ἐσᾶς τούς ἁγιορείτας ὅπου τούς μνημονεύετε, τούς συλλειτουργεῖτε καί τούς παραδέχεσθε ὡς ποιμένας ὑμῶν, σᾶς «καθῆρεν ἡ ἀλήθεια», καί σᾶς ἐξέβαλλεν ἔξω τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι ἐμμένετε εἰς τήν πλάνην καί τό ψεῦδος.

«Ὅσοι εἶναι τῆς ἀληθείας, εἶναι καί τῆς ἐκκλησίας», βροντοφωνάζει ὁ πολύπαθος καί πολύαθλος ἐκεῖνος ἀνήρ, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, πρός τούς ὁμοίους μέ ἐσᾶς συγχρόνους του πατριάρχας, ἐπισκόπους καί μοναχούς, οἱ ὁποῖοι σκεπόμενοι ἀπό τό πέπλον τῆς κακοδοξίας καί τῆς πλάνης ἐτόλμησαν, νά συγκροτήσουν «σύνοδον» καί νά τόν «καθαιρέσουν»! Τόν «Παλαμᾶν καί τούς ὁμόφρονας αὐτῷ... τολμήσαντας ἀκανονίστως καί ἀκρίτως ἀποκόψαι τό μνημόσυνόν μου, ἀπό τῆς ζωαρχικῆς καί Ἁγίας Τριάδος ΔΕΣΜῼ καθυποβάλλομεν, καί τό ἀναθέματι παραπέμπομεν...». Ἰωάννης (Καλέκας) ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/λεως Νέας Ῥώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης.

Ὁ θεῖος Παλαμᾶς ἀπηλλαγμένος ἀπό τά ἀνθρώπινα πάθη, ἀπό τάς προκαταλήψεις καί τά συμπλέγματα τῶν σημερινῶν μετριοτήτων (κυρίως τῶν ἁγιορειτῶν), μποροῦσε, νά κρίνῃ συμφώνως μέ τό πνεῦμα καί τήν μέχρι τότε πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας, καί νά ἐνεργήσῃ ὀρθῶς ἀπέναντι εἰς τόν αἱρετικόν «πατριάρχην» Ἰωάννην, διακόπτων αὐτοῦ τό μνημόσυνον καί κάθε ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν, ὡς ἁρμόζει καί εἰς τήν κοινήν λογικήν. Αὐτό ἐπροκάλεσε τήν μῆνιν τῶν αἱρετικῶν πατριαρχικῶν, ὤστε προέβησαν εἰς τήν «καθαίρεσίν» καί τόν «ἀναθεματισμόν» του! Ὁ Ἅγιος ὅμως καί οἱ σύν αὐτῷ ὀρθόδοξοι δέν ἔδωκαν τήν παραμικράν σημασίαν εἰς τά «ἐπιτίμια» αὐτά, διότι τά θεωροῦσαν ἀνενεργά καί ἄκυρα, καθώς ἔγκυρα ἐπιτίμια μποροῦν, νά ὑπάρξουν μόνον μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, καί ἐντός τοῦ δικαίου, βεβαίως.

Αὐτός ὁ «πατριάρχης» ὅμως καί οἱ ὁμόφρονές του ἦσαν ἤδη ἐκτός Ἐκκλησίας, κατά τόν ἅγιον, καί χωρίς κανεῖς νά τούς δικάσῃ Συνοδικῶς! Εἶχαν ἁπλῶς ἐλεγχθεῖ ἀπό τούς τότε ὀρθοδόξους Πατέρες, ἀλλά αὐτοί παρέμεναν ἀμετανόητοι. Καί αὐτό ἔφθανε, διά νά βρεθοῦν ἐκτός Ἐκκλησίας!!!

«Ἐάν κάποιοι ἀποστατήσουν, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Ἱεροσολύμων, ἀπό τόν ἐπίσκοπόν τους, ὄχι διά κάποιο ἔγκλημα, ἀλλά διά λόγους αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἔχει κατεγνωσθεῖ ἀπό Σύνοδον ἤ ἀπό ἁγίων Πατέρων, αὐτοί ἄς εἶναι κάθε τιμῆς ἄξιοι»

Ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ πνεύματος ἐμφορηθείς καί ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός ἔγραφεν εἰς τήν «Ἀπολογίαν» του: «Λέγω δέ καί διαμαρτύρομαι... ὡς οὔτε βούλομαι, οὔτε δέχομαι τήν αὐτοῦ (τοῦ πατριάρχου), ἤ τῶν μετ’ αὐτοῦ (μέ τούς μνημονεύοντας αὐτόν, δηλαδή, ἐσᾶς κύριοι μνημονευταί τοῦ Βαρθολομαίου!) κοινωνίαν, τό παράπαν οὐδαμῶς οὔτε ἐπί ζωῆς μου, οὔτε μετά θάνατον... Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι, ὅσον ἀποδιΐσταμαι (χωρίζω-ἀπομακρύνομαι) τούτου καί τῶν τοιούτων (δηλαδή, ἐσᾶς, καί πάλιν), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί Ἁγίοις Πατράσι. Καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς Ἁγίοις Πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας. Ὥσπερ αὖ πείθομαι τοῖς συντεθεμένοις τούτοις, ἀποδιΐσταμαι τῆς ἀληθείας καί τῶν μακαρίων τῆς Ἐκκλησίας διδασκάλων. Καί διά τοῦτο λέγω, ὥσπερ παρά πᾶσαν μου τήν ζωήν ἤμην κεχωρισμένος ἀπ’ αὐτῶν, οὕτω καί ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, καί ἔτι καί μετά τήν ἐμήν ἀποβίωσιν. Καί ἐξ ὅρκου ἐντέλλομαι, ἵνα μηδείς ἐξ αὐτῶν προσεγγίσῃ ἤ ἐν τῇ ἐμῇ κηδείᾳ, ἤ ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου... Δεῖ γάρ παντάπασιν ἐκείνους εἶναι κεχωρισμένους ἡμῶν, μέχρις ἄν δῷ ὁ Θεός τήν καλήν διόρθωσιν καί εἰρήνην τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ».

Ἀκοῦτε, ταλαίπωροι, τί λέγει ὁ ἅγιος Μάρκος διά τούς πνευματικούς σας προπάτορας, τούς Λατινόφρονας «πατριάρχας» καί «ἐπισκόπους» τῆς ἐποχής του; Διότι ὁ λόγος του εἶναι διαχρονικός καί ἀφορᾷ πάντας ἐσᾶς ὡς γνησίους συνεχιστάς των! Αὐτόν λοιπόν καί ἐμεῖς μιμούμενοι, στεντορίᾳ τῇ φωνῇ διαμαρτυρόμεθα, ὅτι οὔτε θέλομεν, οὔτε δεχόμεθα τήν κοινωνίαν μετά τοῦ «πατριάρχου» καί ὅσων κοινωνοῦν μέ αὐτόν, διότι ἔχουμε πεισθῇ, ὅτι, ὅσον ἀπομακρυνόμασθε ἀπό αὐτόν καί ἀπό ἐσᾶς, τόσον ἐγγίζομεν τόν Θεόν καί τούς Ἁγίους Πατέρας. Καί ὅπως ἀκριβῶς χωριζόμεθα ἀπό ἐσᾶς, ἔτσι ἑνωνόμεθα μέ τήν ἀλήθειαν μέ τούς Ἁγίους Πατέρας τούς Θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῷ ὅσον πάλιν πειθόμεθα εἰς ἐσᾶς, τόσον ἀπομακρυνόμεθα ἀπό τήν ἀλήθειαν καί τούς μακαρίους διδασκάλους τῆς ἐκκλησίας. Καί ὅπως εἴμεθα τώρα χωρισμένοι, ἔτσι νά εἴμεθα, μέχρι ὁ Θεός νά δώσῃ διόρθωσιν καί εἰρήνην εἰς τήν Ἐκκλησίαν!

Ἐάν ὅμως, παρ’ ὅλα αὐτά, ἐπιμένετε, νά ἐπικαλεῖσθε τό ἀναγκαῖον τῆς Συνοδικῆς ἀποφάσεως, φιμωθῆτε ἀπό τό Ἀνάθεμα κατά τῶν Οἰκουμενιστῶν εἰς τό ὁποῖον σᾶς καθυπέβαλεν ἡ Ῥωσσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς κατά τό 1983!

«Τοῖς βάλουσι κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί διδάσκουσιν, ὅτι ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μεμέρισται ἐν οὕτω καλουμένοις «κλάδοις», οἵτινες διαφέρουσιν ἀλλήλων ἐν διδασκαλίᾳ καί τρόπῳ ζωῆς, ἤ ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὐχ ὑφίσταται ὁρατῶς, ἀλλ’ ἀπαρτισθήσεται ἐν τῷ μέλλοντι, ὅταν ἅπαντες οἱ «κλάδοι» ἤ τμήματα ἤ ὁμολογίαι ἤ προσέτι καί θρησκεῖαι ἑνωθῶσιν ἐν ἑνί σώματι∙ καί οἵτινες οὐ διακρίνουσι τήν ἱερωσύνην καί τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἱερωσύνην καί τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά λέγουσιν, ὅτι τό βάπτισμα καί ἡ εὐχαριστία τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἱκανά πρός σωτηρίαν∙ ὡσαύτως, τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς προμνημονευθεῖσιν αἱρετικοῖς ἤ συνηγοροῦσι, διαδίδουσι, ἤ ὑπεραμυνομένοις τῆς καινοφανοῦς αὐτῶν αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐν προσχήματι ἀδελφικῆς ἀγάπης, ἤ ὑποτεθιμένης ἑνώσεως τῶν διαχωρισθέντων Χριστιανῶν,

ΑΝΑΘΕΜΑ.

† Μητροπολίτης Φιλάρετος, Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ῥωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, μετά τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας του».

Ἡ Νεωτερική «Ἐκκλησία»

Πῶς ὅμως πρέπει ἕνας πιστός, νά ἀντιμετωπίζῃ τήν Νεωτερικήν «ἐκκλησίαν», εἰς τήν ὁποίαν δυστυχῶς σήμερον ἀνήκουν ὅλα τά παλαίφατα πρεσβυγενή ἀλλά καί τά νεώτερα Πατριαρχεῖα, μέ προεξάρχον αὐτό τῆς Κων/λεως, ὡς ἐπίσης καί ὅλες οἱ Τοπικές καί Αὐτοκέφαλες ἀνά τόν κόσμον «ἐκκλησίες»;

Ἴσως κατά πρῶτον ἀναρωτηθῇ κανείς∙ καί ποῖος ἔμεινεν ὀρθόδοξος, ἀφοῦ ὅλας τάς ἀνωτέρω ἐκκλησίας μᾶς τάς παρουσιάζεις ὡς ἐκπεσοῦσας ἀπό τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί ὁμολογίαν; Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἁπλή: Τό ἐναπομείναν λεῖμμα τῶν πραγματικῶν Χριστιανῶν ἐξ ὅλων τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν (τό ἀποτειχισθέν καί μή κοινωνικόν μετά τῶν προαναφερθουσῶν πλέον ψευδεκκλησιῶν), ἀποτελεῖ τήν συνέχειαν τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας!

Ὅσον καί ἄν φαίνονται πολλοί οἱ ἐκπεσόντες πρώην χριστιανοί ἔναντι τῶν ὀλίγων πράγματι Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, αὐτό δέν ἀλλάζει τήν πραγματικότητα, καί αὐτή εἶναι μία: Ὅτι ἐκεῖνοι ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ πλέον Ἐκκλησία Χριστοῦ, ἀλλά ΣΥΝΑΓΩΓΗΝ ΠΟΝΗΡΕΥΟΜΕΝΩΝ!!!

Ἠρνήθησαν τόν Χριστόν τοῦ Εὐαγγελίου καί ἠσπάσθησαν τόν «χριστόν» τῆς Νέας Ἐποχῆς! Ἐνόθευσαν τήν ἀληθινήν Ὀρθόδοξον Πίστιν μέ κάθε εἴδους ἑτεροδιδασκαλίες καί πεπλανημένες δοξασίες, καί αὐτό οὐχί μέ ὑποβόσκοντα καί ἀπαρατήρητον τρόπον, ἀλλά ἐπ’ ἄμβωνος κηρύττοντες καί «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» . Καί τοῦτο ἐγένετο οὐχί μόνον ὑπό τῶν τυχόντων, ἀλλά καί ἀπό ἐπισκοπικῶν καί πατριαρχικῶν ἀκόμη χειλέων!

Καί δέν ἐκήρυξαν μόνον τήν ἕνωσιν τῶν διαφόρων ψευδοχριστιανικῶν «ὁμολογιῶν καί «ἐκκλησιῶν» εἰς Μίαν Ποίμνην, ὑπό ἑνός ποιμένος, ἀλλά καί τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν θρησκειῶν εἰς μίαν ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΝ!!!

Αὐτόν τόν σκοπόν ἔχουν ὅλα αὐτά τά ἀνά τόν κόσμον συνέδρια, μεταξύ ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν, ἀλλά καί οἱ διακηρύξεις των περί ἑνός «θεοῦ», λατρευομένου ὅμως ποικιλοτρόπως ἀπό τούς διαφόρους λαούς.

Δέν μᾶς εἶπαν ὅμως τό ὄνομα αὐτοῦ τοῦ «θεοῦ»...

Πῶς μποροῦμε λοιπόν, νά χαρακτηρίσωμεν ὡς ὀρθοδόξους καί νά μνημονεύωμεν ὅλους αὐτούς τούς προβατοσχήμους λύκους τῆς Νεωτερικῆς «ἐκκλησίας», ὅταν ἐκεῖνοι θεωροῦν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἰσόκυρον, τῶν ψευδοχριστιανικῶν αἱρέσεων καί «ὁμολογίων» ἀλλά καί αὐτῆς ἀκόμη τῆς Παγανιστικῆς – Δαιμονικῆς λατρείας τῶν ὑποαναπτύκτων λαῶν τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ἀμερικῆς καί ὅπου γῆς, καί παρίστανται ἀκόμη καί εἰς τάς δαιμονικάς Τελετάς των, καί «εὐλογοῦνται» ἀπό τούς «θεουργούς», ἱερεῖς τε καί ἱέρειες, τοῦ Σατανᾶ, κατά τά παγανιστικά τελετουργικά...!

Διά ποῖον κοινόν «θεόν» ὁμιλοῦν, ὅταν οἱ Παγανιστές αὐτοί εἶναι ΠΑΝΘΕΪΣΤΕΣ, δηλαδή ἐκλαμβάνουν καί λατρεύουν τήν κτιστήν φύσιν ὡς θεόν;

Δέν εἶναι λοιπόν, τό ὀλιγότερον νά εἰποῦμεν, ΘΡΑΣΟΣ, ἀγαπητοί ἁγιορεῖτες καί ὄχι μόνον, νά ἀπαιτεῖτε ἀκόμη καί μέ ἀπειλάς καί διωγμούς, νά ἑνωθῶμεν μαζί σας, καί νά βάλλωμεν τό μνημόσυνον; Διά νά προσκυνήσωμεν ποῖον κοινόν «θεόν»; Μήπως τήν «θεάν» Γαῖαν, ὅπου λατρεύει ὁ «Πράσινος» «πατριάρχης» σας;...

Ἀντί λοιπόν νά τρέξετε καί νά κρυφθῆτε ἀπό προσώπου τῆς γῆς, ἀπό ντροπήν διά τήν ἀδράνειαν καί ἀδιαφορίαν σας, ἐσεῖς συνεχῶς προκαλεῖτε! Συνέλθετε, διότι αὐτή ἡ στάσις σας ἀποτελεῖ ὕβριν διά τό ἁγιώνυμον τοῦτο Ὄρος.

Καί δυστυχῶς αὐτή ἡ κατάστασις, χαρακτηρίζει καί τό σύνολον τῆς «ἐκκλησίας», εἰς τήν ὁποίαν ἀνήκετε.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας παλαιόθεν εἶχαν μιλήσει προφητικῶς διά τήν Ἐκκλησίαν καί τούς Ποιμένας τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν,περιγράφοντες καταστάσεις τάς ὁποίας σαφῶς βιώνομεν σήμερον.

«Καταπεφρόνηται τὰ τῶν Πατέρων δόγματα, ἀποστολικαὶ παραδόσεις ἐξουθένηνται (διηγεῖται ὀδυρόμενος διά τήν κατάστασιν τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν ἐποχήν του ὁ μέγας Βασίλειος), νεωτέρων ἀνθρώπων ἐφευρέματα ταῖς Ἐκκλησίαις ἐμπολιτεύεται· τεχνολογοῦσι λοιπόν, οὐ θεολογοῦσιν οἱ ἄνθρωποι· ἡ τοῦ κόσμου σοφία τὰ πρωτεῖα φέρεται, παρωσαμένη τὸ καύχημα τοῦ σταυροῦ. Ποιμένες ἀπελαύνονται, ἀντεισάγονται δὲ λύκοι βαρεῖς, διασπῶντες τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ».

Εἰς τόν καιρόν τῆς μεγάλης Ἀποστασίας, λέγει ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος: «Οἱ Γραφές θά καταφρονηθοῦν... Οἱ ποιμένες θά σμπεριφέρονται ὡς λύκοι, οἱ ἱερεῖς θά ἀσπάζονται τό ψεῦδος. Οἱ μοναχοί θά ποθήσουν τά τοῦ κόσμου ....

Καί ὁ ἅγιος Νεῖλος ὁ Μυροβλύτης μᾶς λέγει ἐπίσης: «Ὅταν πλησιάσῃ ὁ καιρός τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου, θά σκοτισθῇ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπων ἀπό τά πάθη τῆς σαρκός καί θά πληθυνθῇ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καί ἡ ἀνομία... Οἱ ποιμένες τῶν χριστιανῶν, Ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς, θά εἶναι ἄνδρες καινόδοξοι, μή γνωρίζοντες παντελῶς τήν δεξιάν ὁδόν ἀπό τήν ἀριστεράν... Αἱ ἐκκλησίαι δέ τοῦ Θεοῦ θά στερηθοῦν εὐλαβῶν καί εὐσεβῶν ποιμένων καί ἀλλοίμονον τότε εἰς τούς ἐν τῷ κόσμῳ εὑρισκομένους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι θά στερηθοῦν τελείως τήν πίστιν, διότι δέν θά βλέπουν ἀπό κανέναν φῶς ἐπιγνώσεως...».

Ὡσαύτως καί ὁ ἀββᾶς Μωϋσῆς προφητεύει: «Ἐν ταῖς ἡμέρες ἐκείναις ... θέλουν προχειρίζεσθαι ἡγούμενοι καί ποιμένες ἄνδρες ἀδόκιμοι ἀρετῆς, ἄπιστοι... μή διακρίνοντες τήν δεξιάν ὁδόν ἐκ τῆς ἀριστερᾶς, ἀμελεῖς, φιλομέριμνοι, τά πρωτεῖα μέ δῶρα ἁρπάζοντες... μή γνωρίζοντες κατηχεῖν καί νουθετεῖν τό ποίμνιον... ἐκ ταύτης δέ ἀμελείας καί καταφρονήσεως τῶν ποιμένων ἀπολοῦνται οἱ ἀδελφοί...».

Ὁ δέ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔλεγε, ὅτι: «Οἱ κληρικοί θά γίνουν οἱ χειρότεροι καί ἀσεβέστεροι ὅλων».

Ἀλλά καί νεώτεροι Πατέρες ὁμίλησαν διά τήν κατάστασιν τῆς Ἐκκλησίας κατά τούς χρόνους αὐτούς. Μεγάλη εἶναι ἰδίως ἡ συμβολή ῥώσσων τινων Πατέρων, ὅπου ἔζησαν εἰς τόν καιρόν τῆς ἀθεϊστικῆς κομμουνιστικῆς καταπιέσεως εἰς τήν Σοβιετικήν Ἕνωσιν. Ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶναι καί ὁ μαρτυρικός Γέροντας Λαυρέντιος τοῦ Chernigov, ὁ ὁποῖος ἐλεγε εἰς τά πνευματικά του τέκνα: «θά ἔλθη καιρός (κατά τάς ἡμέρας τοῦ Ἀντιχρίστου), ὅπου θά ἀνακαινίσουν ἀκόμη καί ταῖς Ἐκκλησίαις... θά χρυσώσουν τούς θόλους καί τά καμπαναριά... (κάτι ὅπου βλέπουμε νά γίνεται σήμερον κυρίως εἰς τήν Ῥωσσίαν). Ὅλες οἱ Ἐκκλησίες θά εἶναι ἀπολύτως μεγαλοπρεπεῖς, ὅπως ποτέ πρίν. Ἀλλά κανείς δέν πρέπει νά πηγαίνῃ εἰς αὐτάς τάς Ἐκκλησίας...

Θά ὑπάρχουν Ἐκκλησίες, ἀλλά οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δέν πρέπει νά πηγαίνουν εἰς αὐτάς, διότι ἡ ἀναίμακτη Θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν θά προσφέρεται ἐκεῖ. Ἀντ’ αὐτοῦ θά γίνονται σατανικαί συναθροίσεις (πρβλ. τάς Διαχριστιανικάς καί Πανθρησκειαστικάς συναρθροίσεις ὅπου γίνωνται καί εἰς «ὀρθοδόξους» δῆθεν Ναούς, συνοδεύονται ἀπό συμπροσευχάς καί καταλήγουν συνήθως εἰς ψευδοχριστιανικάς λειτουργίας, ἤ καί τελετουργίας Παγανιστικάς).

Ξανά σᾶς τό ἐπαναλαμβάνω: Κανείς δέν πρέπει νά πηγαίνῃ εἰς ἐκείνας τάς Ἐκκλησίας. Θά εἶναι ἐστερημένες ἐλέους!... ».

Ὁ δέ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, κατά τήν διάρκειαν ἑνός τρομεροῦ ὁράματος, ὅπου τοῦ ἔδειξεν ὁ ἅγιος Σεραφεῖμ τοῦ Σάρωφ, ἐμβῆκε εἰς μίαν μεγάλην ἐκκλησίαν, εἰς τήν ὁποίαν συνέβησαν φοβερά πράγματα, καί πλήρης δέους ἠρώτησεν τόν ἅγιον Σεραφεῖμ, τί σήμαιναν ὅλα ἐκεῖνα∙ ὁ δέ Ἅγιος τοῦ ἀπήντησε: «Αὐτοί εἶναι οἱ κοσμικοί (γηΐνου φρονήματος) ἄνθρωποι, οἱ αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι ἑγκατέλειψαν τήν Ἁγίαν, Καθολικήν, Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν καί ἀνεγνώρισαν τήν πρόσφατον νεωτερίζουσαν ἐκκλησίαν τήν ὁποίαν ο Θεός δέν ἔχει εὐλογήσει. Εἰς αὐτήν τήν ἐκκλησίαν δέν νηστεύουν, δέν παρακολουθοῦν ἀκολουθίες καί δέν λαμβάνουν τήν Θείαν Κοινωνίαν»! Παρά τό γεγονός ὅτι δῆθεν παρακολουθοῦν “ἀκολουθίες”, ἤ τελοῦν τήν “θείαν εὐχαριστίαν”, καί ἔχουν “ἁγία τράπεζα”, “δισκοπότηρα”, “πρόσφορα” κλπ, ὅλα αὐτά εἶναι λατρεία τοῦ Ἀντιχρίστου!

Ἡ ἀποστασία εἰς τήν ὁποίαν ἔχει πέσει ἡ Νεωτερική αὐτή «ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἔχει προφητευθῇ καί ἀπό τόν ἅγιον ἐπίσκοπον Θεοφάνην (ΙΘ΄ αἰών) τόν ἔγκλειστον: «Ἄν καί τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θά ἀκούγεται παντού, καί παντού θά εἶναι ὁρατές ἐκκλησίες καί ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες, ὅλα αὐτά θά εἶναι μόνο ἐμφάνιση, ἐνῷ μέσα θά ἐπικρατῇ ἀληθινή ἀποστασία. Εἰς αὐτό τό ἔδαφος θά γεννηθῇ ὁ Ἀντίχριστος…»

Ἡ ἄμεσος ἀπομάκρυνσις τῶν πιστῶν ἀπό τούς ἀποστάτας τῆς πίστεως καί τάς σατανικάς «ἐκκλησίας» των δέν εἶναι νεωτέρα τακτική. Πάντοτε οἱ ἅγιοι Πατέρες μας ἐντέλλοντο καί ἐφήρμοζον ταύτην, διά παράδειγμα ὁ ἅγιος Γερμανός ὁ Νέος στεντορίᾳ τῇ φωνῇ προέτρεπε τούς Κυπρίους λαϊκούς «φεύγειν ὅλῳ ποδί ἀπό τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ λατινικῆ ὑποταγῇ καί μηδέ εἰς Ἐκκλησίας τούτοις συνέρχεσθαι, μηδέ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν τήν τυχοῦσαν...(ἀκοῦτε θεομπαῑκται ψευδοζηλωταί μετανίζοντες!), εἰ δέ μή τήν αὐτήν ὑφέξετε μετ’ αὐτῶν κόλασιν».

Ἀλλά καί ὁ τῆς Ἀλεξανδρείας φωστῆρ, μέγας Ἀθανάσιος, ἔλεγε: «ἐάν ὁ ἐπίσκοπος, ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται (συμπεριφέρονται), χρή (πρέπει) αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἐστιν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἴκον, ἤ μετ’ αὐτούς ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός».

Καί δέν εἶναι παράδοξον αὐτό, ὅπου ἀναφέρoυν οἱ προαναφερθέντες ἅγιοι, διότι, ὅταν μία ἐκκλησία χάσει τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν της καί μετατραπῇ εἰς αἱρετικήν, τότε, κατά τόν ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, ὁ ὑπό τῶν αἱρετικῶν βεβηλωθείς ναός, δέν εἶναι πλέον ναός ἅγιος, ἀλλ’ ἕνας οἴκος κοινός, ὅπως ἀκριβῶς λέγει καί ὁ μέγας Βασίλειος, ἀναχωρίσαντος τοῦ ἁγίου Ἀγγέλου (ὅστις διετάχθη νά φυλάττῃ τόν Ναόν κατά τόν Ἐγκαινιασμόν του) διά τήν ἀσέβειαν. Δι’ αὐτό, λέγει, δέν εἶναι εὐπρόσδεκτος εἰς τόν Θεόν, οὔτε ἡ εἰς τόν ναόν αὐτόν τελουμένη «θυσία», καθ’ ὅτι καί ἡ Γραφή λέγει, ὅτι ὁ ὑπό τοῦ ἀσεβοῦς θυσιαζόμενος μόσχος ἐκλαμβάνεται ἀπό τόν Θεόν ὡς σκῦλος!!! Ἡ τοιαύτη «λειτουργία», κἄν μυσταγωγεῖται ὀρθοδόξως, ὅμως ἀποτελεῖ ἐμπαιγμόν τῆς πραγματικῆς Ὀρθοδόξου Θείας Λειτουργίας. Εἶναι μία Θεατρική παράστασις!!!

Οἱ ἁγιορεῖτες ἐκεῖνοι ὁσιομάρτυρες, οἱ πιεζόμενοι νά ἐπαναφέρουν τό μνημόσυνον τοῦ αἱρετικοῦ «πατριάρχου» Κων/λεως Ἰωάν. Βέκκου, ἀπέστειλαν ἐπιστολήν εἰς τόν ἐπίσης λατινόφρονα Βασιλέα, εἰς τήν ὁποίαν μεταξύ ἄλλων ἔγραφαν: «Εἰ δέ ἁπλῶς ἐν ὁδῷ χαίρειν αὐτῷ κωλυώμεθα λέγειν, εἰ τό εἰσάγειν εἰς οἰκίαν κοινήν εἰργόμεθα, πῶς οὐκ ἐν οἰκίᾳ, ἀλλ’ ἐν ναῷ Θεοῦ, ἀλλ’ ἐν αὐτοῖς τοῖς ἀδύτοις ἐπί τῆς μυστικῆς καί φρικτῆς τραπέζης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀθύτως σφαγιαζομένου... Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν εἰπεῖν, κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη καί ταῦτα Αὐτῶν τῶν Θείων μυστηρίων φρικτῶς προκειμένων. Εἰ δέ ὁ αὐτός ἐστιν αὐτοαλήθεια, πῶς ἄν τό μέγα τοῦτο ψεῦδος δέχηται εἰκάζειν εἰκός, τό συνάπτειν αὐτόν ὡς ὀρθόδοξον Πατριάρχην μεταξύ τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων Πατριαχῶν, ἐν καιρῷ φρικτῶν μυστηρίων, σκηνικῶς παίξομεν; Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπηλεύοντας τά θεῖα , τούτους ἠγήσεται; ἄνωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία∙ τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο.

Γέγραπται γάρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τό τοῦ ἀρχιερέως ὄνομα, δεικνύων καί τήν πρό τό ὑπερέχον ὐποταγήν, καί ὅτι κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ τῆς Πίστεως καί τῶν θείων μυστηρίων διάδοχος».

Γράφουν δηλαδή μέ ἁπλά λόγια ὅτι: Ἐάν κωλυώμεθα (ὑπό τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῶν ἁγίων Πατέρων) ἀκόμη καί «χαίρειν» νά εἰποῦμε πρός τόν αἱρετικόν «πατριάρχην», ἐάν τόν συναντήσωμεν εἰς τόν δρόμον, ἤ ἐάν κωλυώμεθα ἀκόμη καί μέσα εἰς μίαν κοινήν οἰκίαν νά τόν ἐμβάλλωμεν, πόσον μᾶλλον δέν ἐπιτρέπεται εἰς ἡμᾶς νά τόν εἰσαγάγωμεν εἰς τό Ἱερόν Θυσιαστήριον, διά τῆς Μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματός του εἰς τήν θείαν ἀναφοράν. Ἐάν τό ἁπλό «χαῖρε» θεωρεῖται κοινωνία μέ τά πονηρά ἔργα αὐτοῦ, πόσον μᾶλλον ἡ μνημόνευσις τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, καί μάλιστα τήν ὥραν ὅπου τελοῦνται τά θεῖα Μυστήρια! Ἐφ’ ὅσον ὁ ἐπί τό Θυσιαστήριον Χριστός εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, πῶς θά ἠμπορούσαμεν, νά δεχθῶμεν αὐτό τό μέγα ψεῦδος, νά συναριθμήσωμεν αὐτόν ὡς ὀρθόδοξον Πατριάρχην μεταξύ τῶν ὑπολοίπων Ὀρθοδόξων, εἰς καιρόν μάλιστα φρικτῶν μυστηρίων; ΘΕΑΤΡΟΝ ΘΑ ΠΑΙΞΩΜΕΝ; Καί πῶς ἠμπορεῖ, νά τά ἀνεχθῇ ὅλα αὐτά ἡ ψυχή ἑνός Ὀρθοδόξου, χωρίς ἀμέσως νά χωρισθῇ ἀπό τήν κοινωνίαν αὐτῶν ὅπου τόν μνημονεύουν, καί ὡς καπήλους τῶν θείων πλέον ὅλους αὐτούς νά θεωροῦμε;

Ἔχει γραφεῖ, λέγουν οἱ ὁμολογητές ἁγιορεῖτες Πατέρες, εἰς τάς ἑρμηνείας τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι, ὅταν ὁ ἱερεύς μνημονεύῃ τό ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως, δεικνύει μέ αὐτό τήν πρός τόν ὑπερέχοντα ἀρχιερέα ὑποταγήν, μέ αὐτόν ὅτι εἶναι κοινωνικός αὐτοῦ εἰς τήν Πίστιν (δηλαδή ἔχει τήν ἰδίαν πίστιν), καί ὅτι ἔχει τήν διαδοχήν τῶν ἰδίων Μυστηρίων ἐξ αὐτοῦ.

Καί αὐτό τό ἐπιβεβαιώνει καί ὀ ἅγιος Θεόδωρος, ὅστις λέγει: ὅτι, μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν͵ κἂν ὀρθόδοξος ὑπάρχει ὁ ἀναφέρων. Καί αὐτό ἔχει σάν ἀποτέλεσμα, νά ἐκλείπῃ ἡ θεία Χάρις ἀπό τά «μυστήριά σας», ἐφ’ ὅσον ἀμετανόητοι, καί μέ ἕνα δαιμονικόν θά ἔλεγα πεῖσμα, συνεχίζετε, νά μνημονεύετε τόν παναιρετικόν «πατριάρχην» Βαρθολομαῖον καί ὅλους τούς θιασώτας ἐπισκόπους τῆς ἑνώσεως τῶν θρησκειῶν, ἀδιαφορῶντας παντελῶς διά τόν μολυσμόν, ὅπου ἐπέρχεται ἐξ αὐτῆς τῆς ἐπαράτου μνημονεύσεως.

Καί εἶναι Ἄχαρα τά «μυστήριά σας», διότι ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει μολυσμός, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ ταυτόχρονα καί ἁγιασμός! Καί ἄν αὐτό γίνεται ἐξαιτίας καί μόνον τῆς μνημονεύσεως, πόσον μᾶλλον, ὅταν ἐπί τοῦ «θυσιαστηρίου» σας, συλλειτουργεῖτε καί μέ αὐτούς τούς Αἱρεσιάρχας!!!

Αὐτό δέ, ὅπου δέν τελεσιουργεῖται ὑπό τῆς Θ. Χάριτος, εἶναι καί Ἄκυρον! Ἀλλά τά «μυστήρια» τῶν αἱρετικῶν δέν εἶναι ἁπλῶς ἄκυρα, ἀλλά πηγή μολυσμοῦ, κατά τούς Πατέρας, καί ψυχικοῦ ὀλέθρου, διά ὅσους τολμήσουν νά πλησιάσουν καί νά μεταλάβουν ἐξ αὐτῶν!

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τήν παρά τῶν αἱρετικῶν κοινωνίαν δέν τήν ὀνομάζουν ἁπλῶς κοινόν ἄρτον, ἀλλά δηλητήριον, ὄχι διότι βλάπτει τό σῶμα, ἀλλά διότι μαυρίζει καί σκοτίζει τήν ψυχήν! Καί αὐτό, διότι τό αἰρετικόν ποτήριον καί ὁ ἄρτος εἶναι τοῦ διαβόλου!

«Οἱ δέ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες (λέγει ὁ μέγας Βασίλειος) οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ἑαυτοῖς, ἐπέλιπε γάρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπῆναι τήν ἀκολουθίαν... οἱ δέ ἀπορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον τήν ἐξουσίαν, οὐκέτι δυνάμενοι χάριν Πνεύματος Ἁγίου παρέχειν, ἧς αὐτοί ἐκπεπτώκασιν».

Ἀκοῦστε λοιπόν, διότι ἐσᾶς ὑπονοεῖ καί πάλιν (ἁγιορεῖτες πατέρες), ὁ Στουδίτης Θεόδωρος, ἀπευθυνόμενος εἰς τινα στρατηγόν, ὁ ὁποῖος ἐπιέσθη νά κοινωνήσῃ ἀπό τούς αἱρετικούς: Ὤ τῆς συμφορᾶς!... Ἄς γνωρίζουν λοιπόν αὐτοί, ὅπου μέ βίαν σέρνουν πρός τήν ἰδικήν τους κοινωνίαν αὐτούς, ὅπου δέν θέλουν νά προσέλθουν, κατά τήν εἰδωλολατρικήν συνήθειαν. Ὅτι δέν παρέχουν εἰς τούς βιαίως προσερχομένους τό ἐθελόθυτον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τό ἐναντίον, κάποιο ἄλλο, ὡσάν τάς σπονδάς ὅπου ἀκουσίως ἐθυσιάζαν εἰς τάς θυσίας οἱ εἰδωλολάτρες, ὅπου ἤρεσαν εἰς τούς δαίμονας!

Καί ὁ λόγος αὐτός εἶναι ἀληθινός καί ἡ ἀπόδειξις φανερή, ἀλλά οὐδείς ἀκούει!!!

Καί ἀλλοῦ ὁ αὐτός: Ἡ κοινωνία λέγει εἶναι μετοχή∙ καί ποῖος, ὅστις ἔχει σῶας τάς φρένας του, δέν θά ἔλεγε τήν μετοχήν μετάληψιν; Ὅπως λοιπόν ὁ Θεῖος Ἄρτος, ὅπου μετέχεται ἀπό τούς ὀρθδόξους, κάνει ὄλους τούς μετέχοντας ἕνα Σῶμα, ἔτσι καί ὁ αἱρετικός ἄρτος ἐνεργεῖ εἰς αὐτούς, ὅπου τόν λαμβάνουν, καί τούς ποιεῖ ἕνα σῶμα ἀντίθετον τοῦ Χριστοῦ.

Ἄς πάψῃ λοιπόν νά κενολογῇ ὁ κάθε κενολόγος.

Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης ὡσάν καταπέλτης ἐκτοξεύει ἐκ τοῦ θείου στόματός του ἐναντίον σας τά ἑξῆς ἐμπεπλησμένα θείου πυρός λόγια: «Τί λέγεις λοιπόν; θά ἠμποροῦσε νά ἐρωτήσῃ. Δέν πρέπει νά παιδεύωνται οἱ ἱερεῖς, ὅπου ἀσεβοῦν, ἤ διαπράττουν κάτι τό ἄτοπον, καί μόνον αὐτοί, ὅπου καυχῶνται διά τόν νόμον, ἠμποροῦν νά ἀτιμάζουν τόν Θεόν διά τῆς παραβάσεως τοῦ νόμου; Καί πῶς τότε ἠμποροῦν οἱ ἱερεῖς, νά εἶναι ἑρμηνευταί τοῦ Θεοῦ; Πῶς ἠμποροῦν, νά ἐξαγγείλουν εἰς τόν λαόν τάς θείας ἀρετάς, χωρίς νά γνωρίζουν τήν δύναμίν τους; Ἤ πῶς ἠμποροῦν νά μεταδώσουν τό θεῖον Πνεῦμα, ἄν δέν ἔχουν πιστεύσει, εἴτε κατά διάθεσιν, εἴτε κατά ἀλήθειαν ὅτι ὑπάρχει Πνεῦμα ἅγιον;

Ἐγώ θά σοῦ ἀπαντήσω εἰς ὅλα αὐτά... Δέν εἶναι ἱερεύς αὐτός, ὄχι∙ εἶναι ἐχθρός, ἀπατεών, ἐμπαίκτης ἑαυτοῦ, λύκος μέ δέρμα προβάτων ὡπλισμένος ἐναντίον τοῦ θείου λαοῦ».

Καί ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης μᾶς λέγει ἐπίσης: «Βλασφημοῦσιν ἄρα οἱ καινοτόμοι καί πόρρῳ τοῦ Πνεύματος εἰσι, βλασφημοῦντες κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί οὐκ ἐν αὐτοῖς ὅλως τό Πνεῦμα τό Ἅγιον διό καί τά αὐτῶν (μυστήρια) ἀχαρίτωτα, ὡς τήν χάριν τοῦ Πνεύματος ἀθετούντων καί ὑποβιβαζόντων αὐτό... διό καί τό Πνεῦμα οὐκ ἐν αὐτοῖς καί καινά πάντα καί ἐξηλλαγμένα τά ἐν αὐτοῖς καί παρά τήν θείαν παράδοσιν».

Τό «Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ», καί, ἀπ’ ὅτι γνωρίζομεν, τούς κακόφρονας, ἔστω καί κρυψίνοας, τούς ἀποστρέφεται, διότι δέν ἠμπορεῖ νά συνυπάρξῃ μέσα εἰς τό ἴδιον δοχεῖον ἕνα πολύτιμον ἄρωμα μαζί μέ μίαν ἄλλην βρωμεράν ὕλην∙ ἔτσι καί εἰς ἕναν ἄνθρωπον δέν μπορεῖ νά συγκατοικήσῃ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μέ τό πνεῦμα τοῦ Πύθωνος!!! Δέν γίνεται, τό μέν νά φωτίζει καί νά καθαρίζει τόν ἄνθρωπον , τό δέ νά τόν σκοτίζει καί νά τόν μολύνῃ τήν ἰδίαν στιγμήν!

Καί δέν εἶμαι ὁ μόνος, ὅπου τά λέγει αὐτά, ἀλλά οὔτε καί αὐτός, ὅπου τά εἶπε πρῶτος, καί ἐλπίζω οὔτε ὁ τελευταῖος, διά νά κατηγορηθῶ, καθώς ὅλα αὐτά εἶναι Πίστις καί τό φρόνημα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας∙ ἐάν λοιπόν δέν σᾶς ἀρέσουν, κατηγορεῖστε καλύτερα τούς Πατέρας, διότι αὐτοί εἶναι, ὅπου εἶπαν, ὅτι: «Τό γάρ κοινωνεῖν παρά αἱρετικοῦ ἤ προφανοῦς διαβεβλημένου κατά τόν βίον, ἀλλοτριοῖ Θεοῦ, καί προσοικειοῖ τῷ διαβόλῳ» . Καί πάλιν: «διαβεβλημένοι δ’ εἶεν πάντως (εἶναι ὅλοι) καί οἱ τούτῳ συλλειτουργοῦντες» (εἰς τήν παροῦσαν περίπτωσιν μέ τόν Βαρθολομαῖον). Καί αὐτοί οἱ διαβεβλημένοι εἶσθε ἐσεῖς! Καί αὐτή ἡ κοινωνία σᾶς καθιστᾷ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, καθώς καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος, «ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ,... οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλη καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο». Ὅ,τι εἶναι ὁ «πατριάρχης» τό ἴδιο εἶσθε καί ἐσεῖς, ἐφ’ ὅσον ἀρνῆσθε νά ἀποκοπῆτε ἀπό τό «σῶμα» τῆς κακοδόξου ψευδοεκκλησίας τοῦ «πατριάρχου» σας. Εἶσθε τό ἴδιο ΣΩΜΑ, κατ’ ἐπέκτασιν καί μέ τούς Λατίνους, τούς Προτεστάντας, τούς Ἀγγλικανούς, τούς Πεντηκοστιανούς, τούς Κόπτας,... ἀλλά καί τάς ὑπολοίπους ἀνά τόν κόσμον ἰσοτίμους θρησκείας (συμφώνως τῇ θεωρίᾳ τῶν κλάδων) , μέ τόν ἴδιον... ΚΟΙΝΟΝ «ΘΕΟΝ»!

Ἐκ τοῦ Περιοδικοῦ «Ἅγιος Ἀγαθάγγελος Ἐσφιγμενίτης» παραθέτουμε ἕνα ἄρθρον σχετικόν μέ τάς Οἰκουμενιστικάς ἰδέας, ὅπου ἔχουν τινές ἐκ τῶν σημερινῶν μνημονευόντων ἁγιορειτῶν πατέρων, περί τῆς συμμετοχῆς πάντων τῶν ἀνθρώπων (αἱρετικῶν καί ἀλλοθρήσκων) εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας:

 Τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ αἱρετικοί

Ὅλως περιέργως ἀκούονται ἐσχάτως ἐκ χειλέων τινῶν Πατέρων (Μνημονευόντων Ἁγιορειτῶν), γνωστῶν διά τάς συντηρητικάς θέσεις των (!!!) ἔναντι τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ, θεωρίαι, αἵτινες προκαλοῦν ἄλγος εἰς τάς καρδίας ἡμῶν. Δέν θά ἀναφερθῶμεν εἰς συγκεκριμένα πρόσωπα, ἵνα μή ἐκθέσωμεν αὐτούς περαιτέρω.

Μᾶς λέγουν λοιπόν οὗτοι: «Κατά τήν κοινήν Ἀνάστασιν ἅπας ὁ κόσμος καί αἱ φυλαί τῆς γῆς, ἀνεξαρτήτου δόγματος καί θρησκείας θά γίνουν ἕν σῶμα μετά τοῦ ἐν οὐρανοῖς Ἰησοῦ Χριστοῦ∙ οὗτοι δέ θά εὐφραίνωνται, ἐάν μέν εἶναι ὀρθόδοξοι, θά κολάζονται, ἐάν τυγχάνουν ἑτερόδοξοι ἤ ἀλλόπιστοι»!!!

Ἡ θεωρία ὅμως αὕτη ἀποτελεῖ ὑπέρβασιν τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, διεισδύουσα εἰς τόπους ἀνύδρους καί ἀνίκμους, εἰς οὕς ἀναπαύεται ὁ στεῖρος Οἰκουμενισμός! Τό πλέον ὅμως φοβερόν εὑρίσκεται εἰς τό γεγονός ὅτι ἐπικαλοῦνται κατά κόρον δῆθεν ὡς ὁμόφρονά των καί κήρυκα τῶν ἀνωτέρω δοξασιῶν τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν!!!

Ἀλλ’ ἡμεῖς ἀνατρέξαμεν εἰς τά θεόπνευστα συγγράμματα τοῦ ἐν λόγῳ ἁγίου Πατρός καί εὑρήκαμεν διδασκαλίας ἄκρως ἀντιθέτους μέ αὐτάς, ὅπου τοῦ ἀποδίδουν. Οὕτω δέ ὁ ἅγιος Γρηγόριος εἰς τόν Ε΄ Ἀντιρρητικόν (κεφ. 21) κατά τοῦ Βαρλααμίτου μοναχοῦ Γρηγορίου Ἀκινδύνου σαφέστατα καταρρίπτει τάς κακοδόξους αὐτοῦ δοξασίας, αἵτινες ὡδήγουν εἰς παρομοίους στοχασμούς καί συμπεράσματα περί ἑνός σώματος ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος καί ὄχι μόνον....

Ἄς τόν ἀκούσωμεν: «Ἄν λοιπόν ἔτσι εἶναι αὐτά, κι’ ἐκεῖνα ἀνήκουν εἰς τά πνευματικά χαρίσματα, ὅλον τό ἀνθρώπινον γένος κατά τόν Ἀκίνδυνον, οὐχί μόνον οἱ σημερινοί, ἀλλά καί ὅλοι ὅσοι ἐφύτρωσαν ἀπό τόν Ἀδάμ, πονηροί καί ἀγαθοί, εὐσεβεῖς καί δυσσεβεῖς, εἶναι ἕνα σῶμα, καί μάλιστα τοῦ Χριστοῦ, μᾶλλον δέ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός κατά τήν φωνήν τοῦ Παύλου. Ἑπομένως ὅλοι «ἕν Πνεῦμα ἐποτίσθησαν», καί οὕτω δέν εἶναι μόνον ἕν σῶμα, ἀλλά καί ἕν Πνεῦμα, καί μάλιστα μαζί μέ τόν Κύριον, ἐπειδή «ὁ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἕν πνεῦμα ἐστι» . Ἐπί πλέον οἱ μή βαπτισθέντες ἔλυσαν τάς ἰδίας ἱεράς ὠδίνας μετά τῶν εἰς Χριστόν βαπτισαμένων καί οὕτως ἔχουν τήν ἰδίαν ἀξίαν καί ἀλλήλων ὑπάρχουν μέλη καί πάντες ἔχουν μίαν κεφαλήν, τόν Χριστόν, ὄχι ὀλιγώτερον ἀπό τόν Παῦλον καί τόν Πέτρον καί τούς ὁμοίους των, καί ἑπομένως θά συνδοξασθοῦν μετ’ αὐτῶν καί θά συνευφρανθοῦν τώρα καί εἰς τόν μέλλοντα αἰῶνα∙ « εἴτε γάρ» λέγει, «δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» .

Μᾶλλον δέ, ἐπειδή δέν συμβαίνει τοῦτο μόνον, ἀλλά συμπάσχουν πάντα τά μέλη, ὅπου πάσχει κάποιο μέλος τοῦ σώματος, ἐκεῖ θά ἀνατραποῦν ὅλα ἀπό τήν ἀλληλεπίδρασίν των.Ἐφ’ ὅσον οἱ δυσσεβεῖς θά κακοπαθοῦν καί θά τιμωροῦνται, δέν θά ἠμποροῦν οἱ εὐσεβεῖς νά εὐημεροῦν καί νά μετέχουν τῆς ἀνέσεως, διά τήν πρός τά μέλη τοῦ ἑνός σώματος συμπάθειαν∙ ἐφ’ ὅσον δέ, οἱ εὐσεβεῖς θά εὐτυχοῦν καί θά ἀγάλλωνται, δέν θά ἠμποροῦν οἱ ἀσεβεῖς νά στενοχωροῦνται καί νά δυστυχοῦν, διά τήν πρός τό ἕνα σῶμα κοινωνίαν».

Καί παρακατιών: «Δηλαδή τά μέλη τῆς κατ’ αὐτόν ἐκκλησίας συμπεριλαμβάνονται καί οὗτοι, καί εἶναι συνδεδεμένοι μεταξύ των ἀληθῶς, αὐτοί τε καί αὐτός καί ὅσοι εἶναι σύμφωνοι μέ αὐτόν, ἐπειδή πάντες αὐτοί μετέχουν τῶν ὁμοταγῶν χαρισμάτων...». Καί περαίνων ὁ Ἅγιος τόν λόγον του λέγει: «Ἄρα λοιπόν, δέν εἶναι προϊόν τῆς διεφθαρμένης διανοίας τοῦ Ἀκινδύνου, ὅπου ὅλα τά συμφύρει καί τά συγχέει, καί πάντα θεσμόν Θεῖον ἀθετεῖ καί πᾶν σχεδόν εἶδος εὐσεβείας ἀναιρεῖ καί πᾶσαν εἰσφέρει δυσσέβειαν, καί παρέχει κάποιαν ἀναβίωσιν τῶν Σαβελλίων καί τῶν Ἀρείων καί τῶν Μακεδονίων, καί τοῖς πρό τούτων καί μετά τούτων κακοδόξων; Τοῦτο νομίζω ἔχει γίνει ἤδη κατάδηλον διά πολλῶν τρόπων».

Μέ πλήρη δέ σαφήνειαν ἀναφέρεται ἐπίσης καί εἰς τήν ἱεράν Ἀποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, εἰς τό κεφάλαιον ΚΑ΄, τό ἀσύγχυτον καί ἀσυνάυλιστον μεταξύ εὐσεβῶν καί δυσσεβῶν εἰς τήν Οὐράνιον Βασιλείαν, καί οὐχί μόνον τοῦτο, ἀλλά καί ἡ πλήρης ἀποβολή τῶν δευτέρων ἐξ αὐτῆς, ὡς διά τῶν παρακάτω λόγων φανεροῦται: « Καί οὐ μή εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν (σ.σ. Εἰς τήν Οὐράνιον πόλιν) πᾶν κοινόν καί ποιοῦν βδέλυγμα καί ψεῦδος, εἰ μή οἱ γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου» (στιχ. 27).

Σύμφωνα μέ τούς ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, πάντες οἱ ἄνθρωποι εὐσεβεῖς τε καί ἀσεβεῖς, θά μετέχουν εἰς τήν μέλλουσα ζωήν τῆς Ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, (ἡ ὁποία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός), κατά διττόν ὅμως τρόπον. Οἱ μέν εὐσεβεῖς θά γεύονται τήν ἄκτιστον Θείαν Ἐνέργειαν καί Χάριν ὡς Φῶς ἁγιάζον καί θά μετέχουν ταύτης εὐφραινόμενοι καί παντοτινά φωτιζόμενοι, οἱ δέ ἀσεβεῖς (αἱρετικοί καί ἀλλόπιστοι) θά δέχονται ταύτην ὡς πῦρ κατακαῖον καί βασανίζον αὐτούς αἰωνίως. Ἐπίσης οἱ πιστοί (καί αὐτοί μόνον) θά εἶναι ἡνωμένοι μέ τόν Χριστόν εἰς ἕνα σῶμα, ὡς καί ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ ἐπιτυγχάνουν τοῦτο διά τῆς ἀξίας Μεταλήψεως τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κ.Η.Ι.Χ., διότι πᾶς ἀναξίως μεταλαμβάνων, εἴτε ὡς ἁμαρτωλός, εἴτε (ὡς ἐνίοτε συμβαίνει) ὡς αἱρετικός, πρός κατάκρισίν του μεταλαμβάνει. «Μή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσί∙ μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων...» . «Ὁ γάρ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως, κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει, μή διακρίνων τό σῶμα Κυρίου» .

Διό καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός εἰς τό ἔργον ‘‘Ἔκδοσις Περί τῆς Ἀκριβοῦς Ὀρθ. Πίστεως’’, ἀναφέρει τά ἐξῆς σημαντικά : «Ἐπεί γάρ ἐξ ἑνός ἄρτου μεταλαμβάνομεν, οἱ πάντες ἕν σῶμα Χριστοῦ καί ἕν αἷμα καί ἀλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστοῦ χρηματίζοντες. Πάσῃ δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα, μή λαμβάνειν μετάληψιν αἱρετικῶν, μήτε διδόναι..., ἵνα μή μέτοχοι τῆς κακοδοξίας καί τῆς αὐτῶν γενώμεθα κατακρίσεως. Εἰ γάρ πάντων ἕνωσίς ἐστι πρός Χριστόν καί πρός ἀλλήλους, πάντως καί πᾶσι τοῖς συμμεταλαμβάνουσιν ἡμῖν κατά προαίρεσιν ἑνούμεθα∙ ἐκ προαιρέσεως γάρ ἡ ἕνωσις αὕτη γίνεται , οὐ χωρίς τῆς ἡμῶν γνώμης. «Πάντες γάρ ἕν σῶμα ἐσμέν, ὅτι ἐκ τοῦ ἑνός ἄρτου μεταλαμβάνομεν» , καθώς φησιν ὁ Θεῖος ἀπόστολος».

Ἐφ’ ὅσον ὁ ἅγιος Δαμασκηνός, ὡς ὁ κατ’ ἐξοχήν δογματολόγος τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐφιστᾷ τήν προσοχήν εἰς τούς πιστούς, ἵνα μή μεταλαμβάνωσιν ἀπό τήν ἰδίαν μέ τούς αἱρετικούς κοινωνίαν, διότι οὕτως συγκατακρίνονται μετ’ αὐτῶν, ὡς ἕν σῶμα γινόμενοι, πόσον μᾶλλον τοιαύτη κοινωνία καί ἕνωσις εἶναι ἀπόβλητος καί κατάκριτος, καί ὡς ἐκ τούτου ἀδύνατος νά συμβῇ εἰς τήν μέλλουσα ζωήν;

Ἐκ τοῦ περιοδικοῦ «Ἅγιος Ἀγαθάγγελος».

 Μοναχισμός καί Αἵρεσις εἰς τά ἔσχατα

Θά περίμενε κανείς, ὅτι εἰς τούς πονηρούς αὐτούς καιρούς, ὅπου διανύομεν, τό ἀντίπαλος δέος τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καί ὅλων τῶν κακῶν, ὅπου σέρνει ὀπίσω της, θά ἦταν ἡ λεγομένη «ῥαχοκοκαλιά» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Μοναχισμός!

Δυστυχῶς ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἐβρέθη «ἀσπόνδυλος», καθώς ὅλο αὐτό τό χρυσοῦν περικάλυμα, μέ τό ὁποῖον ἐπροβάλετο καί ἐνεφανίζετο τό μοναχικόν Τάγμα, ἐνέκρυβε ὑποκάτω του χαλκόν ἠχοῦντα καί κύμβαλα ἀλαλάζοντα!

Οἱ περισσότεροι Ἡγούμενοι, ἀλλά καί ἁπλοί μοναχοί τῶν Μοναστηρίων, ἀντί νά μιμηθοῦν τούς προκατόχους τους, οἱ ὁποῖοι εὐθαρσῶς καί μέ αὐτοθυσίαν ἤλεγχαν πᾶσαν καινοτομίαν καί νεωτερισμόν εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχουν συμμαχήσει πλέον μέ τό κακόν. Δέν τό πολεμοῦν, δέν τό ἐλέγχουν, σιωποῦν, ἀφήνοντες αὐτό νά αὐξάνεται καί νά κατακλύζει τά πάντα. Τρυφή καί χαρά τους εἶναι οἱ κολακίες, οἱ ἔπαινοι, ἡ συναναστροφή μέ κοσμικούς (κυρίως μέ ἐπισήμους καί ἐπωνύμους ἀνθρώπους), οἱ πλούσιες τράπεζες, (ὄχι μόνον εἰς τάς διαφόρους Πανηγύρεις, ἀλλά ὅπου καί ὡς ἔτυχεν), ἡ μέριμνα καί ὁ περισπασμός. Κύρια μέριμνά τους εἶναι ἡ αὔξησις τῶν Συνοδειῶν τους μέ νέα μέλη καί ἡ αὔξησις τῶν ὑποστατικῶν τῶν Μονῶν καί τῶν Κελλίων τους, δηλαδή τῶν περιουσιακῶν τους στοιχείων.

Ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς προφητεύων τήν σημερινήν κατάστασιν τοῦ μοναχισμοῦ πρίν ἀπό πάρα πολλούς αἰῶνας ἔλεγεν: «Εἰς τάς ὑστερινάς ἡμέρας τοῦ ἑβδόμου Αἰῶνος ἡ Μοναδική Πολιτεία θέλει ἀμεληθῆ τελείως καί μέλλει καταφρονεθῇ τόσον ἡ ψυχική σωτηρία ἀπό τούς μοναχούς ὥστε οἰ Ἀδελφοί νά περιέρχωνται ἀνά μέσων τῶν θορύβων καί τῶν ταραχῶν... διότι ἐκεῖθεν, ὅπου ἐκαύθη ὁ Σατανᾶς παρά τῶν ἀρχαίων Ἀγωνιστῶν, ἐκεῖθεν ἔχει καί αὐτός νά νικήσῃ τούς ἀμελεῖς καταφρονητάς Μοναχούς... Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις θέλει εἶσθαι μῖσος, φθόνος, φιλονικεῖαι καί μάχαι εἰς τά Κοινόβια μέχρι φόνων, ὡσαύτως καί ἐν ταῖς Λαύραις ταῑς ἰδιορύθμοις...»

Ὡσαύτως καί ὁ στάρετς Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα (1812-1891) γράφει: «...Εἰς τάς ἐσχάτους ἡμέρας θά ἔλθουν σκληροί καιροί. Καί καθώς ὁ Ἀπόστολος λέγει, νά εἶσθε προσεκτικοί, διότι ἀπό τήν πτώχευσιν εἰς τήν ἀρετήν, αἱρέσεις καί σχίσματα θά ἐμφανισθοῦν εἰς τάς Ἐκκλησίας. Καί καθώς προεῑπαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, τότε εἰς τούς θρόνους τῶν Ἱεραρχῶν καί εἰς τά Μοναστήρια δέν θά μποροῦν νά βρεθοῦν ἄνθρωποι, ὅπου νά εἶναι δοκιμασμένοι καί πεπειραμένοι εἰς τήν πνευματικήν ζωήν. Δι’ αὐτόν τόν λόγον θά διαδοθοῦν παντοῦ αἰρέσεις, καί θά πλανήσουν πολλούς. Ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους θά δρᾷ ἐπιδέξια, καί ἄν εἶναι δυνατόν θά ὁδηγήσῃ τούς ἐκλεκτούς εἰς τήν αἵρεσιν...». Καί πάλιν εἰς ἐπιστολήν του πρός ἕνα πνευματικόν του τέκνον ἔγραφε τά ἑξῆς: «...Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζονται μεγάλως ἀπό τούς αἱρετικούς καί ὁ μοναχικός βίος θά περοφρονῆται. Τά Μοναστήρια θά λιγοστεύσουν, ὁ ἀριθμός τῶν μοναχῶν θά μειωθῇ καί αὐτοί, ὅπου θά μείνουν, θά ὑποφέρουν ποικίλους ἐκβιασμούς. Αὐτοί οἱ ἐχθροί τοῦ μοναχικοῦ βίου τέλος πάντων ἔχοντες ἐμφάνισιν μόνον εὐσεβείας θά προσπαθοῦν νά ἑλκύουν τούς μοναχούς μέ τό μέρος τους, ὑποσχόμενοι εἰς αὐτούς προστασία καί γήϊνα ἀγαθά, κακοποιοῦντες τούς ἀντιτιθεμένους εἰς αὐτούς μέ διώξεις. Αὐτές οἱ κακοποιήσεις θά προξενοῦν μεγάλη ἀπόγνωσιν εἰς τούς ὀλιγοπίστους... Ὅμως ἀλλοίμονον εἰς τούς Μοναχούς εἰς τάς ἡμέρας αὐτάς, ὅπου θά εἶναι δεμένοι μέ ὑπάρχοντα καί πλούτη, οἱ ὁποῖοι ἕνεκα τῆς ἀγάπης τῆς «εἰρήνης» θά εἶναι ἕτοιμοι νά ὑποταχθοῦν εἰς τούς αἱρετικούς. Αὐτοί θά ἀποκοιμίζουν τήν συνείδησίν τους, μέ τό νά λένε «ἐμεῖς συντηροῦμε καί σώζουμε τό Μοναστήρι, καί ὁ Κύριος θά μᾶς συγχωρήσῃ». Οἱ ταλαίπωροι καί τυφλοί δέν ἀντιλαμβάνονται, ὅτι διά μέσου τῆς αἱρέσεως οἱ δαίμονες θά εἰσέρχονται εἰς τό Μοναστήρι, τό ὁποῖον δέν θά εἶναι πλέον τότε ἅγιον Μοναστήρι, ἀλλά γυμνοί τοῖχοι, ἀπ’ ὅπου ἡ Χάρις θά ἀποχωρῇ».

Δυστυχῶς σήμερον, οἱ Μοναχοί ἠμέλησαν τόν σκοπόν καί τό ἔργον τους, ὅπου εἶναι τό: «μηδέ τό τυχόν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τό εὐαγγέλιον», καί ἔτσι γίνονται τό κακόν ὑπόδειγμα εἰς τούς λαϊκούς, ὥστε νά προστίθηνται οὗτοι εἰς τήν αἵρεσιν, διά τῆς αἱρετικῆς συγκοινωνίας, διά τήν ὁποίαν καί θά δώσουν λόγον∙

Καί πῶς λοιπόν οἱ Μοναχοί, ἐάν πρῶτον δέν θεωρήσουν τά Μοναστήρια τους καί ὅλα τά περί αὐτῶν ὡς σκύβαλα, δήλαδή ἐντελῶς ἄχρηστα, θά ἠμπορέσουν καί αὐτοί νά δώσουν τό καλόν παράδειγμα εἰς τούς λαϊκούς, ὥστε νά καταφρονήσουν τάς γυναίκας, τά τέκνα τους, καί ὅ,τι ἄλλο; Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται ὅμως οἱ σημερινοί μοναχοί προτιμοῦν, ὄχι τήν κακοπάθειαν ὑπέρ τοῦ ἀγαθοῦ, ἀλλά τήν ἐδῶ καλοπέρασιν. Καί ποῦ εἶναι, ἀγαπητοί ἁγιορεῖτες (κυρίως) Μοναχοί, τό Γραφικόν: «ἐλάλουν ἐναντίον βασιλέων, καί οὐκ ᾐσχυνόμην» ; Ποῦ εἶναι τό «Ἰδού τά χείλη μου οὐ μή κωλύσω» . Κύριε, ἐσύ γνωρίζεις, ποῦ εἶναι ἡ δόξα τοῦ Μοναχικοῦ Τάγματος; Πῶς τότε οἱ Σάββας καί Θεοδόσιος, ἐκεῖνον τόν καιρόν θερμῶς πολέμησαν ὑπέρ τῆς πίστεως ἐναντίον τοῦ δυσσεβοῦς βασιλέως Ἀναστασίου, καί τόν ὁποῖον ἀνεθεμάτισαν μαζί μέ ὅλους τούς κακοδόξους; Καί προτίμησαν τόν θάνατον ἀπό τό μετακινήσουν κάτι ἀπό τήν πίστιν;

Δι’ αὐτό καί ὁ θεῖος Θεόδωρος πλήρης ζήλου ἐνθέου ἔγραφε εἰς τινά σύγχρονόν του Ἡγούμενον: Βλέπω ὅλους ἐσᾶς, ὅπου μέ προδοσίαν κατέχετε τά Μοναστήρια καί ὅλους αὐτούς ὅπου σᾶς ἀκολουθοῦν... τί ἔπραξαν αὐτοί, ὅπου ἔχουν ἡγουμενεύσῃ τῶν Μοναστηρίων ἀπό παλαιά καί εἴχαν διωχθῇ διά τόν Χριστόν μαζί μέ ἐμᾶς;... Ὥστε, ἐάν θέλῃς ἀδελφέ (λέγει ἀπευθυνόμενος πρός τόν Ἡγούμενον τῆς Μονῆς), νά ταχθῇς μαζί μέ ἐμᾶς, τότε θά πρέπει να παραιτηθῇς τῆς κατοχῆς τοῦ μοναστηρίου σου, καθώς καί τό εἶχες ὐποσχεθεῖ. Καί εἰς ἄλλον Ἡγούμενον ἀπευθυνόμενος ὁ Ἅγιος ἔγραφε περί τοῦ αὐτοῦ θέματος λέγων τά ἑξῆς φοβερά, τά ὁποῖα ἁρμόζουν ἀρίστως καί εἰς τούς σημερινούς Ἡγουμενους, ὅπου ἀπό Ὁδηγοί λογικῶν ψυχῶν, ἔφθασαν νά γίνουν συντηρηταί κειμηλίων καί ξεναγοί ἀρχαιοτήτων! Συγνώμη, τοῦ λέγει, «ἐσυλήθης!, ἅγιε, καὶ μή μοι φυλάττεσθαι τὰς οἰκείας ἐκκλησίας λέγε καὶ σώας τὰς ἱστορίας μένειν τήν τε ἀναφορὰν τοῦ ἁγιωτάτου ἡμῶν πατριάρχου· τοῦτο γὰρ καὶ ἄλλοι ἀπαχθέντες φιλολογοῦσιν».

Ἔγραφε δέ καί εἰς τινά Ἡγούμενον Θεόφιλον παρομοίως: Ὤ τῆς πωρώσεως! ὤ τῆς Θεομαχίας! Τήν ὥραν, καθ’ ἥν πολύ πλῆθος διώκεται καί ὑποφέρει ἀπό τά δεινά τῆς αἱρέσεως, ἐσύ, τοῦ λέγει, ὦ τρισάθλιε, ἔχεις κυριευθῇ ἀπό τήν ψυχοφθόρον κοινωνίαν τῆς αἱρέσεως διότι μένεις εἰς ὀλετήριον, καί ὄχι εἰς Μοναστήριον, καί λέγεις, ὅλα ἔχουν καλῶς!!! Καί περιγελᾶς ἰουδαϊκῶς αὐτούς τούς διωκομένους, ἤ μάλλον τόν Χριστόν, διά τόν Ὁποῖον καί παθαίνουν ὅλα αὐτά. Ποῖον Ναόν λέγεις ὅτι θά περισώσῃς, ἄφοῦ ἐμίανας τόν ἑαυτόν σου ὅστις εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ; Ποίους ἀδελφούς θά διαφυλάξῃς, ὅπου τούς διέφθειρες μέ τήν ὀλεθρίαν κοινωνίαν τῆς αἱρέσεως, κἄν καί μόνον μέ τά φαγητά; Εἶσαι σκάνδαλον τοῦ κόσμου, ὑπόδειγμα ἀρνήσεως, προτροπή πρός τήν ἀπώλειαν, σάρκα καί ὄχι πνεῦμα, σκοτιστής καί ὄχι φωτιστής. Ὅλα αὐτά τά φωνάζει ἡ ἀλήθεια πρός αὐτούς, ὅπου ἀσεβοῦν μέ αὐτόν τόν τρόπον∙ τούς ὁποίους, ἐάν δέν μετανοήσουν, διά τό ὅ,τι ἐπιλέγουν κατ’ αὐτόν τόν τρόπον τήν ἀθεΐαν, Χριστιανούς δέν πρέπει νά τούς θεωροῦμε.

Εἰς ἄλλόν δέ Ἡγούμενον ἔγραφε: ...καί πάλιν τό ὑπενθυμίζομεν μέ ἱκεσίαν, ὅτι χάριν τῶν Μοναστηρίων, τῶν ἀμπελώνων, τῶν ἐλαιώνων, τῶν συκεώνων κ. ἄ., τά ὁποία καί ἐμεῖς μετά ἀπό ὀλίγον θά ἐγκαταλείψωμεν, ὅπως καί οἱ πατέρες μας τά ἐγκατέλειψαν μαζί μέ αὐτόν τόν κόσμον, μή προδίδουμε τήν ἀκρίβειαν τοῦ Μοναχικοῦ ἐπαγγέλματος καί μολυνόμαστε μέ τήν ἑτερόδοξον κοινωνίαν, ἐπειδή βλέπομεν τριγύρω μας τά στραβά παραδείγματα.

Ὁ ἅγιος, Θεόδωρος λοιπόν, ὅπως βλέπουμε, δέν ἐδίσταζε, νά παρωτρύνῃ ἀκόμη καί τήν φυγήν τῶν Μοναχῶν, ἀκόμη καί τῶν Ἡγουμένων, ἀπό τά Μοναστήρια, ὅπου εἶχαν κοινωνίαν μέ τήν αἵρεσιν, θυσιάζοντας ὅλα τά ὑποστατικά τους, διότι αὐτό ὅπου θεωροῦσε σημαντικότερον, ἦταν ἡ ἀποφυγή τῆς ψυχολέθρου μολύνσεως ἀπό τήν κοινωνίαν τῆς αἱρέσεως! Δι’ αὐτό καί χωρίς ἐνδοιασμούς ὠνόμαζε τά Μοναστήρια, ὅπου ὑπῆρχε ἐπικοινωνία καί μνημόσυνον τῶν αἱρετικῶν, ὀλετήρια ψυχῶν καί ὄχι Μοναστήρια!!!

Περί Λαϊκῶν

Δι’ αὐτήν ὅμως τήν χαλεπήν κατάστασιν δέν εἶναι ὑπεύθυνοι μόνον οἱ «ἐπίσκοποι» καί λοιποί «κληρικοί», ἀλλά καί αὐτός ὁ ἁπλός λαός, ὁ ὁποῖος στηρίζει ὅλους αὐτούς τούς ἀποστάτας μέ τόν ἰδικόν του τρόπον, δηλαδή μέ τήν σιωπήν καί τήν ἀδιαφορίαν του, ἐνίοτε δέ καί τούς ἐνισχύει ἠθικῶς καί ὑλικῶς.

Ἄλλωστε καί οἱ κληρικοί ἅπαντες ἐκ τοῦ λαοῦ προῆλθον καί μετέχουν τῆς ποιότητος αὐτοῦ. Δι’ αὐτό ὁ θεῖος Χρυσόστομος ἀποδίδει τήν πρώτην αἰτίαν εἰς τήν φαυλότητα τοῦ λαοῦ: «Ὥσπερ οὖν καὶ προδοσία πόλεως, οὐκ οἰκοδομημάτων σαθρότης, ἀλλ' ἡ τῶν πολιτῶν φαυλότης.»

Ἀποτέλεσμα λοιπόν τῆς φαυλότητος ἑνός λαοῦ εἶναι, τό νά «γεννᾷ» πονηρούς ποιμένας, οἱ ὁποῖοι μέ τήν σειράν τους γίνονται αἴτιοι συρροῆς μεγαλυτέρων κακῶν.

«Ἐμόλυναν τὴν μερίδα μου.» «Πανταχοῦ τοὺς ποιμένας αἰτιᾶται, καὶ τοὺς ἄρχοντας, οὐχὶ τοὺς λοιποὺς ἀπαλλάττει. Πῶς γάρ; Μὴ γὰρ ἄλογα πρόβατά εἰσι;». Παντοῦ, μᾶς λέγει ὁ χρυσοῦς τήν γλώτταν Ἰωάννης, ἀποδίδει ὁ Κύριός μας τήν αἰτίαν τῶν κακῶν εἰς τούς ποιμένας καί τούς ἄρχοντας, χωρίς ὅμως νά ἀπαλλάσῃ τῶν εὐθυνῶν καί τούς ὑπολοίπους, δηλαδή τόν λαόν, καθ’ ὅτι καί αὐτοί εἶναι πρόβατα λογικά, ἠμποροῦν δηλαδή νά σκεφθοῦν ἀπό μόνοι τους.

«Ἀκούσατε, οἱ ἐπίσκοποι, καὶ ἀκούσατε, οἱ λαϊκοί, ὥς φησιν ὁ Θεός· «Κρινῶ κριὸν πρὸς κριὸν καὶ πρόβατον πρὸς πρόβατον», καὶ πρὸς τοὺς ποιμένας λέγει· Κριθήσεσθε ἕνεκεν τῆς ἀπειρίας αὑτῶν καὶ τῆς εἰς τὰ πρόβατα διαφθορᾶς, τοῦτ' ἔστιν ἐπίσκοπον πρὸς ἐπίσκοπον κρινῶ καὶ λαϊκὸν πρὸς λαϊκὸν καὶ ἄρχοντα πρὸς ἄρχοντα», γράφουν καί αἱ Ἀποστολικαί Διαταγαί.

«Ἐκεῖνος ὁ δοῦλος, λέγει ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλάς• ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν, δαρήσεται ὀλίγας. παντὶ δὲ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ' αὐτοῦ, καὶ ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αἰτήσουσιν αὐτόν».

Ἡ εὐθύνη λοιπόν εἶναι συλλογική!

Ἐπειδή ὅμως ἀκούγεται ἀπό κάποιους ἀφελεῖς(;), ὅτι ὁ λαός δέν θά δώσῃ λόγον, διότι δῆθεν ὅλον τό κρῖμα πίπτει εἰς τόν κλῆρον, τούς ἀπαντῶμεν ὅτι ἀναλόγως τήν κατάστασιν ἀλλά καί τήν θέσιν του ἕκαστος θά κληθῇ νά δώσῃ (ὡς καί ἐκ τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν προελέχθη), τόν λόγον, ὅπου τοῦ ἀναλογεῖ. Κανείς δέν θά μείνει χωρίς ἀπολογίαν διά τάς κακάς πράξεις του. Ἐάν μάλιστα μέλλωμεν νά ἀποδώσωμεν λόγον ὄχι μόνον διά τά κακά, ἀλλά καί διά τά καλά, ὅπου θά ἠμπορούσαμεν νά πράξωμεν, ἀλλά δέν τό κάναμεν, τότε πόσον μᾶλλον διά τά ἄλλα;

Εἰς τήν περίπτωσιν μάλιστα διά τήν ὁποίαν ὁμιλοῦμε, τά πράγματα εἶναι κατά πολύ δυσκολώτερα, διότι ἀφοροῦν θέματα πίστεως, ἁπτόμενα ἀμέσως τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν∙ εἶναι θέματα, ὅπου δέν χωρᾷ οὐδεμία συγκατάβασις καί ἀνοχή, ἀλλ’ ἀπεναντίας συνεχής ἐγρήγορσις, νήψις καί πνεῦμα καθ’ ὁλοκλήρου ζηλωτικόν!

Ἄς ἀκούσωμεν λοιπόν τάς προτροπάς τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν: «Ἀπέχεσθε οὖν αἱρεσιωτῶν πάντων, ὦ ἐπίσκοποι καὶ λαϊκοί, τῶν φαυλιζόντων τὸν Νόμον καὶ τοὺς Προφήτας».

Καί πάλιν: «Ὁμοίως καὶ οἱ λαϊκοί, τοῖς τῇ γνώμῃ τοῦ Θεοῦ ἐναντία δογματίσασιν μὴ πλησιάζετε μηδὲ κοινωνοὶ τῆς ἀσεβείας αὐτῶν γίνεσθε, λέγει γὰρ καὶ ὁ Θεός· «Ἀποσχίσθητε ἐκ μέσου τῶν ἀνδρῶν τούτων, ἵνα μὴ συναπόλησθε αὐτοῖς».

Διά τοῦτο λοιπόν ὅλες οἱ Οἰκουμενικές καί Τοπικές Σύνοδοι δέν ἐχαρίσθησαν εἰς τούς λαϊκούς, ὅταν ὑπῆρχε θέμα πίστεως, ἀλλά καθυπέβαλαν αὐτούς κάτω ἀπό φοβερά ἐπιτίμια καί κυρίως αὐτό τοῦ Ἀναθεματισμοῦ!

«Ἴσον (ἀνεξαιρέτως δι’ ὅλους) δὲ τρόπον, εἰ φωραθεῖέν (ἄν συλληφθοῦν) τινες εἴτε ἐπίσκοποι εἴτε κληρικοὶ εἴτε λαικοὶ ἢ φρονοῦντες ἢ διδάσκοντες τὰ ἐν τῇ προκομισθείσῃ ἐκθέσει παρὰ Χαρισίου τοῦ πρεσβυτέρου περὶ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἢ γοῦν τὰ μιαρὰ καὶ διεστραμμένα Νεστορίου δόγματα, ἃ καὶ ὑποτέτακται, ὑποκείσθωσαν τῇ ἀποφάσει τῆς ἁγίας ταύτης καὶ οἰκουμενικῆς συνόδου, ὥστε δηλονότι τὸν μὲν ἐπίσκοπον ἀλλοτριοῦσθαι τῆς ἐπισκοπῆς καὶ εἶναι καθῃρημένον, τὸν δὲ κληρικὸν ὁμοίως ἐκπίπτειν τοῦ κλήρου· εἰ δὲ λαικός τις εἴη, καὶ οὗτος ἀναθεματιζέσθω καθὰ προείρηται». Καί πάλιν: «ὥρισεν ἡ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ σύνοδος ἑτέραν πίστιν μηδενὶ ἐξεῖναι προφέρειν ἢ γοῦν συγγράφειν ἢ συντιθέναι ἢ φρονεῖν ἢ διδάσκειν ἑτέρως͵ τοὺς δὲ τολμῶντας ἢ συντιθέναι πίστιν ἑτέραν ἢ γοῦν προκομίζειν ἢ διδάσκειν ἢ παραδιδόναι ἕτερον σύμβολον τοῖς ἐθέλουσιν ἐπιστρέφειν εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας ἐξ Ἑλληνισμοῦ ἢ ἐξ Ἰουδαϊσμοῦ ἢ γοῦν ἐξ αἱρέσεως οἵας δήποτε οὖν͵ τούτους͵ εἰ μὲν εἶεν ἐπίσκοποι ἢ κληρικοί͵ ἀλλοτρίους εἶναι τοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐπισκοπῆς καὶ τοὺς κληρικοὺς τοῦ κλήρου· εἰ δὲ μονάζοντες ἢ λαικοὶ εἶεν͵ ἀναθεματίζεσθαι» .

Τά αὐτά, ὅπως βλεπουμε, ἐπιτίμια ἰσχύουν καί διά τούς «ἁπλοϊκούς»... Μοναχούς!

Ἀναπολόγητοι εἶναι λοιπόν ὅσοι λαϊκοί καί Μοναχοί, ἀκόμη καί σήμερον, μετά ἀπό τόσην πλέον ἐνημέρωσιν διά τάς προδοσίας τοῦ «πατριάρχου» Κ.Π. καί τῶν λοιπῶν «ἐπισκόπων» καί «κληρικῶν», συνεχίζουν νά ἀδιαφοροῦν, ἤ ἁπλῶς νά «ἀνησυχοῦν», ἐπικοινωνοῦντες μέ αὐτούς ἐκκλησιαστικῶς !

 Ἐπίλογος

Συχνά οἱ ἄνθρωποι δένονται μέ τήν δυστυχῆ κατάστασιν ὅπου ἐβρίσκονται. Αὐτός ὅπου συνήθισε νά ζῇ μέσα εἰς τήν φυσικήν καί ἠθικήν ἀθλιότητα, εἰς σημεῖον νά χάσῃ σχεδόν τόν ἀνθρώπινον χαρακτήρα του, δύσκολα θά δεχθῇ τάς ἐπιχειρήσεις σωτηρίας ὅπου προορίζονται διά νά τόν ἀναμορφώσουν. Ἀντικρίζει μέ δυσπιστία τούς εὐεργέτες του καί βυθίζεται ὅλο καί βαθύτερα εἰς τήν μαύρην συμφορά του. Δέν θέλει νά δῇ τό φῶς, δέν θέλει νά ξεφύγῃ!

Ἐλπίζομεν, ὅμως, ὅτι ὁ κόπος διά τήν ἔκδοσιν τοῦ πονήματος αὐτοῦ δέν θά πάῃ ἐντελῶς χαμένος. Ἔστω καί μία ψυχή νά ἀφυπνισθῇ, ἐρχομένη εἰς ἑαυτήν θά εἶναι μεγάλο κέρδος. Ἄς εἶναι παράδειγμα δι’ ἡμᾶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ἀκούραστος ἐκεῖνος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, ὁ ὁποῖος ἄν καί ἐκήρυττε τόν λόγον τοῦ Θεοῦ εἰς τεράστιον πλῆθος λαοῦ, τά ἀποτελέσματα ἦταν μᾶλλον πενιχρά ἀπό ὅλας τάς ἀπόψεις! Δέν ἀπηγοητεύετο ὅμως, ἀλλ’ ἐδήλωνε μέ περισσήν χάριν ὅτι κἄν ἕνας ἀκούσει ἐγώ τόν μισθόν τόν ἔλαβα!!!

Διά τό σύνολον ὅμως (καί δή τό ἐπίσημον Ἅγιον Ὄρος) γνωρίζομεν, ὅτι οὐδεμία ἐλπίδα ὑπάρχει ἀνανήψεως∙ τόν κατηφορικόν δρόμον ὅπου βαδίζουν θά τόν συνεχίσουν ἕως τέλους! Οὔτε καί εἰς τό καυτόν θέμα τοῦ σφραγίσματος μέ τόν ἐπάρατον ἀριθμόν τοῦ Ἀντιχρίστου θά λάβουν ποτέ ξεκάθαρον θέσιν, ἀλλά θά ἐξακολουθοῦν νά πλέουν εἰς πελάγη ἀοριστολογιῶν καί ἀσαφῶν ἀνακοινώσεων, μέχρις ὅτου ὁ «λύκος» φάγῃ καί τό τελευταῖον πρόβατον! Καί τοῦτο, διότι ἔχουν ἐξαγορασθεῖ οἱ συνειδήσεις τους εἰς τόσον μεγάλον βαθμόν διά τῶν χρηματικῶν κονδυλίων, τῶν «δεδωρημένων» ἀπό τό κράτος τοῦ Ἀντιχρίστου, τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν, ὥστε πλέον ἔχουν νεκρωθεῖ!!! Ἁπλῶς κινοῦν καταφατικῶς τάς κεφαλάς των εἰς κάθε κέλευσμα τῶν χορηγῶν τους καί ἐκτελοῦν τάς ἐντολάς των.

Ἔσχατον παράδειγμα ἡ ἀδιάφορος διά τά πάντα (ἐκτός περί τῶν κονδυλίων) Ἱερά(;) Κοινότης, ἡ ὁποία προσεπάθησεν διά τοῦ Β΄ Γραμματέως της, νά διαμοιράσῃ μέ δόλον τόν λεγόμενον ἀριθμόν ΑΜΚΑ καί εἰς πολλούς ἀκόμη ἀνησυχοῦντας γέροντας Μοναχούς, ἔτι ὑπάρχοντας ἀναμέσον τοῦ πλήθους τῶν πολλῶν, τῶν ἡσύχως κοιμωμένων καί μακαρίως βιούντων ὑπολοίπων Μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι συναπωθοῦντο εἰς τήν σειράν διά νά τόν παραλάβουν, μήπως καί χάσουν τήν μηνιαίαν τῆς συντάξεως δόσιν!

Οὕτως ἔπραξαν καί μέ τήν τελευταῖαν γλυκανάλατον ἀνακοίνωσιν διά τήν Κάρταν τοῦ Πολίτου, τήν ὁποίαν ὅσες φορές καί ἄν τήν διαβάσῃς, δέν θά βρῇς πουθενά τό τί πρέπει νά κάνῃς∙ νά τήν πάρῃς, ἤ ὄχι, ἀλλά μόνον ἀτελείωτες ἀοριστολογίες καί εὐχολόγια!

Αὐτό θά πράξουν, καί συντόμως μάλιστα, ὅταν θά βρέθοῦν εἰς τήν δύσκολον(;) θέσιν νά ἀπαντήσουν διά τό ἐμφύτευμα τοῦ Μικροτσίπ εἰς τό μέτωπον ἤ εἰς τήν δεξιάν χεῖρα!!!

Ἄς εἴμεθα λοιπόν εἰς πλήρη ἐγρήγορσιν διά τά ἐσόμενα, μή δίδοντες δέ πλέον οὐδεμίαν ἐμπιστοσύνην καί ἀκρόασιν εἰς ὅλους αὐτούς, εἰς τούς ὁποίους προαναφερθήκαμεν εἰς τό παρόν πόνημα, διότι ἔχουν ἤδη δείξει πλεῖστα κακά σημεῖα γραφῆς εἰς τό παρελθόν, ἀλλά καί ἀμεταμέλειας διά τό μέλλον!

Τέλος καί τῷ Θεῷ Δόξα!

 Υ.Γ.

Μετά λύπης πληροφορηθήκαμε ἀπό Πατέρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅτι κατά τήν τελευταῖαν ἐπίσκεψιν τοῦ «Πατριάρχου» Βαρθολομαίου (26-9-2011), μέρος τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων ἔσπευσε καί πάλιν νά τόν ὑποδεχθῇ, αὐτή τήν φοράν εἰς τήν Ἱ. Μ. Μ. Λαύρας, καί τό χειρότερον, νά παρευρεθῇ εἰς τό συλλείτουργον, ὅπου ἔγινε εἰς τό Πρωτᾶτον τήν ἑπομένην, δεικνύοντες καί πάλιν περίτρανα τό πόσον ἔχουν ἀμβλυθῇ τά πνευματικά αἰσθητήριά τους, καθώς ἐπίσης καί τό μέγεθος τῆς δειλίας καί τῆς ὑποκρισίας ὅπου τούς χαρακτηρίζει. Ἀφοῦ, ἐνῷ ἡ πλειοψηφία τῶν παρευρεθέντων Μοναχῶν τόν ἐμέμφοντο σχολιάζοντες τήν παρουσίαν του ἀρνητικά, ἐν τούτοις ἅπαντες ὡς σύγχρονοι ῥαγιάδες καί φαρισαῖοι ἔμπροσθέν του ἐποίουν γονυκλινεῖς μετανοίας ἀσπαζόμενοι τήν «χαριτόβλυτον» δεξιάν του καί ἐπαινοῦντες αὐτόν διά τήν πρόσφορον διακονίαν του εἰς τήν «ἐκκλησίαν»!

Δυστυχῶς εἶναι ἄξιοι πολλῶν δακρύων...

«Πολλοί, ἐν οἷς καί διάσημα ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, ὁμολογοῦσι μέν τάς σφαλεράς Θρησκευτικάς ἰδέας τινῶν Ἀρχιερέων, διατείνονται ὅμως ὅτι δέν συμφέρει νά δημοσιεύωνται αὗται ἰδίως διά τοῦ Τύπου. Οἱ τοιοῦτοι οὐκ οἴδασι τί λαλοῦσι∙ οὐκ εἰσίν εἰλικρινεῖς Χριστιανοί... Πᾶν ἄλλο ἀντικείμενον δύναται νά εἶναι ἐπιδεκτικόν οἰκονομίας τινός, οὐδέποτε ὅμως ἡ Ἱερά Θρησκεία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Χριστοφόρου Μοναχοῦ Λαυριώτου, Ἰατροῦ

«Ἡ Θεία Μάστιξ